เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน วันจันทร์ที่ ๗ พฤศจิกายน ๒๕๖๕

เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน วันจันทร์ที่ ๗ พฤศจิกายน ๒๕๖๕

​

 

วันนี้ตรงกับวันจันทร์ที่ ๗ พฤศจิกายน พุทธศักราช ๒๕๖๕ วันจันทร์ที่ ๗ เด็กรุ่นหลังไม่เคยเล่นของแบบนี้กัน ที่เขาพูดถึง "วันจันทร์ เดือน ๗ ปีจอ" อะไรพวกนั้น ไม่เคยเล่นก็ไม่ต้องเล่นนะ

สำหรับวันนี้มีหลายเรื่องที่อยากจะบอกอยากจะกล่าวกับพวกเรา อันดับแรกเลยก็คือ ขอแจ้งให้กับญาติโยมทั้งหลายที่เป็นญาติของนาคว่า กระผม/อาตมภาพขอเลื่อนเวลาบวชจากประมาณ ๐๘.๓๐ น. มาเป็นช่วงหลังทำวัตรเช้า ก็คงประมาณตี ๕ เพราะว่าพรุ่งนี้ได้รับมอบหมายให้เป็นตัวแทนเจ้าคณะอำเภอไปปฏิบัติศาสนกิจที่วัดไร่ขิง (พระอารามหลวง)

เหตุที่เป็นเช่นนั้นก็เพราะว่าพรุ่งนี้เป็นวันพระใหญ่ ขึ้น ๑๕ ค่ำ เดือน ๑๒ วันลอยกระทง ซึ่งโดยปกติวัดต่าง ๆ ก็จะมีกิจกรรมอยู่แล้ว แต่คราวนี้ว่าวัดอื่นไม่ได้บริหารจัดการอย่างเป็นระบบเหมือนอย่างวัดท่าขนุน จึงไม่มีใครเป็นตัวแทนเจ้าอาวาสได้ ถึงเวลามีงานมีการ เจ้าอาวาสจึงต้องอยู่วัด

แต่ในเมื่อทางวัดไร่ขิง (พระอารามหลวง) โดยพระเดชพระคุณพระเทพศาสนาภิบาล, ดร. (แย้ม กิตฺตินฺธโร) เจ้าคณะภาค ๑๔ ท่านมีคำสั่งถึงเจ้าคณะอำเภอในเขตภาค ๑๔ ทั้งหมด ซึ่งจะว่าไปแล้วก็มีแค่ไม่กี่รูป เพราะว่ามีแต่จังหวัดกาญจนบุรีที่มี ๑๓ อำเภอ เจ้าคณะอำเภอก็แค่ ๑๓ รูป สุพรรณบุรีมี ๑๐ อำเภอ นครปฐมก็มีอยู่แค่ ๗ อำเภอ สมุทรสาครยิ่งหนักเข้าไปใหญ่ มีแค่ ๓ อำเภอเท่านั้น..!

ดังนั้น..ในเรื่องของการบริหารจัดการวัดที่กระผม/อาตมภาพทำจนอยู่ในลักษณะปัจจุบันนี้ ก็เพราะว่าพบเห็นมามากต่อมากแล้วว่า ทันทีที่สิ้นเจ้าอาวาสไป วัดวาอาราม "ไปต่อ" ไม่ได้เลย ในเมื่อไปต่อไม่ได้ก็มักจะโทรมทันตาเห็น..!

ในชีวิตได้รับคำสั่งจากผู้บังคับบัญชาให้ไปบูรณปฏิสังขรณ์วัดที่หมดสภาพมาหลายวัดแล้ว จึงทำให้เห็นว่า ในเรื่องของการบริหารจัดการวัด ถ้าเราไม่ทำจนกระทั่งมีบุคคลที่รับผิดชอบในด้านต่าง ๆ แทนเจ้าอาวาสได้ วัดนั้นมักจะไปไม่รอด ต่อให้เจ้าอาวาสเก่งขนาดไหนก็ตาม มรณภาพลงเมื่อไร วัดพังทันที..!

