ไม่รู้จักกัน

ภาพนี้มีประวัติ

อายุมากกว่า 20 ปี ไปเที่ยวหาเพื่อน แล้วเพื่อนหยิบมาให้ บอกว่าทำไว้ให้โดยเฉพาะ เค้าเห็นเราไม่กินเนื้อวัว-ควาย แล้วบอกว่าเรามีเจ้าแม่กวนอิม ก็เลยทำรูปไว้รอเพื่อมอบให้เรา

ก็รับมาแบบงงๆ แต่ก็แอบคิดในใจว่า...เออดีเหมือนกัน เจ้าแม่กวนอิมท่านใจดีมีเมตตามาก ท่านเคยแสดงอภินิหารให้แม่เห็น ตอนนั้นแม่ป่วยนอนติดเตียง แม่บอกว่าเห็นเจ้าแม่กวนอิมมายืนดูแม่ที่ปลายเตียงทุกวัน แม่ก็ขอให้ท่านช่วยเวลาที่เจ็บปวดเนื้อตัว

 

ปฏิเวธเป็นปัจจัตตัง
เปิดเผยออกมาก็เป็นสมมติ
ยึดสมมติย่อมไม่ถึงวิมุติ
พระพุทธองค์ทรงรู้แจ้งแทงตลอด
แต่เพราะเหตุใดจึงไม่บอกให้แจ้งแทงได้ตลอดเล่า
ควรต้องพิจารณามิใช่หรือ
ส่วนที่จิตต้องเข้าไปรู้เอง ต้องให้จิตรู้เอง
ไม่มีใครเก่งเกินพระพุทธเจ้า

ถ้าพ้นวงจร...กิน กาม เกียรติได้ ก็โอเค
แต่เพราะยังไม่พ้นไง จึงต้องพึ่งคำสอนของพระพุทธเจ้า
ยังคุยเรื่องกิน ยังติดใจในกามคุณ ยังเดือดกับคำตำหนิ ต้องตอบโต้ทุกครั้ง ยังขัดแย้งในธรรม ก็ยังไม่พ้น

 

นั่งอมยิ้ม อ่านไปยิ้มไป
เห็นสภาพธรรมเดิมๆ
มันทำให้ยิ้มได้
วนเวียนซ้ำแล้วซ้ำเล่า
มีความสุข
ยิ้มน้อยๆ เพราะรู้จักมันแล้ว
เหมือนเฝ้ามองดูอากัปกิริยา
ของเด็กน้อยผู้ไร้เดียงสา
ขี้เยี่ยวรดกางเกงก็ยังน่ารัก
เมตตาธรรมค้ำจุนจิต ค้ำจุนโลก
อย่าปล่อยให้ผีสิงจิต ให้ปัญญาสิงก็พอ
หายใจให้ถูก กินให้ถูก พูดให้ถูก
คิดให้ถูก ทำให้ถูก แก่ให้ถูก
เจ็บให้ถูก ตายให้ถูก
ถามตัวเองให้ชัดเจนว่าต้องการอะไรกับชีวิตนี้
ชีวิตนี้ที่มีแค่ลมหายใจเข้าออก
ถ้ายังหาคำตอบไม่ได้ ก็วกวนอยู่อย่างนั้น
เกิดมาคราวนี้จะเก็บสถิติด้านไหน
มีโอกาศแค่ยังมีลมหายใจ
หากไร้ซึ่งลมหายใจแล้วก็หมดโอกาส
ใช้ลมหายใจให้เกิดประโยชน์สูงสุด

การปรุงแต่งมี 2 แบบ...
ปรุงแต่งโดยเจตนา ปรุงแต่งโดยไร้เจตนา
ปรุงแต่งโดยเจตนาเกิดจากอุปาทานขันธ์ 5
นำมาซึ่งทุกข์
ปรุงแต่งโดยไร้เจตนาเกิดจากตัวสังขารจิต

 

จิตและสติจับอยู่ที่งาน ดูความจริงของกาย ดูความจริงของจิต ถ้าจิตไม่ส่งออก ก็ไม่ฟุ้งซ่าน ท่องเที่ยวเล่นในกาย ในจิต ก็เพลินในภายใน บางทีก็ขำอยู่คนเดียว

