น่าเป็นห่วง หลักสูตรพุทธศาสนา จากบางอาจารย์ สอนตายแล้วสูญ ( หลักสูตร ม.1- ม.6)

ตอบข้อข้องใจ โดย เตชปญฺโญ ภิกขุ

<?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-comfficeffice" /><o>เรารู้จักตนเองอย่างถูกต้องแท้จริงแล้วหรือยัง?
ถ้าใครยังไม่รู้จักตนเองอย่างถูกต้อง ก็ขอเชิญมาค้นหาตัวเองจากหนังสือธรรมะวิทยาศาสตร์ :
"ฉันคืออะไร?"(ศึกษาชีวิตโดยใช้หลักวิทยาศาสตร์)
http://www.whatami.net/web-w/hatami/for/am.html
จากเวบไซต์สำหรับผู้แสวงหาความจริง...."ฉันคืออะไร?"
http://www.whatami.net</o>

 

ตอบข้อข้องใจ โดย เตชปญฺโญ ภิกขุ

เช่นนั้น "ความตาย" ก็คือสิ่งดับทุกข์ทั้งปวงน่ะสิครับ เพราะตายแล้วสูญ (แบบที่ท่านเตชปัญโญ กล่าว) แล้วพระพุทธเจ้าท่านจะกล่าวถึงพระนิพพานไว้ทำไมเหรอครับท่านเตชปัญโญ ภิกขุ ????

ถ้าตายแล้วสูญ แล้วพระพุทธเจ้าท่านจะทรงสอนให้รักษาศีล ฝึกสมาธิ และเจริญวิปัสนา สอนให้ละกิเลส ให้มันลำบากทำไมเหรอครับท่านเตชปัญโญ ภิกขุ?<?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-comfficeffice" /><o></o>
***นิพพาน ในความหมายของคุณโยมคืออะไร?***
***คุณโยมลองแสดงความเห็นมาบ้าง?***
***พระพุทธเจ้าสอนให้เราดับทุกข์ในปัจจุบัน****
***เหมือนไฟที่กำลังลุกท่วมหัวเราอยู่ ทำไมเราไม่รีบดับมันก่อน***
***เราหวังแต่ว่าจะไปดับมันเมื่อตายแล้วอย่างนั้นหรือ?***
***ศีล สมาธิ ปัญญา ก็มีเพื่อดับทุกข์ในปัจจุบัน***
***การห่วงว่าจะมีทุกข์อีกเมื่อตายแล้วนี้ ก็ทำให้เป็นทุกข์ขึ้นมาอีก***
***อาตมาบอกว่า

 

*พระพุทธเจ้าสอนให้เราดับทุกข์ในปัจจุบัน****
***เหมือนไฟที่กำลังลุกท่วมหัวเราอยู่ ทำไมเราไม่รีบดับมันก่อน***
----------------------------------------------------------------------------------
ถูกต้องครับท่านเตชปัญโญ ภิกขุ ข้อนี้ผมเห็นด้วย และไม่เถียงอะไรท่านเลย
(ศาสนาพุทธนั้นศึกษาแล้วต้องปฏิบัติด้วยครับถึงจะเห็นผล)

***เราหวังแต่ว่าจะไปดับมันเมื่อตายแล้วอย่างนั้นหรือ?**
---------------------------------------------------------------------------
ต้องรีบปฏิบัติณ.ปัจจุบันนี้แหละครับ ท่านเตชปัญโญ ภิกขุ
ผมเห็นด้วยกับท่านเตชปัญโญ ภิกขุครับ
แต่เท่าที่ผมอ่านมา ก็ยังไม่เห็นมีท่านใดกล่าวไว้นี่ครับว่าให้ไปปฏิบัติหลังจากตายไปแล้ว
หรือถ้ามี ก็รบกวนท่านเตชปัญโญ ภิกขุ นำมาให้ผมได้เห็นสักหน่อยนะครับ


เ่อ่อ.....ผมขอถามท่านเตชปัญโญ ภิกขุ 2 ข้อสั้นๆ ครับเพราะเป็นประเด็นหลักที่ผมสนทนากับท่าน

1.ท่านเตชปัญโญ ภิกขุ กล่าวว่า เรื่องการเวียนว่ายตายเกิด ที่ปรากฏอยู่ในพระไตรปิฏก เป็นเรื่องที่พวกศาสนาอื่นนำมาแทรกไว้ ใช่มั่ยครับ ?

2. ท่านเตชปัญโญ ภิกขุ เชื่อในเรื่องการเวียนว่ายตายเกิดหรือไม่ครับ ?

