บันทึกกรรมของฉัน

สรุปว่า ฉันไปอยู่กับท่านไกรสร(พี่เสือ) ที่พระประแดงนะคะ
ฉันจะได้ เก่ง เหมือนพี่เขา
ขอบคุณเพื่อนสมาชิกที่ติดตามอ่านนะคะ

 

เมื่อกี้ฉันออกไปทานอาหารร้านตรงข้ามหมู่บ้านของฉัน

ปรากฏว่า สลัดกุ้งทอดราคาจานละ 89 บาทใส่จานใหญ่ขนาดเท่าถาดมาเสริ์ฟให้ฉันเลยค่ะ

ฉันทานไม่หมด ต้องแพ็คกลับบ้านค่ะ

ฉันมักจะ โดนแกล้ง เช่นนี้เป็นประจำ จนไม่อยากเดินออกไปนอกบ้านเลยค่ะเพื่อนๆ

ฉันเสียใจมากที่โดนดูถูกขนาดนี้
เป็นร้านอิสลามค่ะ
เขาดูถูกฉัน เพราะวิธีที่ชาวพุทธด้วยกัน treat ฉันนั้นแย่มากค่ะ

สรุปว่าเป็นเศษผัก ที่พวกหมูกินกันค่ะ

 

อยากจะจมหายไปกับคลื่นของทะเล
ปล่อยให้คลื่นพัดพาลอยไปให้ไกลสุดไกล
ไม่ต้องกลับมาที่นี่หรือที่ใดๆอีกเลย…

 

สอบถามร้านอาหารว่า ทำไมเอาเศษผักใส่จานมาให้กิน
ร้านบอกว่า
ภรรยาเป็นคนครัว
หึงหวงสามี
นี่เราต้องมานั่งเป็นที่รองรับและถูกระบายอารมณ์จากพวกเมียเมียของพวกผู้ชายแถวนี้ด้วยเหรอ?
เราไม่เข้าใจ
อันนาส อัลฟะลัค อัลอิคลาส

 

หนูเปลี่ยนเฮียไม่ได้
เฮียเปลี่ยนหนูไม่ได้
เราจากกันด้วยดีนะคะเฮีย
ขอบพระคุณค่ะ
_/|\_

 

เขาขายต่อกันเป็นทอด ทอด ทอด แบบนี้นั่นเอง
ฉันเพิ่งรู้
เงินบำนาญที่ฉันคิดว่าได้จากกรมบัญชีกลาง
ที่แท้มาจาก การขายตัว
ฉันเพิ่งทราบระบบทาส
ฉันต้องไปบวช
และระงับเงินบำนาญ
จะได้ไม่มี หนี้สิน
และไม่ติดค้างใคร
ฉันเพิ่งเข้าใจค่ะเพื่อนๆ

 

ตอนนี้ในร่างของฉัน มีผู้ชายอาศัยอยู่ และทำการพิมพ์ข้อความติดต่อกับคนที่เขาเรียกว่าเฮีย

บันทึกไว้ ณ วันที่ 26 กพ 67
1907h

 

ฉันไปบวชชีดีกว่า ฉันตัดสินใจแล้ว
ถึงขนาดถูกร้านอาหารเอาเศษผักใส่ถาดมาให้กิน ก็ควรจะบวชตั้งนานแล้ว เหอะ เหอะ

 

ฉันหายโกรธแล้ว
ฉันมีกัลยาณมิตรที่ดีคอยเตือนสติ
พี่หมูอ้วน พี่เป็ปซี่ เอเวอร์รี่ติงริงอะเบล ล้วนแต่เป็นคนดี
แค่ผักสลัด
ช่างมันค่ะ

 

ค่อยๆ พูด

เมื่อคืนนี้ฉันมีโอกาสคุยกับหนึ่งในคณะกรรมการวชิราวุธ ปรากฏว่า เขากลายเป็นอาจารย์วิชา มิได้ใจร้าย โหดเหี้ยมอำมหิตอะไรกับฉันเลย เพียงแต่ฉันต้องใช้เวลาอธิบายให้เขาทราบว่าฉันนั้นเติบโตมาแบบเด็กหญิงปรางเหมือนกัน