 

จากเฟสบุคชื่นศิริ

ดูคนผิด ไม่ใช่เพราะตาบอด แต่เป็นเพราะมโนธรรมสำนึกมีมากเกินไป

ช่วยคนผิด ไม่ใช่เพราะโง่ แต่เป็นเพราะเห็นแก่มิตรภาพมากเกินไป

ที่อดทน ไม่ใช่เพราะไม่มีทางสู้ แต่เป็นเพราะไม่อยากทะเลาะ

"หากฉันใช้วิธีที่เธอปฏิบัติต่อฉันมาปฏิบัติกับเธอ น่ากลัวว่าเธอคงออกไปจากชีวิตฉันนานแล้ว" หากเธอเป็นฉัน ใจเธอจะกว้างเท่าฉันหรือเปล่า? คิดดู!

เปลี่ยนจุดที่ยืน เปลี่ยนมุมที่มอง เอาใจเขามาใส่ใจเราบ้าง เธอจะรู้ว่า คนโง่ที่เธอคิด ไม่ใช่คนอื่น

~ แต่คือตัวเธอเอง~

 

อยู่กับความเป็นจริงทุกสิ่งสร้าง
เมฆหมอกจางคลุมไว้มองไม่เห็น
เอ๊ะ!...อะไร มองเข้าไปใจเย็นๆ
สิ่งที่เห็นก็ไม่ใช่...ยังไงกัน

หลอกซ้อนหลอก บอกซ้อนเล่า เมาควันหลง
โอ๊ย...งง...งง...คงฟั่นเฝือจนเหลือขอ
เจ้าประคู๊น...ทูนหัวอย่ารีรอ
เลิกเถิดหนอหลอกซ้อนซ้ำล้ำกฏเกณฑ์

 

ภาพหายาก
#พระเกศาธาตุ
พระอุรังคธาตุ
พระบรมสารีริกธาตุ
แห่งองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า
.... .... ....
ประดิษฐาน ณ พระวิริยะมงคลมหาเจดีย์ ศรีรัตนโกสินทร์
วัดธรรมมงคล กรุงเทพฯ

ขอบคุณเจ้าของภาพ นี้

 

อยู่กับศีล อยู่กับธรรม อยู่กับกุศล ก็มีความสุขใจ ตั้งจิตตั้งใจไว้ในวงบุญ ค้ำจุนพระพุทธศาสนา ไม่สอดแส่เรื่องของชาวบ้าน สบายใจ

เงินในกระเป๋าใคร หาเอง ใช้เอง ก็ต้องดูแลรักษาเอง

อย่าโตเป็นควาย ให้โตเป็นมนุษย์ เพราะเกิดมาเป็นมนุษย์

 

สมัยพุทธกาล
..
มีภิกษุรูปหนึ่งได้ไปกราบทูลกับพระพุทธเจ้าว่าอยากจะลาสิกขา ไม่ไหวแล้วธรรมะมันเยอะเหลือเกินไม่รู้จะปฏิบัติอะไร
..
พระพุทธเจ้าบอกว่า ..

" เธอไม่ต้องศึกษาทุกสิ่งทุกอย่างหรอก ฉันมีเคล็ดลับ เธอศึกษาเพียงอย่างเดียวก็พอแล้ว นั้นก็คือ เธอจงรักษาใจของเธอให้ดี ถ้าเธอรักษาใจของเธอได้ดีแล้ว เธอกำลังปฏิบัติธรรมทั้งหมดของฉัน "
..
พระพุทธองค์ทรงเคยตรัสไว้ในพระสูตรหนึ่งว่า ..

" รอยเท้าช้างมีขนาดใหญ่กว่ารอยเท้าของสัตว์บกทั้งปวง รอยเท้าของสัตว์บกทั้งปวงรวมลงในรอยเท้าช้างทั้งหมดฉันใด ธรรมทั้งหลายก็มีสัมมาสติเป็นดั่งหนึ่งมารดาของธรรมทั้งหมดฉันนั้นเหมือนกัน "

ฉนั้นสติจึงเป็นหัวใจสำคัญของธรรมทั้งปวง
...
คำถามก็คือแล้วเราจะฝึกสติยังไงล่ะ ..