 

ในเมื่อเป็นเช่นนั้นว่า วัดของเราสามารถที่จะบริหารจัดการได้ ปรับเปลี่ยนเวลาได้ พระเดชพระคุณหลวงพ่อพระครูวรกาญจนโชติ เจ้าคณะอำเภอที่ปลีกตัวจากงานไม่ได้ จึงมอบหมายให้กระผม/อาตมภาพไปงานที่วัดไร่ขิง (พระอารามหลวง) แทน

อีกเรื่องหนึ่งที่อยากจะกล่าวถึงก็คือ ช่วงนี้เป็นการแพร่ระบาดของเชื้อไวรัสโควิด ๑๙ ที่หนักมาก เพราะว่าเป็นฤดูกฐิน เอาแค่ทองผาภูมินี้ ในเมื่อวัดข้างเคียง ถึงเวลามีงาน พระวัดท่าขนุนไปช่วยงาน ก็มีพระติดเชื้อไวรัสกลับมา ๖ - ๗ รูปด้วยกัน ต้องไปกักตัวรักษาตัวอยู่ที่ฐานพระใหญ่หน้าวัด

เมื่อวานนี้กระผม/อาตมภาพเอากฐินไปทอดให้ที่วัดชลธราราม หรือวัดท่าซิก ตำบลท่าคอย อำเภอท่ายาง จังหวัดเพชรบุรี ก็เจอแต่คนที่ไม่ใส่หน้ากาก เพราะเหตุนั้นจึงเป็นสาเหตุที่เชื้อไวรัสระบาด แล้วหลายคนก็กลายเป็น Long COVID ก็คือทำให้เจ็บไข้ได้ป่วยในระยะยาว ไม่หายง่าย ๆ จึงเป็นเรื่องที่พวกเราต้องรู้จักระมัดระวังป้องกันตนเอง โดยอาศัยหลักธรรมความไม่ประมาทขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ไม่อย่างนั้นแล้วถึงเวลาก็เดือดร้อนเอง ไม่มีใครเขามาเดือดร้อนกับเราด้วย

อีกเรื่องหนึ่งก็คือ วันนี้กระผม/อาตมภาพไปร่วมงานทอดกฐินตกค้างของจังหวัดกาญจนบุรี ซึ่งมีอยู่ ๕ วัดด้วยกัน คือวัดทิไร่ป้า วัดโป่งช้าง วัดพุทธมณฑลอรัญญิกาวาส วัดหนองแก และวัดเหมืองสองท่อ ปรากฏว่าผู้รับเป็นประธานในการทอด ก็คือคุณอารยา ศรีมณฑก (มน - ทก) นี่อ่านกันแบบที่พิธีกรอ่าน

ความจริง คำนี้ต้องอ่านว่า มน - ดก เพราะว่าเป็น ฑ.มณโฑ เราจะเห็นอย่างเช่นว่า มณฑป (มน - ดบ) บัณฑิต (บัน - ดิด) แต่ว่าระยะหลังนี้ต้องบอกว่า คนที่แม่นภาษาไทยหาตัวได้ยากขึ้นเรื่อย ๆ เรื่องนี้เดี๋ยวค่อยไปว่ากัน

คุณอารยาพอเจอหน้ากระผม/อาตมภาพก็ดีใจมาก บอกว่า "เมื่อวานไปวัดท่าขนุนไม่เจอหลวงพ่อ จึงบูชาวัตถุมงคลไปแทน" ก็เลยบอกกับคุณอารยา ซึ่งเป็นผู้อำนวยการธนาคารออมสินภาค ๕ นำเอาบรรดาผู้อำนวยการเขตและผู้จัดการสาขาต่าง ๆ ไปเป็นเจ้าภาพทอดกฐินวันนี้เยอะแยะ ว่า "อาตมภาพนำกฐินไปทอดให้ที่วัดท่าซิก จังหวัดเพชรบุรี" คุณอารยาบอกว่า "บ้านดิฉันอยู่แถวนั้นเลยค่ะ" สรุปว่าต่างคนต่างไปบ้านของอีกฝ่ายหนึ่ง จึงหากันไม่เจอ มาเจอกันที่งานวัดใต้ในวันนี้

 