ผมขอถามท่านเตชปัญโญ 2 ข้อนี้ก่อนครับ ช่วยตอบให้กระจ่างด้วยนะครับท่าน ขอคำตอบแบบตรงๆ นะครับ.

 

หลวงพี่ ผมว่าแล้วว่าหลวงพี่เสียเวลาเปล่าแน่
พวกนี้เขาไม่ได้ต้องการเหตุผลจากหลวงพี่หรอก
เขาเพียงต้องการจะเอาผิดกับหลวงพี่เท่านั้น
เขาถามๆ ไปยังงั้นเอง เขาไม่ได้ฟังหรอกว่าหลวงพี่พูดอะไร
เขาเพียงจะหาวิธีให้หลวงพี่พูด แล้วเขาก็จะหาวิธีจับผิดคำพูดของหลวงพี่ เพื่อดิสเครดิต
(ผมลองให้เขาวิจารณ์ลัทธิจานบิน เขาไม่แม้แต่จะเอ่ยถึง)

พระพุทธเจ้ายังเลือกโปรดสัตว์ ไม่ได้พยายามสอนบัวทุกเหล่า
คนพวกนี้เหมือนที่ท่านเว่ยหลางกล่าวไว้ว่า "ถูกพระไตรปิฎกพลิกอ่าน" ไม่ใช่ "พลิกพระไตรปิฏกอ่าน"

หากหลวงพี่ต้องการให้คนเหล่านี้เชื่อ หลวงพี่ต้องเปิดสำนักผลิตพระเครื่องที่ป้องกันระเบิดนิวเคลียร์ ชีวภาพ เคมี แบบ 3-in-1 แล้วแจกจ่าย
อย่างนี้ หลวงพี่ไม่ต้องใช้เหตุผลว่าพระเครื่องหลวงพี่ช่วยให้แคล้วคลาดได้อย่างไร
รับรองพวกเขาไม่ถามสักแอะ
แถมยังคลานเข้ามาให้หลวงพี่ลูบหัวเพื่อความเป็นสิริมงคลอีกต่างหาก

 

ตอบข้อข้องใจ โดย เตชปญฺโญ ภิกขุ

1.ท่านเตชปัญโญ ภิกขุ กล่าวว่า เรื่องการเวียนว่ายตายเกิด ที่ปรากฏอยู่ในพระไตรปิฏกเป็นเรื่องที่พวกศาสนาอื่นนำมาแทรกไว้ ใช่มั่ยครับ ?

2. ท่านเตชปัญโญ ภิกขุเชื่อในเรื่องการเวียนว่ายตายเกิดหรือไม่ครับ ?<?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-comfficeffice" /><o></o>
<o></o>

