นิทาน เรื่อง "พญานาค"

นาคี เทวี มีกรรมนัก
ทำให้รัก ตรอมตรม ระทมเสมอ
พี่ยา อยู่แห่งใด ไม่มาเจอ
ปล่อยน้องเพ้อ อยู่เดียว เปลี่ยวเอกา

เคยอยู่ใกล้ ได้ชิด สนิทสนม
ความขื่นขม ก็มลาย สลายหนา
พี่ไปไหน เหตุใด ใยไม่มา
ทิ้งน้องยา ขื่นขม ระทมทรวง

แม้นในฝัน คืนวัน ได้ผันผ่าน
ปล่อยน้องนั้น เศร้าใจ ไม่ห่วงหวง
หรือพี่นั้น มีแต่ แค่คำลวง
ว่าในห้วง มหรรณพ คงพบกัน

จะแอบอิง น้องไว้ ให้อบอุ่น
จะเจือจุน น้องไว้ ให้สุขสันต์
อีกไม่นาน พี่น้อง ต้องพบกัน
ได้นับวัน เนิ่นนาน ที่ผ่านมา

พี่คงลืม คำมั่น นั้นให้ไว้
ปล่อยน้องให้ ระทมทรวง ทั้งห่วงหา
พี่ไปแล้ว ไปลับ ไม่กลับมา
ปล่อยน้องยา รอพี่รับ น้องกลับไป...:'(

 

อัยยยยเอากำไลมาโชว์

 

โชว์ๆๆ นีสสสนุงง
เผื่อเขาคนนั้นจะเห็นและจำได้. อิอิ

 

กระทู้นี้ แต่งกลอนได้ไพเราะเสนาะโสต อ่านแล้วเคลิ้มมมม...

 

ยากหน่อยนะเล่น งม เข็ม แบบนี้

 

คงไม่ยากอ่ะ..เพราะตอนนี้ถอดกำไลหล่ะ อยากไม่มาหา
ไม่มาแสดงตนนิ..:'(

 

มองสายน้ำ นทีใส ให้ขื่นขม
อกระทม กล้ำกลืน สุดฝืนยิ่ง
เคยเคียงใกล้ ได้ชิด สนิทอิง
เคยมอบสิ่ง คำหวาน พลันชื่นใจ

มาบัดนี้ ไม่มี เธอคนนั้น
โลกก็พลัน รัดทด ไม่สดใส
น้ำใสเย็น กลายเป็น น้ำตกใน
ดวงฤทัย กล้ำกลืน ฝืนน้ำตา

พี่รอแล้ว รอเล่า รอเจ้าอยู่
ยอดพธู ดวงใจ ที่ใฝ่หา
อาทิตย์ลับ ดับหาย จากสายตา
ก็ยังมา เห็นใหม่ ได้อีกวัน

แต่น้องนาง มิ่งมิตร เคยชิดใกล้
เจ้าจากไกล ทิ้งได้ ความใฝ่ฝัน
รักเราสอง ครองอยู่ คู่นิรันดร์
แต่ความฝัน มามลาย เจ้าหายไป

ฝากสายน้ำ สายใจ สายใยฝัน
กับตะวัน พี่นี้ มิหวั่นไหว
หนึ่งน้องนี้ นั้นหรือ คือดวงใจ
หนึ่งฤทัย หวังปอง น้องนางเดียว...(kiss)

 

เขียนได้ไร้ที่ติ

 

วันนี้อยากโชว์ภาพพญานาคราช เฉยๆ..

 

แถมนครบาดาลอีกเล็กน้อย..อิอิ :boo:

ใต้ทะเล น้ำลึก สุดนึกได้
เราคงได้ วาดหวัง แลสร้างฝัน
จำจร จำหวนไห้ เมื่อไกลกัน
ขอสร้างฝัน สร้างบารมี มิมีเลือน

เมื่อยามได้ เกิดมา ในหล้าโลก
สุขหรือโศก ที่พบได้ ใครจะเหมือน
จะชอกช้ำ ระกำใจ ไม่แชเชือน
คอยย้ำเตือน สัจจะนี้ ที่มีมา

