ด้วยรัก30

อ๋อ นั่นไม่เกี่ยวกับสำนักใดๆ เลย
ผมหมายถึงที่ว่าเป็น วิปัสสนึก นั้น คือการพิจารณาที่ไม่มีสติสมาธิคอยกำกับ
ล่องลอยไปตามความนึกคิดปรุงแต่ง

ต้องถามตนเองว่าอยู่ในขั้นสั่งสม หรือแสวงการปฏิบัติเพื่อการหลุดพ้น อันนี้คำคมมาก
ก็ขอบอกว่าต้องสั่งสมให้เพื่อหลุดพ้นเร็วที่สุดตามความรู้ความสามารถแห่งตน เพียรละความติดให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้

ที่เรียกน้องพี่นั้นเพื่อจะฝึกจิตใจให้รักเป็นกับทุกคนและเชื่อคุณคงมีอายุน้อยกว่าข้าพเจ้าก็ได้

ส่วนสำนัก"วิปัสนึก"ก็ดูถูกเขาไม่ได้นะก็เป็นอุบายอย่างหนึ่งอย่างน้อยเขาก็ตั้งใจทำดีกันอยู่ แล้วสุดท้ายก็จะมาถูกทาง พระท่านเมตตา

ส่วนที่บอกว่า "เรื่องอื่นๆเอาไว้ถ้ามีโอกาสเจอตัวกันแล้วค่อยมาคุยกัน"

ตรงนี้อย่าเลย เพราะผมไม่อยากเจอใครอ่ะ

แต่ผมไม่ลืมหรอก ใครที่มีบุญคุณกับผม พาให้ไปเจอกับหลวงพ่อที่วัดพลับ

ที่สำคัญท่านพี่ต้องถามตนเองว่าอยู่ในขั้นสั่งสม หรือแสวงการปฏิบัติเพื่อการหลุดพ้น

ผู้ที่ได้เจอทางผ่านนี้ คือ วิปัสนูปกิเลส ก็ไม่ธรรมดาแหละ เรียกว่าผ่านการเดินทางมามาก
มีดอกไม้ข้างทางให้แวะชม

ทางแก้ก็ทำจิตให้ตั้งมั่นอยู่ในสัมมาทิฏฐิ นี้เบื้องต้นเลย ในทางดำเนินแห่งมรรค

เจริญอนิจจสัญญา อนัตตสัญญา ให้ลงสู่ไตรลักษณญาณ

การเดินได้ถูกทาง ต้องเรียนรู้จากสิ่งที่ผิดพลาด แล้วนำมาย้ำเตือนแก้ไขตน

ดูสิ "วิปัสสนา" ยังมี "วิปัสนึก" ที่เรียกว่ามี "วิปัสนูปกิเลสทั้ง10" ให้เป็นทางผ่าน

อย่าลืมว่าวิปัสสนูปกิเลสนี่ เหล่านี้คือกุศลทั้งนั้น ที่เรียกว่า ติดดีนี้แก้ยาก นั่นแหละ

แต่หากจมอยู่ โทษของมันก็คือ "วิปลาส3" คลาดเคลื่อนไปจากความเป็นจริงได้

ก็ในเมื่อท่านพี่ ยังแนะนำให้ผมเปลี่ยนดอกบัวผมก็เปลี่ยน เพราะเห็นว่าดีงามด้วย
ท่านพี่ใช้คำว่า "วิเคราะห์" ผมจึงมาสะกิด ให้เป็น "การพิจารณาโดยแยบคาย"

แล้วท่านพี่จะติดใจอะไร กับสิ่งเหล่านั้น ผมจึงมาด้วยการตอบแทน

น้ำใจของน้องน้อยนี้ แม้ดูจะไม่มีค่าอะไร ก็ขอให้รับไว้ จากใจน้องของพี่

ก็ในเมื่อ"ท่านพี่" เรียกผมว่า"น้องพี่"
นั่นแสดงว่า ท่านพี่ มีคุณวุฒิ วัยวุฒิ โดยมีวุฒิภาวะมากกว่าผม
ผมจึงได้เรียก แสดงความนับถือไปตามวัยวุฒิ และคุณวุฒิเหล่านั้น

ก็ด้วยเหตุอันใดเล่า แม้จะไม่บรรลุมรรคผลอะไรเลยก็ตาม

อย่ามาเรียกเราว่าท่านพี่นะเรายังไม่ได้มรรคผลใดๆไม่เหมาะสมอย่างมาก
ให้ไปเรียกและยกย่องผู้มีบุญคุณมากกว่าและมีคุณธรรมมาแนะนำธรรมะบอกสอนให้พวกเราไปถูกทางดีกว่า
เรื่องอื่นๆเอาไว้ถ้ามีโอกาสเจอตัวกันแล้วค่อยมาคุยกัน

ดูท่านพี่จะไม่เข้าใจในเจตนา ที่ผมแสดงออกไป

แต่ชั่งเหอะ เอาเป็นว่า [IMG]

สพฺพรติ ธมฺมรติ ชินาติ.
ความยินดีในธรรม ย่อมชนะความยินดีทั้งปวง

[IMG]

ฟังมาถ้ายังเกิดอยู่แทบทุกคนโอกาสพ้นอบายภูมินั้นยาก(มีกล่าวไว้ว่าอบายภูมิคือบ้านเก่าของพวกเรา)นั้นยังไม่เข็ดกันอีกหรือ