**คำตอบอยู่ในหนังสือของอาตมานี้***<o></o>

๕. พระไตรปิฎก<o></o>​

พระไตรปิฎก ก็คือ ตำราที่รวบรวมคำสอนของพระพุทธเจ้าทั้งหมดเอาไว้ ซึ่งมีอยู่จำนวนมาก โดยพระไตรปิฎกของทางเถรวาทนี้จะแยกได้ ๓ หมวดหมู่ คือ
๑. พระวินัยปิฎก คือหมวดหมู่ที่รวบรวมเรื่องที่เกี่ยวกับศีลหรือวินัยของพระสงฆ์ทั้งหมดเอาไว้<o></o>
๒. พระสุตตันตปิฎก คือหมวดหมู่ที่รวบรวมคำสอนที่พระพุทธเจ้าทรงแสดงเอาไว้ทั้งหมด
๓. พระอภิธรรมปิฎก คือหมวดหมู่ที่รวบรวมคำสอนที่แต่งขึ้นในภายหลังโดยพระสาวก
การบันทึกคำสอนในสมัยที่พระพุทธเจ้ายังทรงมีพระชนชีพอยู่นั้น จะใช้วิธีการท่องจำปากต่อปาก โดยใช้พระสงฆ์จำนวนมากมาท่องจำสืบต่อๆกันไว้ จนภายหลังเมื่อพระพุทธองค์ทรงเสด็จดับขันธปรินิพพานไปแล้ว จึงได้มีการนำมาบันทึกไว้เป็นตัวอักษร และมีการตรวจทานแก้ไขมาแล้วหลายครั้ง
ชาวพุทธของทางเถรวาทนี้จะยึดถือว่า พระไตรปิฎกทั้งหมดนั้นเป็นคำสอนของพระพุทธเจ้าอย่างแท้จริง แต่ถ้าเราจะศึกษาพระไตรปิฎกทั้งหมดแล้ว เราก็จะพบกับคำสอนที่ขัดแย้งกัน เช่น ส่วนมากจะมีคำสอนเรื่องการเวียนว่ายตายเกิดอย่างของพราหมณ์ (อัตตา) และบางแห่งก็มีคำสอนเรื่องความจริงสูงสุดของธรรมชาติเรื่องของความไม่มีตัวตน (อนัตตา) ที่ขัดแย้งกับเรื่องการเวียนว่ายตายเกิด และบางแห่งก็มีหลักที่สอนไม่ให้เชื่อจากใครๆ แม้จากตำรา หรือจากครูอาจารย์ของเราเอง เป็นต้น
ก่อนอื่นเราต้องเข้าใจว่าคำสอนของพุทธศาสนานั้นมีอยู่ ๒ ระดับ คือ ระดับธรรมดา (ศีลธรรม) กับ ระดับสูง ซึ่งคำสอนระดับศีลธรรมนั้นก็ได้แก่พวกคำสอนเรื่อง การให้ทาน การรักษาศีล การช่วยเหลือผู้อื่น การมีความกตัญญูกตเวที การมีความขยัน อดทน ประหยัด ไม่ฟุ่มเฟือย เป็นต้น ซึ่งมีไว้สำหรับสอนบุคคลที่มีความรู้ด้านวิทยาศาสตร์น้อย เช่น ชาวบ้านทั่วๆไป โดยมีจุดหมายอยู่ที่ความสงบสุขทั้งของส่วนตัวและของสังคม ซึ่งคำสอนระดับศีลธรรมนี้ ส่วนมากก็จะมีคำสอนเหมือนเรื่องการเวียนว่านตายเกิดอย่างของพราหมณ์ อยู่ด้วยเกือบทั้งหมด เพราะเป็นคำสอนที่เข้าใจง่ายและปฏิบัติง่าย รวมทั้งชาวบ้านก็ชอบด้วย
ส่วนคำสอนระดับสูงนั้น จะเป็นคำสอนเรื่องการดับทุกข์ของจิตใจมนุษย์ ในชีวิตปัจจุบันที่เป็นวิทยาศาสตร์ ซึ่งเป็นคำสอนให้เข้าใจถึงความจริงแท้ของธรรมชาติ แต่ว่ามันอาจจะดูขัดแย้งกับคำสอนระดับศีลธรรม คือศีลธรรมจะสอนว่ามีตัวตน แต่ระดับสูงจะบอกว่าไม่มีตัวตน หรือไม่มีจิตหรือวิญญาณที่จะออกจาร่างกายไปเวียนว่ายตายเกิด และสอนไม่ให้เชื่อใครทั้งสิ้นแม้แต่พระพุทธเจ้าหรือตำราพระไตรปิฎกก็ตาม ซึ่งหลักคำสอนที่สอนไม่ให้เชื่อจากใครแม้จากตำรานี้ จะเป็นหลักคำสอนระดับสูง ที่เอาไว้ตรวจสอบ ว่าคำสอนใดเป็นของพระพุทธเจ้าจริงหรือไม่ <o></o>