คำตอบคือเราฝึกสติได้ทุกเมื่อในชีวิตของเรา ทุกเรื่องที่คิด ทุกกิจที่ทำ ทุกคำที่พูด ทุกอิริยาบถที่เคลื่อนไหว ขอเพียงเราเติมความรู้สึกตัวเข้าไป นั่นล่ะคือการฝึกเจริญสติ
..
มันไม่ใช่เรื่องยากเลย เพราะเครื่องมือทั้งหมดมันมีอยุ่ในตัวเราแล้ว
..
แต่มันมีปัจจัยอย่างหนึ่งที่เกื้อหนุนให้เราฝึกสติได้เป็นอย่างดี นั้นก็คือกัลยาณมิตรหรือครูบาอาจารย์
..
ซึ่งไม่จำเป็นต้องเป็นพระสงฆ์ เป็นใครก็ได้ที่มีความเข้าใจการเจริญสติอย่างลึกซึ้ง ครูของเรามีอยู่ทุกหนทุกแห่ง ขอเพียงเราใส่ใจสิ่งต่าง ๆ รอบตัวเรา
..
เรามองเห็นใบไม้ร่วงนั้นก็เป็นครูของเรา ใบไม้ร่วงสอนเรื่องความไม่เที่ยง

" ใบไม้ก็คือครูของเรา "

 

"สมัยที่พระพุทธเจ้าตรัสรู้ใหม่ๆ คนกำลังตื่นเต้น กำลังดัง กิตติศัพท์ของพระพุทธองค์เลื่องลือไปไกล มีชายคนหนึ่งได้ข่าวพระพุทธเจ้าก็เกิดศรัทธา อยากจะเห็นว่าพระพุทธเจ้านุ่งห่มผ้าเหลือง โกนศรีษะ จะไปหาก็ไปหาไม่ถูก รู้ว่าอยู่ไกลที่ไหนก็ไม่รู้

จิตไม่คลายจากพระพุทธเจ้า จึงเอาผ้าเหลืองไปคลุมตอไม้แล้วนั่งกราบไหว้ พระพุทธเจ้าประทับอยู่ที่เชตวัน ทอดพระเนตรเห็นแล้วทรงแย้มพระสรวล

พระอานนท์จึงทูลถามว่าทรงแย้มพระสรวลเพราะเหตุใด พระพุทธองค์ตอบว่า

"ศรัทธาของตถาคตอยู่ที่นั่น เขาอยากเห็นตถาคตแต่มาไม่ได้จึงเอาผ้าเหลืองคลุมตอไม้ กราบอยู่โน่น"

ครั้นแล้วพระพุทธเจ้าก็ทรงเนรมิต เป็นพระรูปพระโฉมของพระองค์เสด็จมาหาชายผู้นั้น

ทรงประธานโอวาทคำสอน ๓ กัณฑ์ ๗ กัณฑ์ กรรมของชายผู้นั้นก็หลุดหายไป ได้บรรลุเป็นพระโสดาบัน สกิทคามี อนาคามี อรหันต์ตามลำดับ ทั้งนี้เพราะเขามีบารมีแก่กล้วอยู่แล้ว

เมื่อพระพุทธเจ้าตรัสว่า "เอหิภิกขุ" เขาก็ได้เป็นพระอรหันต์ประกอบไปด้วยฤทธิ์สามารถเหาะตามพระพุทธองค์เสด็จกลับไปที่เชตวันมหาวิหาร ได้ในทันที

ที่มา : หนังสือ ธรรมเทศนาหลวงปู่ครูบาชัยยะวงศาพัฒนา และ หลวงปู่บุดดา ถาวโร

 

บุญแบบนี้ทำคนเดียวไม่ได้หรอก ต้องบอกต่อๆ กันค่ะ ตามกำลังไปเลยนะคะ

 