เกิดมาแล้ว ทั้งที ให้มีคุณ
ได้เจือจุน เกื้อหนุน แทนคุณ..หนา
สร้างประโยชน์ กว้างไกล ในพารา
ขอให้ข้าฯ สมหวัง ดังตั้งใจ

บ้านหลังเดิม อยู่ไกล ที่ไหนหนอ
ก็อยากขอ ไปเยี่ยมนะ จะได้ไหม
แค่ส่งข่าว คนอยู่หลัง ยังแดนไกล
หากแม้นได้ อยากให้กลับ มารับที..(แล้วมาส่งด้วยเน้อออ..อิอิ )

 

อ่าาาา มีภาพประกอบด้วย

 

กลับบ้านเก่า ภูมิลำเนา เราจากมา
ห่างไกล เพียงกายา ได้เวลา เยียนถิ่น ที่เคยเนาว์

 

สิริเทวี สงสัย อยากได้เห็น
น้ำกระเซ็น พลิ้วใส ในฝันหนอ
เมืองบาดาล ขานกล่าว ใครเฝ้ารอ
ก็เลยขอ ไปเยี่ยมเยือน เหมือนเช่นเคย

ได้มีฝัน สองคืนวัน ที่ผันผ่าน
เรื่องตำนาน นาคราชใหญ่ ใจเฉยเฉย
ฝันอะไร สิ่งใดทำ จำไม่ได้เลย
เหมือนดั่งเคย ถูกลบ กลบความจำ

คล้ายจะบอก ความนัย ให้ได้รู้
เรื่องเคียงคู่ นาคาแท้ แม่คมขำ
ไม่มีสิ่งใด หรือใคร ให้จดจำ
เหมือนเวรกรรม สิ้นภพ จบสิ้นไป

ต่อแต่นี้ นวลน้องนั้น พลันเดินต่อ
ได้แต่ขอ สำนึกใจ ให้สดใส
ยังประโยชน์ ให้ส่วนรวม ร่วมพลังใจ
บุญที่ได้ เผื่อแผ่ไว้ ให้ทุกทุกคน...(f)

 

https://www.youtube.com/watch?v=f8VYAVQh6Do

แสงไฟส่อง ต้องดี มีสีสรร
มองแสงจันทร์ ส่องมา ดูน่าเหงา
แสงอาทิตย์ ชิดขอบฟ้า ก็น่าเศร้า
คงเพราะเรา ไปยึดติด ให้จิตบัง

แหะ .ไม่ได้แวะมานาน..เก็บภาพประทับใจ ใต้แสงจันทร์ กระจ่าง มาฝาก

 

ท่านคือพญานาคาห้าเศียร
ที่เพียรบำเพ็ญเป็นอสงไขย
สมเป็นบุรุษอาชาไนย
เหตุไฉนจึงอ่อนระโหยโรยแรง
ด้วยคำสาปพันปีของแม่เฒ่า
ทำเอาเรานาคีสิ้นแสง
พ่ายศาสตราฤทธิเดชถูกทิ่มแทง
มิอาจแก่งแย่งชิงบุญญา
อันตัวข้าปกปักษ์รักษ์ปฐพี
ส่วนท่านนี้รักษ์นทีมากกว่า
อันเราเคยถวายสัจจะปฏิญญา
ว่าจะเร่งกลับมาบำเพ็ญเพียร

 

ดอยล้าน
https://www.youtube.com/watch?v=SLlz-UKWsho
เพราะมีเหตุจึงมีผลให้ค้นพบ
ถึงจะหลบจะรี้ใช่หนีพ้น
มีปัจจัยเกื้อหนุนบุญบาปดล
จะกี่คนที่ใกล้ไกลใช่บังเอิญ
ความผูกพันนั้นมันฝังในจิต
แม้ความคิดที่ลอยลิ่วดูผิวเผิน
เพราะพันผูกปลูกไว้เป็นทางเดิน
ต้องเผชิญกับเรื่องราวคราวผูกพัน

 

ปูเสื่อรอต่อไป...

 

อ่ะ..มาปูเสื่อ..รอ..ตอนต่อไป