๖. การประยุกติธรรมะในการสอน<o></o>​

ถ้าเราจะเข้าใจว่า การสอนธรรมนั้นจะมีวิธีการสอนอยู่ ๒ ลักษณะ คือ (๑) สอนโดยยกตัวตนบุคคลเป็นที่ตั้ง กับ (๒) สอนโดยยกธรรมะเป็นที่ตั้ง เราก็จะเข้าใจได้ว่าคำสอนในพระไตรปิฎกนั้น ไม่มีความขัดแย้งกันเลยเป็นส่วนใหญ่ เพราะการสอนโดยยกตัวตนบุคคลเป็นที่ตั้งนั้น จะเอาไว้สอนชาวบ้านในระดับศีลธรรม โดยเอาธรรมะมาสมมติเป็นตัวตนบุคคล หรือสถานที่ให้เหมือนกับอย่างของศาสนาพราหมณ์ ซึ่งชาวบ้านเขาก็เข้าใจกันอยู่ก่อนแล้ว ส่วนการสอนโดยยกธรรมะเป็นที่ตั้งนั้น จะสอนเรื่องความจริงแท้ของธรรมชาติ หรือเรื่องการดับทุกข์ (อริยสัจ ๔) โดยจะเอาไว้สอนเฉพาะคนที่มีปัญญาเท่านั้น <o></o>
อย่างเช่น ที่สอนว่า ถ้าทำความดี เมื่อตายจากโลกนี้ไปแล้วจะได้เสวยสุขเป็นเทวดาบนโลกสวรรค์ หรือ ถ้าทำชั่ว เมื่อตายจากโลกนี้ไปแล้วก็จะถูกลงโทษในนรก หรือเมื่ออยู่ในสมาธิและตายไป ก็จะเกิดเป็นพรหม หรือเมื่อหมดกิเลสก็จะหยุดเวียนว่ายตายเกิดหรือบรรลุถึงนิพพาน เป็นต้น ซึ่งนี่เป็นการสอนแบบยกตัวตนบุคคลเป็นที่ตั้งในการแสดงธรรม สำหรับสอนบุคคลในระดับศีลธรรม
แต่สำหรับบุคคลที่มีสติปัญญา เมื่อฟังคำสอนนี้แล้วก็จะเข้าใจได้ว่า นี่เป็นการสอนโดยเอาธรรมะมาสมมติเป็นตัวตนบุคคล และเขาก็จะสามารถแยกแยะเอาคำสอนที่ฟังมานี้ มาตีความเป็นธรรมะระดับสูงได้ อันได้แก่ เมื่อเราทำความดี เมื่อทำเสร็จ ขณะจิตที่เกิดขึ้นใหม่ก็จะมีความสุขใจ อิ่มใจขึ้นมาทันที(ขึ้นสวรรค์) หรือถ้าทำความชั่ว เมื่อทำเสร็จ ขณะจิตต่อไปก็จะเกิดความทุกข์ใจ ร้อนใจขึ้นมาทันที(ตกนรก) หรือเมื่อมีสมาธิ ขณะจิตต่อไปก็จะสงบสุขอย่างยิ่ง(เกิดเป็นพรหม) หรือเมื่อจิตหมดกิเลส ก็จะหยุดการปรุงแต่งให้เกิดความยึดถือว่ามีตัวตนใดๆขึ้นมา แล้วจิตก็จะสงบเย็น(นิพพาน) เป็นต้น
ดังนั้นเมื่อเราพบคำสอนในพระไตรปิฎก หรือจากครูอาจารย์ใดๆ ที่สอนแบบมีเรื่องการเวียนว่ายตายเกิดอย่างของพราหมณ์ ก็ขอให้เข้าใจว่านั่นเป็นวิธีการสอนบุคคลในระดับศีลธรรม จะได้ไม่มีความเข้าใจสับสน ซึ่งโดยเนื้อแท้แล้วคำสอนระดับศีลธรรมนั้น ก็มีคำสอนระดับสูงซ่อนอยู่ด้วยเสมอ
----------------------------------------------
<o> ขอแนะนำหนังสือ "ไม่มีศาสนา"
http://www.whatami.net/web-w/hatami/for/no.html
สำหรับคนไม่มีศาสนา
จากเวบไซต์ http://www.whatami.net</o>

 

แหม สนทนาตั้งนาน ผมพึ่งจะรู้ว่า ท่านเตชปัญโญ ภิกขุ เป็นภิกษุสงฆ์ ุยึดหลักนิกาย เซน (แต่ไม่ใช่เซนดั่งเดิมนะแต่เป็นเซนแบบท่านพุทธทาส)

ผมว่าถ้ายังจะสนทนาต่อไปก็คงจะหาข้อยุติไม่ได้ เพราะ ท่านเตชปัญโญ ภิกขุ มีศรัทธาในตัวท่านพุทธทาส อย่างแรงกล้า... (แต่ท่านและอาจารย์ท่าน นั่นจะรับมาถูกหรือผิดนั้นคงต้องคิดครับ)

ผมพอจะสรุป หลักการของเซน สั้นๆ คือ "ทุกอย่างเป็นสูญตา" ใช่มั่ยครับ ท่านเตชปัญโญ ภิกขุ ?? (แต่เซ็นดั่งเดิมเค้าไม่ปฏิเสธเรื่องเวียนว่ายตายเกิดนะครับ)

ผู้บรรลุสูงสุดของเซ็น คือ แบบ สุขวิปัสโก นั่นเอง โดยท่านจะสอนเน้นดับทุกข์อย่างเดียว อย่างอื่นไม่สน เรื่องการเวียนว่ายตายเกิด และเรื่องนรก สวรรค์ มีปรากฏอยู่ในพระสูตรของท่านเว่ยหล่าง เรื่อง จิตเดิมแท้ และ ถือศีลแต่ตกนรก เป็นต้น แต่เหตุไฉนท่านพุทธทาสกลับปฏิเสธในเรื่องนี้หนอ ??