นั้นต้องให้พี่ใช้คำว่าใช้ปัญญาพิจารณาโดยแยบคายหรือถึงจะถูกใจน้องพี่

น้องพี่เอยระวังธรรมะจะออกทางปากหรือใจหมดนะ
ฟังมาเวรกรรมและบุญกุศลนั้นใช้แล้วมีแต่หมดไปได้ มีผู้รู้กล่าวถึงพระเทวทัตกำลังใช้กรรมไม่ดีอยู่หมดกรรมแล้วกลับมาเกิดแล้วจะพ้นทุกข์ เป็นตัวอย่าง

จะเป็นประโยชน์ต่อโลกอย่างมหาศาล
คือ การเข้าไปรู้ความจริงในธาตุ ขันธ์ อายตนะ นี่คือโลกที่ไม่ใช่เรา

ที่จะพาออกจากโลก คือ อุปทาน ภพ ชาติ

เพราะนั่นคือ สัจจะ ด้วย ภาวนามยปัญญา

ขอให้เจริญในธรรม

จึงจะเป็น "อัตตา หิ อัตตโน นาโถ" ขึ้นมาได้ ดังพุทธภาษิต

จึงจะนำไปสู่ สัมมาทิฏฐิ อันเป็นอนาสวะ

ด้วยการเจริญ "อนิจจสัญญา อนัตตสัญญา" ทุกอย่างล้วน "ตถตา"

เพราะมันมีเหตุให้มี ให้เป็นไป ทุกสิ่งจะว่างเปล่าได้ ก็ต่อเมื่อว่างเปล่าจากตัวตนเราเขา

แม้ในความคิดความปรุงให้มีเป็นไป เหล่านี้หากพิจารณาให้เป็นดั่งพยับแดด ฟองน้ำ

ความเชื่อต่างๆ ให้ตั้งอยู่ในเหตุและผล กระทำจิตให้เป็นสัมมาทิฏฐิ แม้ในสาสวะ

นั่นแหละ เริ่มดำเนินสู่ทางสายกลาง ไม่สุดโต่งตามความพอใจ ที่เกิดจากตนหรือสิ่งรอบข้าง

และความไม่พอใจ ที่เกิดจากตนหรือสิ่งรอบข้าง ชักนำให้เป็นเหตุ

"โยนิโสมนสิการ" ความแยบคาย ที่จะไม่นำไปสู่ความสุดโต่ง

นั่นแล คือ "กัลยาณมิตร" เป็นบัณฑิตอยู่ภายใน ที่เกิดจากตนของตน

หลักการของพุทธศาสตร์ ก็ "โพธิปักขิยะธัมมะ ทั้ง 37 ประการ" นั่นไง

ลองนำไปพิจารณาดู ข้อธรรมเหล่านี้ล้วนเกิดขึ้นได้จาก "ภาวนามยปัญญา"
อันเป็น "โลกะวิทู" ที่พระพุทธองค์ทรงได้ตรัสแสดงไว้

ท่านคงทราบหลักการเหล่านี้ดี ที่จะนำไปสูใน "วิชชา" ที่ไม่ใช่ "วิทยา"
เช่น "ปรจิตตวิชชา" ไม่ใช่ "จิตวิทยา" เป็นต้น

การวิเคราะห์ ไม่ใช่หนทางไปสู่ พุทธศาสตร์
การวิเคราะห์ เข้าถึงได้เพียงแค่หลักการของ วิทยาศาสตร์ จิตวิทยา

ไอสไตน์ เข้าถึงเพียงแค่ จินตามยปัญญา แต่ยังสร้างประโยชน์ต่อสังคมมากมายในหลักการ

ต่างจากพุทธศาสตร์ ที่เข้าถึงด้วยการมี "โยนิโสมนสิการ"
หรือการวิจัยธรรม นั่นคือ "ธัมมวิจยะสัมโพชฌงค์"

ดอกบัวดีแล้วสมศักดิ์ศรี ดีแล้วจะได้ไม่เป็นได้แค่หม้อหุงข้าวให้คนอื่นนำไปทานเฉยต้องให้ได้ประโยชน์ตนประโยชน์ท่าน
เจ้าพลังมากเขียนใหญ่เลย เอาไว้ก่อนยังไม่มีเวลามาอ่านวิเคราะห์ตอนนี้เท่าไร

อีกนัยหนึ่ง คือ พระเทวทัต
แต่กระนั้นพระศาสดา ท่านก็ได้ทรงพยากรณ์ไว้ในอนาคตกาลที่จะถึง

เหล่านี้เป็นเหตุด้วยความประมาท ความประมาทน่ากลัวเพียงใด

ที่ว่าทางสายกลางของท่าน ตั้งอยู่บนความไม่ประมาทเพียงใด

ได้อริยมรรคอริยผลนั่นแหละ คือ ปิดอบาย ได้สนิท

ขอให้เจริญในธรรม


ฝากบทสวดนี้ครับ
http://palungjit.org/threads/ความเป็นมาของพระคาถาธารณปริตร.213612/

ขอให้ดูอย่าง "ปุพพกรรมปิโลติ" ของพระศาสดา เมื่อครั้งยังเป็นพระนิยตโพธิสัตว์

ที่ชื่อว่า "โชติปาลมาณพ" เป็นการบำเพ็ญบารมี ช่วงเศษแสนมหากัปป์

เมื่อครั้งพระศาสนา พระพุทธเจ้านามว่า "กัสสปะ" ผู้สมบูรณ์ด้วยสิริ

นั่นอีกเพียงแค่หนึ่งพุทธธันดร พระนิยตโพธิสัตว์ ก็จะได้ตรัสรู้

ยกมาให้ลองพิจารณา