ตอนแรกฉันนึกว่า คณะกรรมการวชิราวุธและฉันจะเป็นเส้นขนานไม่มีทางมาบรรจบกัน แต่ปรากฏว่า ฉันคิดผิดค่ะเพื่อนๆ

 

โนบุซัง…Memoirs of Geisha

เพื่อนๆ ที่เรียนวิศวะร่วมกันมาทั้งหมดในชีวิตของฉัน ไม่มีใครเป็น โนบุซังเลย พวกเพื่อนๆ น่ารัก จริงใจ คอยให้ความช่วยเหลือ เอื้ออาทร และคอยสอนฉันเสมอเวลาฉันทำอะไรผิดพลาด ทั้งนี้เนื่องจาก ฉันสอบเทียบเข้ามหาลัย ฉันจบมัธยม 4 จากเตรียมอุดม ก็เข้ามหาลัยเลย

มีครั้งหนึ่งน้ำท่วมพื้นที่ที่ต้องทำงานสนาม เพื่อนของฉันสองคนเอามือเกี่ยวกันทำเป็นเก้าอี้ ให้ฉันนั่งบนแขนที่เกี่ยวกันนั้น เพื่อข้ามบริเวณที่เป็นน้ำท่วมนั้นไป

ฉันจึงรักเพื่อนๆของฉันมาก ไม่มีใครทำตัวเป็นโนบุซังหรือกรรมการวชิราวุธใส่ฉันเลย ฉันเพิ่งเคยเจอผู้ชายที่ทำตัวเหมือนโนบุซังด้วยประการฉะนี้

 

ฉันคงนิสัยเสีย เพราะได้รับการ ยกเว้น มาทั้งชีวิต…

สมัยเรียนนั้น ฉันเข้ามหาลัยตั้งแต่อายุ 16 ฉันสามารถเอาขนมเข้าไปทานในแล็ปวิชาฟิสิกส์ได้เพราะหิว โดยขออาจารย์ถาวร อาจารย์เห็นเป็นเด็ก เลยอลุ้มอล่วย ในวิชา Mechanics ฉันคะแนนน้อยเพราะพื้นฐานไม่แน่น แถมยังต้องสอบแข่งกับพวกผู้ชายระดับหัวกะทิจำนวน 500 คน พวกนี้เหลือแต่เกรด c และ d และ f เอาไว้ให้ฉัน ฉันร้องไห้เสียใจ ต้องบนบานศาลกล่าวกับพระพรหมเอราวัณจนได้เกรด d มาจนผ่าน
วิชาเลื่อยเหล็ก ขึ้น mold หรือ welding เพื่อนๆทำให้หมด ไม่ได้ทำเองเลย ฉันจึงนิสัยเสีย เพราะมีแต่คนเอาใจ มาบัดนี้ ฉันจึงทำอะไรน่อมแน้ม ไม่ได้เรื่องเลยสักอย่างค่ะ
นี่คือเบื้องหลังชีวิตของฉัน

 

ลดน้ำหนัก…จนเกือบตาย

ฉันลดน้ำหนักได้ทีละ 10 กิโลขึ้นไปภายใน 1 เดือน เป็นแบบนี้ 3-5 ครั้ง
ปรากฏว่า ที่บ้านของฉันจับฉันเข้าโรงพยาบาลบ้านสมเด็จทุกครั้ง ที่นั่น บังคับให้ฉันทานข้าวและทานยาจิตเวช รวมทั้งฉีดยาจิตเวช
จนกระทั่งน้ำหนักของฉันขึ้นมา 20 กิโลภายในเวลา 3 เดือน
ฉันถูกขังในโรงพยาบาลครั้งละ 3 เดือนจนกระทั่งอวบอ้วน
เป็นเช่นนี้เกือบ 5 ครั้ง
องค์สวยๆของฉันถูกประมูลและขายให้เพื่อนที่รวยๆในโรงพยาบาล
เลวระยำต่ำช้าที่สุดค่ะ