มีผู้ชายคนนึง..เจองูกำลังโดนไฟครอก
เขาตัดสินใจหยิบงูตัวนั้น..ออกมาจากกองไฟ

แต่ตอนที่หยิบขึ้นมา...
งูก็ฉกไปที่มือของเขา...
ทำให้รู้สึกเจ็บปวด..เขาก็เลยปล่อยงูกะทันหัน
ทำให้ตกลงในกองไฟเหมือนเดิม

เขาเลยมองไปรอบๆ
แล้วเจอกับแท่งเหล็กอันนึง
แล้วใช้แท่งเหล็กนั้น..เอางูออกมาจากกองไฟ
เพื่อช่วยชีวิตมัน

มีคนเห็นเหตุการณ์
เขาก็เลยถามผู้ชายคนนั้นว่า
"งูฉกคุณ..แต่ทำไมคุณถึงยังพยายามช่วยชีวิตมันล่ะ?"

ผู้ชายคนนั้นตอบว่า ..
"การฉกคือ ธรรมชาติของงู
แต่มันไม่ได้ทำให้เปลี่ยนธรรมชาติของผม
นั่นคือ..การช่วยเหลือ"

เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ...
จงอย่าเปลี่ยนพื้นฐานธรรมชาติของคุณ
เพียงเพราะใครสักคน..มาทำร้ายคุณ
อย่าสูญเสียจิตใจที่แสนดีของคุณไป
แต่ให้รู้จักเรียนรู้..ที่จะระมัดระวังตัว

 

สอนตัวเองและฝากคนไม่รู้จักกันค่ะ

#สัมมาวาจา (ตัวอย่างเรื่องฉันมังสวิรัติ)

(หลวงปู่จันทา ถาวโร) วัดป่าเขาน้อย
ต.วังทรายพูน อ.วังทรายพูน จ.พิจิตร

“สัมมาวาจา-กล่าววาจาชอบ”

๑. ไม่พูดเท็จ ไม่พูดปด ไม่พูดเท็จ ไม่พูดโกหกพกลม ไม่พูดส่อเสียดยุยงส่งเสริมให้บุคคลอื่นแตกร้าวสามัคคีจากกันนะ พูดแต่คำเป็นสัตย์เป็นศีล แนะนำแต่สิ่งที่เป็นประโยชน์โสตถิผลอันดีงามนั้นนั่นแหละ

เช่น อย่างบุคคลบางพวกได้ยินเข้าแล้ว “อ่า..ข้าพเจ้าฉันมังสวิรัติ..ดีกว่าพระกลุ่มใหญ่นิกายธรรมยุติ ฉันเนื้อ เป็นยักษ์เป็นมารฯ เสียหมดสิ้น นั่นแลข้าพเจ้าฉันเจและมังสวิรัติ..ถูกต้องดีงาม” นี่จัดเข้าใน “มิจฉาวาจา” นะ พูดส่อเสียด ยุยงส่งเสริม ให้คนแตกร้าวจากเจ้าภิกษุสงฆ์องค์คุณกลุ่มใหญ่นะ อันนี้เป็นบาปหนัก

ยกตัวอย่างครั้งพุทธกาลโน้นให้เป็นตัวอย่าง “โกกาลิกะ” ศิษย์สี่คนนี่ซึ่งเป็นลูกศิษย์ของพระเทวทัต นั่นแหละอาจารย์จมลงสู่อเวจีแล้ว ลูกศิษย์สี่คนนี่เดือดร้อนรำคาญใจก็เลยไปกราบไหว้พระพุทธเจ้าว่า

“ข้าแต่องค์เจ้า..พระสารีบุตร-พระมหาโมคคัลลานั่นเป็นพระไม่ดีนะ หลอกลวงประพฤติมิจฉาจารทุกสิ่งทุกอย่าง” ต่อหน้าพระพุทธเจ้า..พูดส่อเสียด

