5 อย่างนี้ จะพาคุณไปหาคำตอบที่ใกล้และอันไกลโพ้น

5 อย่างนี้ จะพาคุณไปหาคำตอบที่ใกล้และอันไกลโพ้น

1 จุดเกิด....จุดดับ

2 จิตสว่างแจ้ง

3 ความว่างที่รอบๆๆๆ..

4 แสง...ทาบเข้าไปในแสง

5 ว่างแจ้ง ..กลับมองลงมา

เงื่อนไข5อย่างที่ซ้อนกันทั้ง โลก จักรวาล แกแลคซี่ เอกภพ

สอดคล้องกัน กับ อาการอันเข้าไปยึดอยาก ธรรมดาธาตุมีมาแต่ธรรมดาเดิม

ที่เราสว่างเพราะอยู่ใกล้แสง ที่อันมืดเพราะจุดสว่างแสงอีกที่อยู่ไกลออกไป

เหมือนเทียนสองเล่มจุดสว่างห่างกัน......จะไปถึงต้องเข้าใจว่าใช้อะไรนำไป

 

1 จุดเกิด....จุดดับ

จุดที่เกิด สรรพสิ่ง ไปถึงจุดที่ดับ
มีแรงเคลื่อน
ทำให้มีระยะทาง
ทำให้เกิดสมมุติบัญญัติที่..เรียกว่า..เวลา

แรงเคลื่อนที่เกิด ทับซ้อนหมุนกันไปทั่วเวิ้งเอกภพ
การศึกษาปฏิบัติให้รู้ทันเกิดดับตัวนี้แหละ
เป็นต้นทุนในการเข้าถึงจิตว่าง
แรงเคลื่อนสร้างความถี่ นั้นเองที่อริยะอรหันตะสงฆ์
สอนเป็นอุบายไว้ว่า ควรรักษาจิตไว้ไม่ให้กระเพื่อม

เพื่อให้เราย้อนมาดูธรรมดาธาตุในตัวเรา ในอันที่จะ
ถอดถอนจากสัญญาโลกอันนี้ออก เพราะ วางกาย
ลงไม่ได้ก็ไปต่อไม่ได้เช่นกัน

 

2 จิตสว่างแจ้ง

ข้อสังเกตุจริง.มนุษย์ที่อยู่ในยานอวกาศนอกโลกนั้น ก็ยังไม่สามารถถอดถอน
เหตุก่อนเกิดกระทบของสมุทัย ยังทำหน้าที่ และคิดถึงครอบครัวทางโลก
และอาศัยเสียงปรุงแต่งของเพลง อื่นๆ

ตรงนี้ชัดเจนที่ว่าแม้สภาวะห้วงอวกาศดึงขึ้นไปสูงขนาดนั้น กายมันยังทำหน้าที่
ตอบสนองภาวะเข้าไปยึดอยากของจิตโดยแท้

จิตนั้นต้องเข้าใจตามคำสอนของทุกศาสนาเพื่อเข้าไปเห็นแจ้งจริงและถอด
ความรู้สึกแห่งการยึดกายตนเอง จนมีกำลังของจิตสลัดคืนตัวมันเอง ออกมาสว่าง
แจ้งลั่นรู้ (หากตามรอยอริยะสงฆฺ สายปฎิบัติ ก็กล่าวไว้สอดคล้องกัน)

จะถือเอาแต่สมมุติบัญญัติรู้ก็มาถูกระดับหนึ่ง แจงเข้าไปคือ ตัวเลขที่เป็นจริงได้ก็ยังคือสัญญาลักษณ์ เป็นตัวแทน เป็นโลกเงาอยู่ แต่ต้องอาศัยเขาเข้าไปรู้
เหมือน จิต..อาศัย..กาย เข้าไปรู้นิพพานของพระพุทธองค์

จิตที่ลั่นแจ้งสว่างแล้ว ก็ยังอาศัยแสงเป็น สมมุติวิมุตติมโน เข้าไปถึง ต้นพลังงานนอกโลก เพราะ นิพพานอยู่นอกโลก แต่เสมือนดึงลงมาทาบจิตแจ้งเพียงประการนั้นเท่านัน้

ทาบแสงในภาวะจิตแจ้ง
แสงมี ความถี่ มีอนุภาคที่ไม่มีมวล ส่งย้ายไปยังที่อื่นไกลๆได้
จิตมี ความถี่ มีสถานะเป็นอรูปธาตุไมีมีมวล ส่งไปได้(คนที่ผ่านการผึก)
ตรงนี้ที่เราติดกันคือ...แสงทะลุสิ่งกั้นได้ไม่หมด..แต่จิตแทงทะลุสิ่งกั้นได้หมด อยากรู้ที่ไกลๆๆๆ ก็ทำตรงนี้ ส่วนอื่นก็เข้าเขตอยู่แต่เป็นคล้ายสมมุติบัญญัติเข้าไปรู้นั้นเอง

 

ต่อไป ยาวๆ อยากอ่าน

 

ยังเหลืออีก 3 ข้อนะครับ
ขอบคุณล่วงหน้า

 

3 ความว่างที่รอบๆๆๆ..