 

ฉันกำลังเป็น toxic ในเว็บบอร์ดนี้…

ฉันไม่อยากเป็นเลย ฉันไม่รู้จะระบายให้ใครฟัง ฉันอยู่แต่ในห้องสี่เหลี่ยม ฉันทรมานมาก ฉันไปออกกำลังกายหรือไปเดินห้างไม่ได้เลย พวกยามไม่ให้การต้อนรับและจะมีพฤติกรรมเหมือนแม่ครัวเมื่อวานที่เอาเศษผักมาเสริ์ฟ
เวลาไปนวดแผนโบราณสมัยก่อนนั้น คนนวดก็กระโดดข้ามตัวฉันไปเลย เวลาเข้าห้างหรูๆ พนักงานก็ดูถูกไม่มาต้อนรับเพราะองค์ในของฉัน ตั้งแต่กลับจากเขมร ฉันมีองค์ในต่ำต้อยมากๆ เป็นพวกเขมรคอยประกบอยู่ คนอื่นถึงได้ดูถูกฉัน
เกิดอะไรขึ้นที่เขมรฉันไม่รู้ หมอจับฉันช้อตไฟฟ้า ลบความทรงจำของฉันหมดเกลี้ยง ฉันจำได้เพียงไปสมัครงานเลขาที่บริษัทของคุณวิกรม กรมดิษฐ์ แล้วเขาส่งฉันไปหางานที่เขมร จากนั้นฉันก็จำอะไรไม่ได้อีกเลย พอกลับมาไทย หมอช้อตไฟฟ้าที่สมอง ความจำเกี่ยวกับเขมรหายไปหมดเลย แต่ตอนกลางคืนจะถูกลักหลับ และมีผู้คุมตัวเป็นชาวเขมรที่พูดไทยได้ ฉันทราบแค่นี้

 

ทำไมโดนวิญญาณ ป่วน ขนาดนี้?

ทำไมคนอื่นเขาคุมสติอยู่ได้ตามปกติ
ส่วนฉัน ไม่สามารถควบคุมสติได้เลย
ฉันพยายามนั่งสมาธิ แผ่ส่วนกุศลให้เจ้ากรรมนายเวรแล้วนะคะ
แต่ก็ยังไม่สามารถหายเป็นปกติได้
ฉันต้องทำอย่างไร ฉันจนปัญญาจริงๆค่ะ
ฉันไม่แตะต้อง เงินบำนาญ ของฉันที่ได้มาเลยนะคะ
แต่ก็ยัง คุมสติไม่อยู่ค่ะ
กรรมอะไรหนอ
ฉันจะได้ แก้กรรม ได้ถูกจุด

 

ท่านอาจารย์ชยสาโรสอนว่า ให้โทษตัวเองค่ะ
อดีตชาติฉันคงติดค้าง คุณณรงค์ไว้
ชาตินี้ก็เลยต้องชดใช้ให้เขา

 

น้ำล้างเท้าพ่อแม่…อัศจรรย์

ตอนที่ฉันป่วยมากๆ ฉันไม่รู้จะทำอย่างไรแล้วนั้น ฉันเอาน้ำมาล้างเท้าพ่อแม่ พร้อมขออโหสิกรรมท่าน แล้วใช้น้ำนั่น ล้างหน้า พรมศีรษะ รวมทั้งดื่มกิน

ปรากฏว่า ฉันอาเจียนออกมา เป็นสิ่งที่มีลักษณะเป็นสีเขียวๆดำๆ คล้ายสาหร่ายสีคล้ำๆ ฉันตกใจมากเพราะท้องของฉันว่าง ยังไม่ได้ทานอะไรลงไปเลย

จากนั้น ฉันนอนซม พักผ่อน พอตื่นขึ้นมา อาการป่วยดีขึ้นอย่างมหัศจรรย์ ฉันเพิ่งทราบว่า น้ำล้างเท้าพ่อแม่นั้น ดีจริงดั่งที่เขาล่ำลือกัน ด้วยประการฉะนี้