พระพุทธเจ้าบอก
“ดูก่อนโกกาลิกะ อย่าเพิ่งพูดเสียดสีเสียบแทงลูกผู้ตถาคต อริยสงฆ์สององค์นี้ ท่านเป็นอริยบุคคลอันนี้เลิศประเสริฐนะ ไม่มีดอกที่จะประพฤติล่วงสิกขาบทวินัยน้อยใหญ่ กายกรรม ๓ วจีกรรม ๔ มโนกรรม ๓ เรียบร้อยทุกอย่าง ชำระได้แล้วพระไตรบทนั่น ท่านอย่าเพิ่งพูดส่อเสียด เสียดสีนะ..ไม่ดี เป็นบาป” พระพุทธเจ้าเตือนถึงสามครั้งฯ

พอไปหยิบตาแล้วพระอานนท์ทูลถามพระพุทธเจ้าว่า

“ข้าแต่พระองค์เจ้า โกกาลิกะภิกษุสี่องค์นี้นั้น ภพเบื้องหน้าเขา เมื่อแตกกายสลายไปแล้วดวงจิตนั้นจะไปสู่สถานใดพระเจ้าข้า คติใด ภพใด กำเนิดสี่ คติสี่นั้น คติห้านั้น”

“ดูก่อนอานนท์ โกกาลิกะสี่คนนี้นะใจเร่าร้อนอยู่ด้วยบาป มาพูดเสียบแทง เสียดสี ส่อเสียดยุยง ให้พระมหาโมคคัลลา-สารีบุตร ซึ่งเป็นองค์อรหันต์ขีณาสพสาวกของครูพ่อตถาคต เป็นผู้ดีเลิศประเสริฐแท้ นั่นแหละขาดใจเมื่อไรกรรมกับกิเลสมันหนัก จะพาไปไว้มหาปทุมนรกแสนพันปีก็ไม่มีวันพ้นได้นะ”

นี่เฉพาะโทษพูดส่อเสียดยุยง นั่นแหละบุคคลจำพวกหนึ่ง ณ กรุงเทพฯ พูดส่อเสียดภิกษุกลุ่มใหญ่นะว่าฉันเจ ฉันเนื้อเป็นยักษ์เป็นมารฯ.. ผิดทั้งนั้นถ้าใครดำเนินเดินตามนะ..“ข้าพเจ้าฉันมังสวิรัติ เจ ถูกต้อง

นี่แหละเป็นของดีเลิศประเสริฐแท้มานี่นะ มานี่” นั่นแหละข้อนี้ “สัมมาวาจา” มันผิดแล้ว เป็นมิจฉาวาจา พูดส่อเสียดยุยงส่งเสริมผู้อื่นแตกร้าวสามัคคีจากกัน ให้คนชาวไทยนี่นะฯ เคียดชังภิกษุกลุ่มใหญ่ธรรมยุติกนิกาย

นั่นแหละมังสวิรัติ ฉันเจนี้ครั้งพุทธกาลโน้น พระเทวทัตขอก่อนนะ ขอให้ภิกษุทั้งหลายฉันเจ อย่าฉันเนื้อ สัตว์ทั้งหลายจะตายมาก

พระพุทธเจ้าไม่ให้..เทวทัต..ไม่ให้
๑. ไม่ได้ยิน ๒. ไม่ได้เห็น ๓. ไม่ได้สงสัย ฉันได้
๑. ได้เห็น จำไว้อย่าเพิ่งฉัน ๒. ได้ยินเขาพูดว่า จะฆ่างัว ฆ่าควาย หาปลา..จำไว้
๓. ได้เห็นทำ ได้ยินฯ อย่ากินนะ ถ้ากินเป็นอุทิสสมังสะ ปรับโทษปาจิตตีย์ นั่นแหละอันนี้ไม่เป็นไรฯ “ฉันตามได้ตามมี” นะพระเทวทัต