สรุป นิกายเซน (แบบดั่งเดิมที่ไม่ใช่ท่านพุทธทาสเีขียน) เค้าเชื่อเรื่องการเวียนว่ายตายเกิด นรก,สวรรค์ฯ
แต่เ้ค้าจะไม่ค่อยกล่าว แต่จะเน้นให้ดับทุกข์เร็วที่สุด แค่นั้นเองครับ


(เป็นความเห็นส่วนตัวครับ ผิดถูกอย่างไรขออภัยด้วย)

 

ตอบข้อข้องใจ โดย เตชปญฺโญ ภิกขุ

ขอเชิญทุกท่านค้นหาพระพุทธเจ้า... จากหนังสือ..<?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-comfficeffice" /><o></o>
"พระพุทธเจ้าอยู่ที่ไหน?"<o></o>
http://www.whatami.net/web-w/hatami/for/bu.html
จากเวบไซต์ ฉันคืออะไร?<o></o>
http://www.whatami.net
<o></o>

 

อนุโมทนาครับ สวรรค์มีจริง นรกมีจริง ทำดีได้ดี ทำชั่วได้ชั่ว

 

พระพุทธเจ้าอยู่ที่ไหน?

พุทธศาสนาคืออะไร?​

<?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-comfficeffice" /><o></o> ​

พุทธศาสนา หมายถึง คำสั่งสอนของท่านผู้รู้ ซึ่งผู้รู้ในที่นี้จะหมายถึง พระพุทธเจ้า ที่เป็นศาสดาของพุทธศาสนา โดยปัจจุบันผู้ที่นับถือพุทธศาสนาได้มีการแบ่งแยกหลักคำสอนและการปฏิบัติออกไปเป็นนิกายใหญ่ๆ ๒ นิกาย คือ (๑) มหายาน ที่มีผู้นับถือมากทางประเทศจีน ไต้หวัน เวียดนาม และ (๒) เถรวาท ที่มีผู้นับถือมากทางประเทศไทย ลาว พม่า ซึ่งแม้แต่ในแต่ละนิกายก็ยังมีการแบ่งแยกเป็นนิกายย่อยๆอีกมากมาย ซึ่งก็ทำให้เกิดความแตกแยกกันขึ้นมาในหมู่ของชาวพุทธเอง เพราะไม่มีใครยอมรับหลักการของนิกายอื่น
<o></o>

พระพุทธเจ้าคือใคร?​

<o></o> ​

เท่าที่เราทุกคนพอจะรู้มาก็คือ พระพุทธจ้าคือผู้ที่ทรงตรัสรู้อริยสัจ ๔ (อริยสัจ ๔ คือวิธีการดับทุกข์ของจิตใจมนุษย์ในปัจจุบัน) ซึ่งการตรัสรู้ของพระพุทธเจ้าก็คือ การค้นคว้าจนพบวิธีการดับทุกข์ด้วยพระองค์เอง โดยไม่เชื่อจากใครๆ เมื่อตรัสรู้แล้วพระองค์ทรงเรียกพระองค์เองว่าเป็น พุทธะ ที่แปลว่า ผู้รู้ ผู้ตื่น ผู้เบิกบาน
<o></o>
คำว่า

 

พระพุทธเจ้าอยู่ที่ไหน?

เราจะเชื่อคนอื่นได้หรือไม่?<?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-comfficeffice" /><o></o>​