บุคคลที่เข้าใจว่ากระผม/อาตมภาพรับหน้าที่อยู่ ๓๐ กว่าตำแหน่ง วิ่งงานอย่างเดียวก็ไม่มีเวลาที่จะทำอย่างอื่นแล้ว ท่านเหล่านี้ก็จะไม่เสียเวลามาตำหนิ แต่ว่าหลายท่านก็เอาแต่ใจตัวเอง มาแล้วไม่เจอก็มีการต่อว่าต่อขานกันยกใหญ่ ก็คงต้องแล้วแต่การพิจารณา เพราะว่าถ้าเอาตนเองเป็นศูนย์กลาง คนอื่นที่ทำอะไรไม่ถูกใจตัวเอง ก็จะผิดไปทั้งหมด แต่ถ้าหากว่าเป็นผู้ที่รู้จักระมัดระวัง กาย วาจา ใจ ของตนเอง ก็จะพยายามแก้ไขขัดเกลาที่ตนเอง ไม่ไปดูจริยาของคนอื่น

เรื่องที่ค้างไว้ก็คือเรื่องภาษาไทยว่า ปัจจุบันนี้หาคนเก่งภาษาไทยยากมาก วันนี้กระผม/อาตมภาพรับจดหมายขอบคุณมา ๑๘ ฉบับจากทั้งหมด ๒๐ ฉบับ เพราะว่าได้ให้ทุนการศึกษาระดับปริญญาตรี แก่ทางมหาวิทยาลัยราชภัฏกาญจนบุรีไป ๒๐ ทุน บรรดาเด็กที่ได้รับทุนตั้งแต่ชั้นปีที่ ๒ ถึงชั้นปีที่ ๕ ได้เขียนจดหมายขอบคุณมา อ่านแล้วเศร้าใจ..! บางคนแม้แต่ชื่อตัวเองก็ยังเขียนผิด..! แล้วการใช้ภาษาก็ผิดพลาดกันเยอะมาก

โดยเฉพาะตอนช่วงท้ายก็มักจะอำนวยอวยพรให้แก่กระผม/อาตมภาพมากมาย ถ้าเป็นสมัยโบราณ เขาเรียกว่า "ทะลึ่ง" ตัวเองเป็นเด็กจะเอาอะไรไปอวยพรให้ผู้ใหญ่ โดยเฉพาะผู้ใหญ่ที่เป็นพระด้วย ? ถ้าจะอวยพรผู้ใหญ่ ก็ต้องอ้างคุณพระศรีรัตนตรัย ไม่ใช่อวยพรด้วยตัวเอง และโดยเฉพาะ "ขอให้พระครูวิลาศกาญจนธรรมและครอบครัว" กูจะบ้า...! พระมีครอบครัวด้วยหรือ ? เรื่องทั้งหลายเหล่านี้ถ้าหากว่าไม่มีใครบอกกล่าว เด็ก ๆ ก็จะผิดไปเรื่อย

ปัจจุบันนี้สำนวนบ้า ๆ บอ ๆ จากบรรดาหนังสือต่าง ๆ เยอะแยะไปหมด อย่างเช่น "น่าเหลือเชื่อ" เหลือเชื่อก็เหลือเชื่อ ทำไมต้องน่าเหลือเชื่อด้วย ?

"หามิได้เป็นอย่างนั้น" มิได้เป็นก็มิได้เป็น ทำไมต้องหามิได้เป็นด้วย ?

หรือแม้กระทั่งคำว่า "หลับไหล" ซึ่งปกติใช้ ไม้มลาย (ไ) แต่ปัจจุบันนี้ใน Word ใช้วิธีตรวจด้วยคอมพิวเตอร์ ก็จะถูกแก้ไขเป็นไม้ม้วน (ใ) หมด ไม้ม้วน (ใ) มีแต่หลงใหล ไม่มีหลับไหล

แล้วปัจจุบันนี้ถ้าอาศัย Siri เขียนแทน โปรดระมัดระวังด้วย เผลอเมื่อไร Siri คิดว่าใช่อย่างอื่นก็แก้ไขทันที กระผม/อาตมภาพโดนมาบ่อยมาก "รองเจ้าคณะอำเภอทองผาภูมิ" Siri พิมพ์ให้ถูกอยู่แล้ว พอกดส่ง Siri เห็นว่าไม่น่าจะใช่ ก็เปลี่ยนใหม่เป็น "รองเท้าหน้าอำเภอทองผาภูมิ" แล้วเรื่องพวกนี้จะมีมากขึ้นเรื่อย ๆ เพราะว่าจากผิดกลายเป็นถูกไปแล้ว