พระพุทธเจ้าทั้งหลายตั้งแต่กาลก่อนโน้น สามล้านห้าแสนแปดหมื่นสี่พันสองร้อยสามสิบสององค์เจ้านั้น ก็ล้วนแต่ตามได้ตามมีทั้งนั้น จนและมีดีชั่วนอกบ้านในบ้าน นำอาหารอย่างใดมา..ฉันทั้งนั้น เว้นไว้แต่มังสัง ๑๐ อย่าง ไม่อนุญาตให้ฉันและเนื้อดิบไม่ให้ฉัน นั่นแหละถ้าเนื้อสุกแล้ว อาหารเป็นของขบฉัน ถูกต้อง ฉันได้ไม่เป็นไร เว้นไว้ตั้งแต่นะอาหารไม่ถูกกับธาตุ เลือกฉันเอา อันนี้ไม่เป็นไร

จงเป็นผู้ตั้งในสันตุฏฐีธรรม มักน้อยสันโดษ

มักน้อย..อันนี้ข้อสำคัญมั่นหมาย พระเทวทัตเจ็บแค้นแน่นใจ ด่าพระพุทธเจ้าทุกอย่าง นั่นแหละกรรมหนัก โกกาลิกภิกษุก็ลงมหาปทุมนรกเสียสิ้น

นั่นแหละข้อสำคัญมั่นหมายเป็นดั่งนั้น นี่สัมมาวาจา กล่าววาจาชอบ แนะนำพร่ำสอนแต่สิ่งที่ดี สิ่งที่เป็นประโยชน์โสตถิผลแก่ตนและคนผู้อื่น นั่นแหละดีแท้ วาจาชอบเป็นสัมมาวาจา ถ้าสัมมาวาจานี้ขาดแล้ว

ทางบทบาทที่ ๓* ทางไปนิพพานมันตัดแล้ว นั่นแหละบันไดขั้นที่ ๓ มันขาดจะขึ้นบ้านได้ไหมเล่า..ไม่ได้ นั่นแหละมันต้องบริบูรณ์ทุกขั้นถึงจะขึ้นบ้านได้

นั่นแหละพูดส่อเสียดยุยงส่งเสริมให้บุคคลแตกร้าวสามัคคีจากกัน ไหว้ห่าด่าผี พูดจาหาประโยชน์มิได้ พูดสำรากเพ้อเจ้อ หาโปรยเสียซึ่งประโยชน์นั้น..ผิด..เป็นมิจฉาวาจา ประกอบด้วยเหตุเภทร้าย เหมือนกันกับบ้วนน้ำลายแหงนไปบนฟ้า มันก็ราดหน้าตัวเองนะอันนี้ฉันใด คนเข็ญร้ายออกจากปากใครแล้ว มันก็เข้าหาตัวเองนั่นแหละ อันนี้แหละเสียบแทงตัวเอง ทำลายตัวเอง

จะทำสิ่งใดด้วยกายก็ไม่ทำไปในเบียดเบียนตนและผู้อื่นนะอานนท์ จะพูดอย่างไรก็ไม่พูดให้เบียดเบียนตนและบุคคลอื่นนะอานนท์ จะนึกคิดอย่างไรก็อย่าคิดให้มันเบียดเบียนตนและคนอื่นนะอานนท์ นั่นแหละมันถึงใช้ได้ ให้เป็นสัมมาวาจา....

 

ของเด็กเล่น มีเยอะค่ะ

ภาพลวงตา มายาลวงใจ
แต่ทำไมจึงยังหลง
เคยเสียรู้ให้อวิชชาบ้างป่าว
อวิชชา คือ ความไม่รู้แจ้งในอริยสัจจ์สี่
รู้ไปทั่วสารพัด แต่ไม่เห็นอริยสัจจ์สี่ในแต่ละขณะ
มันสอนกันไม่ได้อ่ะนะ
หลงประเด็นกันทั้งนั้น
อริยสัจจ์สี่เป็นอริยสัจจธรรม

คุยแต่เรื่องอาวุธ ฆ่าข้าศึกไปได้เท่าไหร่ไม่คุย
เพราะการศึกยังไม่จบ จึงนับศพทหารยังไม่ได้
มีตายแล้วฟื้นด้วย ยิ่งนับไม่ได้ไปใหญ่