คนที่ปฎิบัติมันไปเห็นสัจจะจริงของกายเรา มันไม่น่าเอาซักอย่าง ไม่ได้ขัดถูชำระล้างซักวันก็น่ารังเกียจ เฟ้นฟัดกำหนัดกายกันก็ไม่ต่างกับสัตว์ชีวิตอื่นๆ

อุจจาระก็คาในลำไส้เดินไปมา หาผ้ามาปกห่ม ทาเครื่องหอม น้ำหอม ก็ซักว่าเอาสิ่งอื่นมาประคบให้มีกลิ่น แทงทะลุในกลิ่นนั้นลงไป ก็ไม่มีอะไร

เจริญแล้วก็สิ้นท่า เสียท่าให้อาการของจิตมันปรุง กริยาจิตเห้นแล้วก็วาง วางลงไปให้มันมีแต่ไม่สำคัญ ดูวิชชานั้นมันหมุนเข้าไปรู้ทุกที่ทุกอาการ มันจึงได้รู้ว่า แท้แล้วม้นหมุนรู้ไปว่างๆ สลัดยึดกายไปคืนในอารมณ์ไป มันว่างๆๆ

ว่างเข้ากับอากาศรอบตัวเรา แนบเข้าไปอย่างนั้น จิตรู้ว่างแนบไปอย่างนี้ี่เอง
จนไปถึงว่างที่โลกเรา โลกาเราก็ลอยอยู่รอบๆความว่างนั้นเช่นเดียวกัน ไม่มีโวหารว่าว่าง มันเข้าไปแนบว่างนอกโลกาธาตุแบบนี้จริงๆ

ไม่ว่างแบบนี้มันไปกับจิตแจ้งไม่ได้ ไม่มีที่จะเอากายไปตามด้วยได้ ไม่เอากายไปทิ้งรูปสมมุติไว้ขณะปฎิบัติ ที่นี้เข้าซึ้งใจหรือยัง ว่า..ตายก่อนตาย..
มันอยู่ตรงนี้เอาให้เห็นแจ้งตรงนี้ มันไม่ได้อยู่ตรงรู้นึกเอาว่าตายก่อนตาย นั้นเข้าใจดีแล้วแต่ธรรมดารู้

ฝึกอย่างนี้ก็เข้าไปในภาวะว่างซ้อนว่าง เอาให้คล่อง ให้เจริญธรรมอยู่ไหน อาการไหนก็ทรงแบบนี้ คนพวกที่ไปถึงแบบนี้ ก็สังเกตุว่า ตนเอง
เป็นคนไม่มากเรื่อง ปรุงแต่งโลกน้อยลง แสวงหาพอควร กริยาจิตกระทบก็รู้ละเอียดขึ้น ไม่ไปว่าให้ใคร อะไรก็ได้ อะไรก็ใช่ กินก็ง่ายๆๆ เอาซักตัวอย่างแบบคนในเมือง เช่น กินก๋วยเตี๋ยวก็ไม่ต้องปรุง ธรรมดา กินก็คือกิน

เข้าใจกินก็กินไป เวลาเขาถามว่าจะรับก๋วยเตี๋ยวแบบไหน เราก็บอกว่าทำมาเถอะเอามาชามหนึ่ง กิเลสมันตกลงจากโต๊ะก๋วยเตี๋ยว มันสิ้นท่าลงไป

มองไปโตีะข้างๆ ตัวรู้มันดีดผึ่งขึ้นมาหมด สมมุติสัจจะที่คนโต๊ะอื่นปรุง มันแล่นเข้าแจ้งในใจเรา ดีดถอนโล่ง เคี้ยวกลืนลงไปก็ให้กายพอมีแรงเท่านัน

นี้แค่1ตัวอย่างในชีวิตวันหนึ่ง หากพิจารณามากๆก็ละเอียดขึัน รอบข้างและตัวเราก็ว่างลงไป พิจารณาอันดับตามลงไป เห็นแก่ควรตามภาวะที่เป็น

 

สยุกดีครับ แต่อย่าคิดมากซะล่ะ

 

......กิเลสมันตกลงจากโต๊ะก๋วยเตี๋ยว มันสิ้นท่าลงไป........
......กิเลสมันตกลงจากโต๊ะก๋วยเตี๋ยว มันสิ้นท่าลงไป........

..... ไม่มีที่จะเอากายไปตามด้วยได้ .....
..... ไม่เอากายไปทิ้งรูปสมมุติไว้ขณะปฎิบัติ....