 

โดยเฉพาะเด็กรุ่นใหม่ที่ใช้ "ภาษาอุบาทว์" ในการพิมพ์ลงโซเชียล พวกนี้เก่งเกินมนุษย์มนามาก เพราะว่าสามารถพิมพ์คำผิดให้ออกเสียงเหมือนคำถูกได้ทุกคำ เรื่องนี้จะเป็นการทำลายภาษาไทยอย่างถึงรากถึงโคน แต่ก็ไม่เห็นมีผู้ใหญ่คนไหนสนใจ

อีกเรื่องหนึ่งที่อยากจะบอกกล่าวก็คือ มีผู้ขอความช่วยเหลือมาเยอะมาก ทั้งมาด้วยตนเองที่วัดท่าขนุน และส่งเป็นจดหมายขอความช่วยเหลือมา ขอบอกว่า "คิวยาวมาก" อย่างของวัดท่าซิกที่ไปทอดกฐินปลดหนี้ให้ ถ้าตามคิวคืออีก ๒๓ ปีข้างหน้า แต่กระผม/อาตมภาพเกรงว่าหลวงพ่อญา พระครูวัชรชลธรรม (ปัญญา เขมปญฺโญ) ท่านจะมรณภาพเสียก่อน จึงได้ลัดคิวให้ไป แล้วการช่วยเหลือก็มีกฎเกณฑ์กติกาอยู่ด้วย ไม่ใช่ใครขอมาก็ช่วยหมด

อันดับแรกเลย คุณต้องมีต้นทุนของตนเอง ไม่ใช่ว่าถึงเวลาก็ขอศาลาหลังหนึ่ง ขอโบสถ์หลังหนึ่ง ขอหอระฆังหลังหนึ่ง ตั้งแต่ต้นจนจบ อาตมภาพต้องจ่ายเงินทั้งหมด แล้วอย่างนั้นมึงจะทำไปทำอะไรวะ ? ในเมื่อไม่มีต้นทุนแม้แต่ทรายสักกระป๋องหนึ่ง..!

ประการต่อไปก็คือ การจะช่วยเหลือ กระผม/อาตมภาพจะพิจารณาว่าเป็นคนที่ทำงานเพื่อพระพุทธศาสนาอย่างจริงจังหรือเปล่า ? ไม่ใช่ขอไปเรื่อยเปื่อย ต่อให้ทำงานในพระพุทธศาสนาอย่างจริงจัง ก็ยังมีคิวก่อนคิวหลัง เพราะว่ากระผม/อาตมภาพจะช่วยเหลือปีละ ๑ รายเท่านั้น เหตุที่เป็นเช่นนั้นก็เพราะว่าถ้าช่วยหลายราย งานก็จะไม่เสร็จ โดยเฉพาะงานก่อสร้างสมัยนี้ เงินล้านแทบจะทำอะไรไม่ได้เลย

ดังนั้น..ไม่ใช่ว่าท่านทั้งหลายจะขอมาเรื่อยเปื่อย แล้วกระผม/อาตมภาพจะช่วยไปทุกที่ หลายรายก็อ้างชื่อพระเถระเจ้าคณะปกครองมา ในลักษณะเหมือนกึ่ง ๆ จะข่มขู่ ประมาณว่าถ้าไม่ช่วยกระผม/อาตมภาพอาจจะเดือดร้อน เพราะว่าเขา "เส้นใหญ่" กระผม/อาตมภาพเลยปล่อยให้ "เส้นใหญ่" นั่นแหละไปช่วยให้พอ..! ในเมื่อมีเส้นสายใหญ่ขนาดนั้น แล้วมาขอความช่วยเหลือจากทางนี้ไปทำอะไร ?