สิ่งสำคัญในการค้นคว้าก็คือ พุทธะจะต้องมีเหตุมีผลในการศึกษา, ไม่ศึกษาเรื่องไร้สาระ, ต้องมีสมาธิ, ต้องมีใจเป็นกลาง, ไม่ลำเอียง, ไม่โลภ, ไม่โกรธ, ไม่ลังเล, ยอมรับเหตุผลและความจริงที่ปรากฏ, มีความอดทน, และมีเมตตาอย่างเสมอหน้า ซึ่งนี่คือลักษณะจิตของพุทธะที่เราจะต้องพยายามทำให้เกิดขึ้นภายในจิตของเรา เราจึงจะพบพระพุทธเจ้าได้จริง และต่อจากไปนี้เราจะใช้เหตุใช้ผลในการศึกษาเพื่อค้นหาพระพุทธเจ้ากันต่อไป
<o></o>
พุทธะจะไม่เชื่อจากคนอื่นเด็ดขาด เพราะอะไร? เพราะถ้าเราเชื่อตามคนอื่น ถ้าคนที่เราเชื่อนั้นมีความเห็นผิดมาก่อน แล้วเราเชื่อเขา เราก็จะพลอยมีความเห็นผิดตามเขาไปด้วยทันที ดังนั้นเมื่อเรายังไม่รู้ว่าใครสอนผิดหรือถูก ถึงแม้ดูจากภายนอกว่าใครจะน่าเชื่อถืออย่างยิ่งก็ตาม เราจะไม่เสี่ยงไปเชื่อใครอย่างเด็ดขาด ถ้าเราหลงไปเชื่อใครเข้า แล้วบังเอิญเขาสอนผิด เราก็จะพลอยเกิดความเห็นผิดตามเขาไปด้วยทันที
<o></o>
พุทธะจะไม่เชื่อจากตำราอย่างเด็ดขาด เพราะอะไร? เพราะตำรานั้นอาจถูกเปลี่ยนแปลงให้ผิดเพี้ยนจากต้นกำเนิดได้เสมอ หรือถ้าคนที่เขียนตำรานั้นมีความเห็นผิดมาก่อน ตำรานั้นก็จะกลายเป็นตำราที่ผิดไปด้วยทันที หรือถึงแม้ถ้าผู้เขียนตำรานั้นเขียนถูก แต่ถ้าตำรานั้นบังเอิญถูกแก้ไขเปลี่ยนแปลงให้ผิดมาก่อนที่จะมาถึงเรา แล้วเราเชื่อตำรานั้น เราก็จะมีความเห็นผิดไปด้วยทันที
<o></o>
พุทธะจะไม่เชื่อตัวเองอย่างเด็ดขาด เพราะอะไร? เพราะความรู้หรือความเห็นของเรานั้นมาจากไหน? ถ้ามาจากคนอื่น แล้วถ้าคนอื่นเขามีความเห็นผิดมาก่อน แล้วเรายึดเอามาเป็นความเห็นของเรา เราก็จะมีความเห็นผิดอยู่เป็นพื้นฐานเสมอ เมื่อเชื่อตัวเอง ก็จะทำให้เราเกิดความเห็นผิดขึ้นมาทันที หรือถ้าเราเชื่อจากสามัญสำนึกของเราเอง ที่เป็นความรู้สึกธรรมดาๆ ที่พอรู้สึกว่าดีเราก็เชื่อ แต่พอรู้สึกว่าไม่ดีเราก็ไม่เชื่อ มันก็อาจผิดได้ง่ายเพราะมันเป็นการคาดเดาตามความรู้สึกของจิตที่ไม่มีปัญญา หรือไม่รู้แจ้งเห็นจริง
<o></o>
พุทธะจะไม่เชื่อเหตุผลอย่างเด็ดขาด เพราะอะไร? เพราะเหตุผลนั้น ยังเป็นการคาดคะเนอย่างมีหลักการเท่านั้น เหตุผลยังไม่ใช่ความจริง แม้เหตุผลจะน่าเชื่อที่สุดก็ตาม ถ้าเหตุที่เรารู้มามันผิด ผลมันก็จะผิดตามไปด้วยทันที เหตุผลเป็นเพียงบันไดไปสู่ความจริงเท่านั้น ตราบใดที่เรายังไม่พบความจริงเราก็จะยังไม่เชื่อ แม้เหตุผลนั้นจะใกล้ความจริงอย่างยิ่งแล้วก็ตาม
<o></o>

เราจะเชื่ออย่างไรจึงจะไม่ผิด?<o></o>​

เมื่อไม่ให้เชื่อจากคนอื่น ไม่ให้เชื่อจากตำรา ไม่ให้เชื่อจากตัวเอง และไม่ให้เชื่อแม้จากเหตุผลที่น่าเชื่อที่สุด แล้วจะให้เชื่อจากอะไร?
<o></o>
พุทธะจะเชื่อจากความจริงที่เกิดขึ้นจริงเท่านั้น คือเมื่อสิ่งใดเกิดขึ้นมาให้เราได้รับรู้จริง หรือเห็นจริงอย่างแน่ชัดแล้ว เราจึงเชื่อได้ว่านั่นถูกต้องหรือจริงแท้แน่นอน ไม่ผิดพลาด
<o></o>
ถ้าเราเชื่อตามคนอื่น หรือเชื่อจากตำรา หรือเชื่อจากสามัญสำนึกของเราเอง หรือเชื่อจากเหตุผล ก็แสดงว่าเราไม่ได้เห็นจริงด้วยตัวของเราเองเลย แล้วอย่างนี้จิตของเราจะเป็นพุทธจริงได้อย่างไร เราต้องเชื่อความจริงที่เราสามารถพบเห็นได้จริงเท่านั้น เราจึงจะเป็นพุทธะได้จริง แม้เราจะรู้เห็นหรือได้รับรู้เพียงเล็กน้อยเท่าที่เราจะสามารถรับรู้ได้ แล้วเราก็เชื่อของเราเพียงเท่านี้ โดยไม่สนใจว่าใครจะคุยโอ้อวด ว่าเขามีความรู้อย่างกว้างขวางมากมาย หรือล้ำลึกสักเท่าใดก็ตาม เราจึงจะเป็นพุทธะจริง
<o></o>
แต่ถ้าเราเชื่อว่า