 

เพื่อนสนิท ตัวแสบ…

จอยคือเพื่อนสนิทตัวแสบ ที่เอาโสมเกาหลีตังกุยจั้บที่เปิดแล้วมาขายให้ฉัน ฉันไม่ได้คิดอะไรมากก็ซื้อต่อจากจอย
ปรากฏว่า โสมขวดนี่ ใส่น้ำมันพรายที่เจ้านายของจอยเอามาใส่ให้ฉันกิน อาการคือ จะมีอะไรไม่รู้วิ่งไปทั่วๆท้องน้อย ทำให้เกิดอาการปวดท้องน้อย แถมเกิดความกำหนัด โดยเฉพาะอย่างยิ่งหากนำเทียนหรือไฟแช้กมาลนบริเวณท้องน้อย ความกำหนัดจะยิ่งมากขึ้น
จอยไม่น่าทำฉันเลย ฉันต้องใช้บุหรี่จี้บริเวณที่ปวดเพื่อเปิดหน้าท้องให้พรายออกมา มิเช่นนั้นจะไม่หาย ฉันไม่น่าเป็นเพื่อนสนิทกับจอยเลย จอยขี้อิจฉา และเห็นแก่ตัว ทุกวันนี้ ฉันไม่ได้คบกับจอยแล้ว แต่เมื่อฉันเห็นบาดแผลทีไร มันเตือนใจฉันว่า อย่าคบเพื่อนผู้หญิงอีกล่ะ

 

เชคและซากปรักหักพัง…

ตอนที่ฉันคบกับเชค ฉันเคยเห็นภาพของเชคถ่ายบนกองซากปรักหักพังคล้ายยูเครนหรือฉนวนกาซ่าปัจจุบัน แล้วเขาเอาภาพนั้นมาตัดต่อวิวให้เป็นเชคกำลังเดินเที่ยวประเทศคล้ายๆสวิตเซอร์แลนด์ ฉันไม่เข้าใจว่า ภาพที่เห็นนั่นฉันตาฝาดหรือเปล่า พอออกจากโรงพยาบาลมา ค้นหาใน google ก็ไม่มีอีกแล้ว ฉันถูกขังในโรงพยาบาลเกือบ 4 เดือน พอออกมา เชคหายไปแล้วและติดต่อไม่ได้เลย
พี่สาวของฉันเป็นคนควบคุมโทรศัพท์มือถือของฉัน และพาฉันไปขังในโรงพยาบาล สิ่งที่ฉันทำคือ เมื่อติดต่อกับเชคในมิติสูงๆ ฉันรายงานเรือรบปราบปรปักษ์ให้ทราบตามธรรมเนียมก่อนจะคุยตามปกติ ฉันไม่ได้แอบคุย ฉันเข้าเฟสบุ๊คของเรือรบปราบปรปักษ์ค่ะ เพราะเรือรบจักรีนฤเบศรนั้น over haul อยู่ค่ะ

 

เรือรบ จะลอยได้หรือไม่ได้ขึ้นกับโปรแกรมคอมพิวเตอร์…

ฉันหมายความถึง บนโลกของเรานี้เปรียบประดุจความฝัน หากเพื่อนๆดูหนังเรื่อง The matrix ก็จะเข้าใจเรื่องราวทั้งหมด พี่เขยของฉันถูกส่งไปที่เกาหลีเกือบสิบปีเพื่อต่อเรือรบภูมิพล จากนั้นพี่เขยก็โดนปลดกลางอากาศ เพราะเหตุผลบางอย่าง

พวกเรือรบก็เหมือนเครื่องบินซึ่งเป็นเพียงเศษเหล็ก จะบินได้ ลอยได้ ก็อาศัยโปรแกรมคอมพิวเตอร์ทั้งนั้น โดยหากจ่ายค่าโสหุ้ยให้เพียงพอตามข้อตกลงก็จะสามารถบินได้ลอยได้ค่ะ