 

เรื่องสุดท้ายที่อยากจะพูดถึงในวันนี้ก็คือ เรื่องของตลาดชุมชนริมฝั่งแม่น้ำแควน้อย ซึ่งปัจจุบันนี้ยังไม่เสร็จเรียบร้อย แต่ว่ามีผู้ไปใช้พื้นที่ในการถ่ายรูปกันเยอะมาก เดี๋ยวพรุ่งนี้ใครมีเวลาว่าง ให้เอาถังขยะไปตั้งบริเวณนั้นสัก ๑๐ ใบ เพราะว่าพวกที่มา ถึงเวลากินอะไรก็ทิ้งเกลื่อนกลาดไปหมด เจ้าหน้าที่ของเราเก็บขยะไม่ไหว เนื่องจากเห็นว่ายังไม่เสร็จเรียบร้อย กระผม/อาตมภาพจึงไม่ได้ขอให้ท่านทั้งหลายเอาถังขยะไปตั้ง แต่ปรากฏว่าเขาไปใช้กันทั้งที่ยังไม่เสร็จ แล้วทิ้งขยะเอาไว้เป็นกุรุส..!

แล้วในปัจจุบันนี้ที่มีปัญหาอยู่ก็คือ การจัดร้านค้าลงไปจำหน่ายสินค้า เพราะว่าส่วนใหญ่คิดแต่จะทำอาหารอย่างเดียว ถ้าจะทำอาหารอย่างเดียว ร้านค้าชุมชนก็จะกลายเป็นศูนย์อาหารไปในระยะเวลาไม่กี่วัน แล้วก็จะไปแย่งลูกค้ากันกับร้านอาหารในตลาด

สิ่งที่เราต้องการคืองานทางวัฒนธรรมของอำเภอทองผาภูมิ อย่างเช่นเครื่องจักสาน ผ้าทอ งานฝีมือ ตลอดจนกระทั่งพืชผลการเกษตรประมาณว่าปลอดสารพิษ ซึ่งเป็นของมีชื่อเสียงในพื้นที่ ไม่ได้ต้องการร้านอาหาร

แล้วถามว่าร้านอาหารมีได้ไหม ? มีได้ แต่อันดับแรก ห้ามปรุงตรงนั้น ยกเว้นว่าชงกาแฟสด ไม่อย่างนั้นแล้วแค่ไม่กี่ทีก็จะเละเทะไปหมด มีอย่างเดียวคือปรุงสำเร็จใส่กล่อง ใส่ปิ่นโต ใส่อะไรมา ถึงเวลาจำหน่าย ลูกค้าก็ยกไปได้เลย

แล้วอีกอย่างหนึ่ง ขณะนี้ที่กระผม/อาตมภาพกำลังติดต่ออยู่ก็คือ สั่งแคร่ไม้ไผ่มาอีก ๓๐ ชุด ก็จะมอบให้กับทางร้านค้าแค่ ๒๓ ชุด เพราะว่ามีอยู่แค่ ๒๓ ร้าน ที่เหลืออีก ๗ ชุดจะเอาไว้ใช้ในโครงการ "หิ้วตะกร้า นุ่งผ้าซิ่น นั่งแคร่ไม้ ใส่บาตรพระทุกวันอาทิตย์"

ตามที่กำหนดไว้ก็คือ จะเปิดตลาดชุมชนนี้ช่วงส่งท้ายปีเก่า ต้อนรับปีใหม่ ซึ่งในขณะนี้ที่พักต่าง ๆ ก็แทบจะโดนจองเต็มหมดแล้ว ถ้าใครจะเอาปลอดภัย มาร่วมงานถนนคนนั่งยองทองผาภูมิก็ดี งานเปิดตลาดชุมชนริมฝั่งแม่น้ำแควน้อย ตลอดจนกระทั่งงานสวดมนต์ข้ามปีและงานใส่บาตรรับปีใหม่ ถ้าไม่เอารถมาเองก็จองทัวร์ของกิฟท์จังพลังเวทย์ก็ได้ เพราะว่าทางนั้นเขามีทั้งแรลลี่ทัวร์ ขับรถมาเอง มีทั้งรถบัสวีไอพี ซึ่งทางด้านโน้นเขาจะจองที่พักได้ง่ายกว่า เพราะเคยร่วมงานกันมาหลายครั้งแล้ว

รบกวนเวลาพวกเรามามากแล้ว สำหรับวันนี้ก็ขอเรียนถวายพระภิกษุสามเณรของเรา และบอกกล่าวแก่ญาติโยมแต่เพียงเท่านี้

พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน
วันจันทร์ที่ ๗ พฤศจิกายน พุทธศักราช ๒๕๖๕
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย เผือกน้อย)