ถ้ารู้จักร่างกาย จะปล่อยให้ป่วยหรอ
อริยสัจจ์สี่แสดงให้เห็นที่ร่างกายอยู่แล้ว

สมัยนี้จะตายทั้งทีก็ยุ่งยาก
ต้องมีแพทย์ลงความเห็นว่าตายจากอะไร
ต้องให้ผู้ใหญ่บ้านรับรู้ออกใบมรณบัตร
กว่าจะเคลื่อนศพได้ ต้องรอกระดาษก่อน

ไปถึงวัด ถ้าไม่ได้จองศาลาก็รอก่อน
เจอสัปเร่อผูกวิญญานไว้ใช้งานอีก

ทุกข์ทั้งตอนมีร่างกายและไม่มีร่างกาย
หายใจเข้าหนอ หายใจออกหนอ
หายใจให้ใจมันหายหนอ
หายใจอย่างไร ใจไม่ยอมหายหนอ

 

ใจร้อนใจรนค้นคนค้น
เที่ยวไล่ปล้นค้นหาระอาเหลือ
ชัยชนะคะคานกาลคลุมเครือ
ทำไปเพื่อสิ่งใดยังไงกัน
แสวงหาผัสสะเพื่อละกิเลส
เกินขอบเขตยึดมั่นสำคัญหมาย
ลืมเสียสิ้นความจริงสิ่งต้องตาย
จึงวอดวายติดห่วงบ่วงกรรมเวร
เสียสละอันใดในใจเจ้า
มองดูเข้าเท่าหนดลจิตหมาย
สำคัญผิดคิดเห็นเป็นใจกาย
รูปของใคร นามของใคร ใยไม่มอง
เสนอรับสนองจิตจึงผิดพลาด
เติมความขลาดความเขลาเมานักหนา
เช้า-สาย-บ่าย-ค่ำ จำใจลา
เบื่อหนักหนาลาไกลใจเจ้าเอย

 

การส่งอารมณ์ไปรับตรงโน้นตรงนี้เข้ามา...เร็วมาก จึงจมแช่อยู่กับเวทนา มีนันทิราคะเป็นตัวบดบัง จึงไม่รู้ว่ากำลังเสพเสวยเวทนา

ถ้าจิตและสติอยู่ที่ฐาน จะเห็นอาการของขันธ์ห้า เมื่อเห็นก็จะไม่หลงและเพลิดเพลินตาม

 

ฝันค่ะ....

เกือบลืมไปแล้ว มานึกได้ตอนสายๆ ฝันแปลกๆ เป็นเรื่องเป็นราว

ฝันว่า......ตัดมาตอนที่จำได้แล้วกันนะ มีผู้หญิงชาวต่างชาติ ผู้ชายชาวต่างชาติ เราสามคนไปด้วยกันที่ไหนสักแห่ง (ไม่รู้จักสถานที่) เข้าไปนั่งพักในบ้าน ไปทำกิจอะไรสักอย่าง แล้วผู้หญิงต่างชาติก็บอกว่าขอออกไปก่อน ต้องรีบไปทำงานให้เสร็จ เราบอกให้รอออกไปพร้อมกันเพราะมันอันตราย แต่เธอไม่รอ

