พระผู้ควรอย่างยิ่งแก่สักการะบูชา

กระทู้สุดท้ายของข้าพเจ้าผู้น้อย

กระทู้สุดท้ายของข้าพเจ้าผู้น้อย
ขอขอบพระคุณเว็บไซต์พลังจิตดอทคอมเป็นอย่างสูงมากที่เปิดโอกาศให้ข้าพเจ้าผู้น้อยได้ "แสดงธรรม" เรื่อยมาจนกระทั้งถึง "กระทู้สุดท้ายของข้าพเจ้าผู้น้อย" มาณะที่นี้ด้วยเถิด ท่านทั้งหลายจงตั้งใจศึกษาให้ดีๆ ข้าพเจ้าผู้น้อยจะเริ่มกล่าวแล้ว...
(และกรุณาอย่านำไปรวมกับกระทู้ก่อนๆของข้าพเจ้าเลย,และสมควรแล้วอย่างยิ่งในการตั้งไว้ให้เห็น เด่นชัด ที่สุด)

"ลมหายใจเข้า-ออก คือ บาปที่เบาบางที่สุดในธรรมชาติ"
*บาป=การหิวกระหาย,กิเลศ,การเกิด,การเกิดภพเกิดชาติ,อกุศลกรรม,อกุศลธรรม

สุดท้ายนี้ข้าพเจ้าผู้น้อยไม่มีอะไรจะแสดงธรรมที่ลึกซึ้งได้ซ้ำไปมากกว่านี้อีกแล้ว จึงเป็นที่มาของ "กระทู้สุดท้ายของข้าพเจ้าผู้น้อย" เป็นจริงดังนี้
แล้วท่านผู้เจริญผู้ใดที่ทำความเข้าใจกับ ธรรมะ ที่ข้าพเจ้าผู้น้อยกล่าวมานี้ จนแจ่มแจ้งแทงทะลุทะลุปรุโปร่งตลอดแล้ว ท่านจักพบว่า ท่านเป็น "ผู้รู้โลก,จักรวาล,อดีต,อนาคต,ปัจจุบัน,ธรรมมะ" และเป็นผู้ รู้การดับ ของกาลทั้งหมดทั้งปวงที่กล่าวมานี้ (=ผู้ไม่เกิด)

---

เกรดความรู้เล็กๆน้อยๆ

อดีต=การดับ
ปัจจุบัน=การเกิด,การรับรู้เฉยๆ(ในช่วงเวลาอึดใจเดียวของเวลาที่ละเอียดที่สุดของที่สุด)
อนาคต=สิ่งที่รอการดับ

ความตาย=การนอนหลับครั้งสุดท้ายของ สิ่งมีชีวิต
ความฝัน=บาป=กิเลศ=การเกิด

ใจ=ความคิด ที่ไม่ออกไปจาก นอกกาย = ธรรมชาติ=ไม่มีกิเลศ=ไม่มีการเกิด
ใจ=ความคิด ที่ออกไปจาก นอกกาย =ไม่ธรรมชาติ=มีกิเลศ=มีการเกิด

เพราะมีสิ่งที่ "มีการเกิด" อยู่ สิ่งที่ "ไม่มีการเกิด" นั้นจึงมี
เพราะสิ่งที่ "ไม่มีการเกิด" นั้นมีอยู่ "สิ่งที่มีการเกิด" นั้นจึงมีด้วยเช่นกัน

ฉันใดก็ฉันนั้น.

 

ดูก่อนท่านผู้เจริญทั้งหลาย

การเรียนรู้ทางโลก ได้แก่ การสร้างบุญ,สร้างบาป และ อวิชชา ทั้งหลาย ที่เป็นการเรียนรู้ที่ไม่สิ้นสุด เพราะ ท่านและตัวข้าพเจ้าผู้น้อยเอง ต่างเวียนว่ายตายเกิดใน สามภพ (สวรรณ์,นรก,มนุษย์) มานาน เป็น ล้านๆ กัลป์ หรือประมาณค่าไม่ได้แล้ว ข้าพเจ้ามองเห็นว่า
การนับถือ พิธีกรรมทั้งหลาย=เรื่องของ พราห์ม ไม่ใช่เรื่อง ทาง พุทธ เลยแม้แต่น้อย ไม่ใช่หนทางแห่งการหลุดพ้น

ดูก่อนท่านผู้เจริญทั้งหลาย ข้าพเจ้าผู้น้อย มองไม่เห็นแล้วว่า ในสากลโลกใบนี้ ควรจะสักการะบูชาใคร อื่น นอกเสียจาก บิดา-มารดา และ องค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้า ทุกพระองค์
ดังนั้นข้าพเจ้าจึงศึกษาเรื่องทางธรรม=หนทางหลุดพ้นจากทางโลก จนบรรลุ แล้วซึ่งกิจสูงสุด คือ ปัญญาฌาน สัญญาเวทยิตตนิโรธ (การกำหนดรู้ ภายในกาย โดยดับ ความจำ และ อารมณ์ ทั้งปวง ได้แล้ว ภายใน "สมาธิ(ธรรมมะ)" เท่านั้น)

ข้าพเจ้าผู้น้อยเป็นผู้ไม่ประมาทในความตาย ของชาติสุดท้ายนี้ โดยการกำหนดรับรู้ อยู่ภายใน อนาปานสติ(ลมหายใจเข้า-ออก) เมื่อดับลง ก็จักไป กำหนดรู้ สิ่งที่จะดับภายในกาย ต่อๆไป นานับประการ ตั้งแต่ ผิวหนัง กล้ามเนื่อ ไปยัง รูปกาละปะ (เซลลที่เล็กที่สุด ประมาณค่าไม่ได้) ด้วยสติ รู้เท่าทันเท่านั้น

ข้าพเจ้าเป็นผู้สิ้นแล้วจาก "อาสวะ และ อุปาทาน" ของการเกิด ชาติหน้าซึ่ง ปัจจุบัน ยัง เสวย ขันธ์๕ อยู่ เนืองๆ จึงยัง มี "กิเลศ ขั้นเบาบาง" และ การรู้ ทุกข์ รู้ สุข อยู่เป็นธรรมดา และจัก ดำรงค์ ศีล5 อยู่เป็นเนื่องๆ เพื่อเฝ้า ดับ สัญญาของกรรมเก่าในชาติก่อน ในทุกๆ วินาที อย่างสม่ำเสมอ

สุดท้ายนี้ ถ้ามองในเรื่องของทางโลกแล้ว ข้าพเจ้าผู้น้อย คือผู้ที่ด้อยค่า มากมายมหาศาล เพราะ ข้าพเจ้า พยายาม เข้าดับ กิเลศ อยู่เนื่องๆ
และถ้ามองในเรื่องของทางธรรมแล้ว ข้าพเจ้าผู้น้อย คือผู้ที่บรรลุปัญญาฌาน ขั้นสูงสุดแล้วคือ การดับ"มโน=ความคิด=ความฝัน" อยู่เนืองๆ

 

สาธุ พระอรหันต์ อย่างจริงแท้
[ame=http://www.youtube.com/watch?v=6yjN8QeFjk0]เป็นพระอรหันต์ทำไมน้ำตาร่วง - YouTube[/ame]