เรานั่งมองจากหน้าต่างเห็นเธอเดินไปได้ไม่ไกล ก็มีชายรูปร่างอ้วนใหญ่ผมยาวหยิก กระโจนกอดรัดเธอพร้อมปลุกปล้ำ เธอส่งเสียงร้องช่วยด้วย เราจึงบอกให้ชายต่างชาติที่นั่งอยู่ ให้ไปปกป้องเธอ เค้าก็วิ่งออกไปต่อสู้กับผู้ที่ทำร้ายผู้หญิง แต่คนร้ายมีมีดด้ามใหญ่ยาว การต่อสู้ของผู้มีอาวุธกับไม่มีอาวุธ ฝ่ายผู้ช่วยเหลือเพลี่ยงพล้ำถูกคมมีดบาดที่มือเพราะยกมือรับคมมีดแล้วล้มลง คนร้ายเงื้อมีดจะฟันซ้ำ เราคว้าปืนที่วางอยู่แล้ววิ่งไปที่เกิดเหตุ ยกปืนขึ้นเล็งไปที่คนร้าย ขณะที่ชุลมุนผู้ร้ายกำลังจะฟันชายที่ล้มลง เราเหนี่ยวไกปืนยิงเปรี้ยงออกไปถูกที่มือขวาที่กำมีดนั้น ชายผู้นั้นทรุดตัวลง แล้วเราก็เหนี่ยวไกยิงซ้ำไปที่หัวใจ ชายผู้นั้นมองเราตาถลน เรายืนมองด้วยความลังเลว่าจะตายมั้ย ชายผู้นั้นพูดว่า...เหตุการณ์ร้ายต้องเกิดขึ้นแน่ๆ เวลา 7.15 ระวังไว้ให้ดี....ในความรู้สึกเหตุร้ายนั้นไม่ได้เกิดกับเรา แต่จะเกิดกับคนอื่นๆ มันถอดคำพูดออกมาไม่ได้

แล้วเราก็ตื่น ตื่นมาพิจารณาว่าทำไมใจเรานิ่งได้ขนาดนั้น ไม่รู้สึกอะไรเลยกับเหตุร้ายและการยิงคน มีเพียงความรู้สึกว่าสิ่งที่ทำนั้นถูกต้องแล้ว คนผิดก็ต้องได้รับโทษ การรังแกกันไม่ควรมี

ชายผิวคล้ำรูปร่างอ้วนใหญ่ ผมยาวหยิก เหมือนยักษ์ เป็นสัญลักษณ์ของเหตุเภทภัย จะเกิดเหตุร้ายอะไรขึ้นอีก นี่เป็นนิมิตอะไร???

 

ข้าวต้มวันพ่อ...

ไปซื้อกับข้าวและข้าวสวยในซอย ร้านที่ขายข้าวเค้าบอกให้หยิบถุงข้าวต้มไปด้วย เหลือถุงสุดท้ายแล้ว งงแพรบ...ทำไมต้องหยิบ ฉันไม่ได้ต้องการข้าวต้ม....พ่อค้าบอกด้วยใบหน้ายิ้มแย้มว่า...หุงแจกวันพ่อครับ

สาธุอนุโมทนาเด้อ ขอให้รวยๆ เจริญๆ นะ

ที่ให้พรไม่ได้ดีใจที่ได้ของฟรี แต่ซึ้งในน้ำใจของคนดี มีใจเอื้อเฟื้อแบ่งปัน การทำทาน ทำได้หลายวิธี เพียงแค่มีใจเป็นทาน

ร้านนี้เค้าจะหยุดขายข้าวสุกทุกวันพระ หยุดขายแต่ไม่หยุดหุง ข้าวที่หุงทั้งหมดนำไปทำทานที่วัดจ้า

ใจบุญใจกุศลจริงจริ๊ง

 

เป็นมนุษย์ควรรู้เรื่องของมนุษย์ ไม่จำเป็นที่จะต้องไปรู้เรื่องของเทวดา ยกเว้นมีหน้าที่ต้องเกี่ยวข้องกับเทวดา...ใครไม่เกี่ยวถอยไป

 

เลิกสนใจสิ่งลี้ลับ แล้วหันกลับมามองตนเอง


มันจมอ่ะ...เข้าใจมั้ย...ว่า...จมลง ดิ่งลง จิตจม...เข้าใจมั้ย จมจับอยู่กับหลง เสียรู้ เสียท่า เสียทีให้กับมาร

มีอำนาจ...แล้วไง
มีฤทธิ์...แล้วไง
ทำไมไม่นิพพานไปเลยล่ะ มาอยู่ทนทุกข์ทำไม

ถ้าอำนาจและฤทธิ์มันดีจริง ก็ต้องช่วยให้พ้นทุกข์ได้ซิ ชิมิ ทำไมจึงยังจมดิ่งอยู่กับจินตนาการอันนำมาซึ่งทุกข์โทษเวรภัย

ปล.ภาพประกอบไม่เกี่ยวข้องกับเนื้อหา