 

ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย! เราจักแสดงซึ่งปฏิจจสมุปบาท (คือธรรมอันเป็นธรรมชาติอาศัยกันแล้ว เกิดขึ้น) แก่พวกเธอทั้งหลาย. พวกเธอทั้งหลาย จงฟังซึ่งปฏิจจสมุปบาทนั้น, จงทำในใจให้สำเร็จประโยชน์, เราจักกล่าวบัดนี้...
ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย! ก็ปฏิจจสมุปบาท เป็นอย่างไรเล่า?
(1) ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย! เพราะชาติเป็นปัจจัย ชรามรณะย่อมมี.
ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย! เพราะเหตุที่พระตถาคตทั้งหลาย จะบังเกิดขึ้นก็ตาม, จะไม่บังเกิดขึ้นก็ ตาม, ธรรมธาตุนั้น ย่อมตั้งอยู่แล้วนั่นเทียว; คือความตั้งอยู่แห่งธรรมดา (ธัมมัฏฐิตตา), คือความเป็นกฎตาย ตัวแห่งธรรมดา (ธัมมนิยามตา), คือความที่เมื่อมีสิ่งนี้สิ่งนี้เป็นปัจจัย สิ่งนี้สิ่งนี้จึงเกิดขึ้น (อิทัปปัจจยตา).
ตถาคต ย่อมรู้พร้อมเฉพาะ ย่อมถึงพร้อมเฉพาะ ซึ่งธรรมธาตุนั้น; ครั้นรู้พร้อมเฉพาะแล้ว ถึง พร้อมแล้ว, ย่อมบอก ย่อมแสดง ย่อมบัญญัติ ย่อมตั้ง ขึ้นไว้ ย่อมเปิดเผย ย่อมจำแนกแจกแจง ย่อมทำให้ เป็นเหมือนการหงายของที่คว่ำ; และได้กล่าวแล้วในบัดนี้ว่า "ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย! ท่านทั้งหลายจงมาดู: เพราะ ชาติเป็นปัจจัย ชรามรณะย่อมมี" ดังนี้.
ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย! เพราะเหตุดังนี้แล : ธรรมธาตุใด ในกรณีนั้นอันเป็น ตถตา คือความเป็น อย่างนั้น เป็น อวิตถตา คือความไม่ผิดไปจากความเป็นอย่างนั้น, เป็น อนัญญถตา คือความไม่เป็นไปโดย ประการอื่น, เป็น อิทัปปัจจยตา คือความที่เมื่อมีสิ่งนี้สิ่งนี้เป็นปัจจัย สิ่งนิ้สิ่งนี้จึงเกิดขึ้น; ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย! ธรรมนี้เราเรียกว่า ปฏิจจสมุปบาท (คือธรรมอันเป็นธรรมชาติ อาศัยกันแล้วเกิดขึ้น).
(2) ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย! เพราะภพเป็นปัจจัย ชาติย่อมมี.
ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย! เพราะเหตุที่พระตถาคตทั้งหลาย จะบังเกิดขึ้นก็ตาม, จะไม่บังเกิดขึ้นก็ ตาม, ธรรมธาตุนั้น ย่อมตั้งอยู่แล้วนั่นเทียว; คือความตั้งอยู่แห่งธรรมดา, คือความเป็นกฎตายตัวแห่งธรรมดา, คือความที่เมื่อมีสิ่งนี้สิ่งนี้เป็นปัจจัย สิ่งนี้สิ่งนี้จึงเกิดขึ้น.
ตถาคต ย่อมรู้พร้อมเฉพาะ ย่อมถึงพร้อมเฉพาะ ซึ่งธรรมธาตุนั้น; ครั้นรู้พร้อมเฉพาะแล้ว ถึง พร้อมเฉพาะแล้ว, ย่อมบอก ย่อมแสดง ย่อมบัญญัติ ย่อมตั้งขึ้นไว้ ย่อมเปิดเผย ย่อมจำแนกแจกแจง ย่อมทำ ให้เป็นเหมือนการหงายของที่คว่ำ; และได้กล่าวแล้วในบัดนี้ว่า "ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย! ท่านทั้งหลายจงมาดู: เพราะภพเป็นปัจจัย ชาติย่อมมี" ดังนี้.
ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย! เพราะเหตุดังนี้แล : ธรรมธาตุใด ในกรณีนั้นอันเป็น ตถตา คือความเป็น อย่างนั้น, เป็น อวิตถตา คือความไม่ผิดไปจากความเป็นอย่างนั้น, เป็น อนัญญถตา คือความไม่เป็นไปโดย ประการอื่น, เป็น อิทัปปัจจยตา คือความที่เมื่อมีสิ่งนี้สิ่งนี้เป็นปัจจัย สิ่งนี้สิ่งนี้จึงเกิดขึ้น; ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย! ธรรมนี้เราเรียกว่า ปฏิจจสมุปบาท (คือธรรมอันเป็นธรรมชาติ อาศัยกันแล้วเกิดขึ้น).
(3) ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย! เพราะอุปาทานเป็นปัจจัย ภพย่อมมี.
ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย! เพราะเหตุที่พระตถาคตทั้งหลาย จะบังเกิดขึ้นก็ตาม, จะไม่บังเกิดขึ้นก็ ตาม, ธรรมธาตุนั้น ย่อมตั้งอยู่แล้วนั่นเทียว; คือความตั้งอยู่แห่งธรรมดา, คือความเป็นกฎตายตัวแห่งธรรมดา, คือความที่เมื่อมีสิ่งนี้สิ่งนี้เป็นปัจจัย สิ่งนี้สิ่งนี้จึงเกิดขึ้น.
ตถาคต ย่อมรู้พร้อมเฉพาะ ย่อมถึงพร้อมเฉพาะ ซึ่งธรรมธาตุนั้น; ครั้นรู้พร้อมเฉพาะแล้ว ถึง พร้อมเฉพาะแล้ว, ย่อมบอก ย่อมแสดง ย่อมบัญญัติ ย่อมตั้งขึ้นไว้ ย่อมเปิดเผย ย่อมจำแนกแจกแจง ย่อมทำ ให้เป็นเหมือนการหงายของที่คว่ำ; และได้กล่าวแล้วในบัดนี้ว่า "ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย! ท่านทั้งหลายจงมาดู: เพราะอุปาทานเป็นปัจจัย ภพย่อมมี" ดังนี้.
ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย! เพราะเหตุดังนี้แล : ธรรมธาตุใด ในกรณีนั้นอันเป็น ตถตา คือความเป็น อย่างนั้น, เป็น อวิตถตา คือความไม่ผิดไปจากความเป็นอย่างนั้น, เป็น อนัญญถตา คือความไม่เป็นไปโดย ประการอื่น, เป็น อิทัปปัจจยตา คือความที่เมื่อมีสิ่งนี้สิ่งนี้เป็นปัจจัย สิ่งนี้สิ่งนี้จึงเกิดขึ้น; ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย! ธรรมนี้เราเรียกว่า ปฏิจจสมุปบาท (คือธรรมอันเป็นธรรมชาติ อาศัยกันแล้วเกิดขึ้น).
(4) ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย! เพราะตัณหาเป็นปัจจัย อุปาทานย่อมมี.
ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย! เพราะเหตุที่พระตถาคตทั้งหลาย จะบังเกิดขึ้นก็ตาม, จะไม่บังเกิดขึ้นก็ ตาม, ธรรมธาตุนั้น ย่อมตั้งอยู่แล้วนั่นเทียว; คือความตั้งอยู่แห่งธรรมดา, คือความเป็นกฎตายตัวแห่งธรรมดา, คือความที่เมื่อมีสิ่งนี้สิ่งนี้เป็นปัจจัย สิ่งนี้สิ่งนี้จึงเกิดขึ้น.
ตถาคต ย่อมรู้พร้อมเฉพาะ ย่อมถึงพร้อมเฉพาะ ซึ่งธรรมธาตุนั้น; ครั้นรู้พร้อมเฉพาะแล้ว ถึง พร้อมเฉพาะแล้ว, ย่อมบอก ย่อมแสดง ย่อมบัญญัติ ย่อมตั้งขึ้นไว้ ย่อมเปิดเผย ย่อมจำแนกแจกแจง ย่อมทำ ให้เป็นเหมือนการหงายของที่คว่ำ; และได้กล่าวแล้วในบัดนี้ว่า "ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย! ท่านทั้งหลายจงมาดู: เพราะตัณหาเป็นปัจจัย อุปาทานย่อมมี" ดังนี้.
ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย! เพราะเหตุดังนี้แล : ธรรมธาตุใด ในกรณีนั้น อันเป็น ตถตา คือความเป็น อย่างนั้น, เป็น อวิตถตา คือความไม่ผิดไปจากความเป็นอย่างนั้น, เป็น อนัญญถตา คือความไม่เป็นไปโดย ประการอื่น, เป็น อิทัปปัจจยตา คือความที่เมื่อมีสิ่งนี้สิ่งนี้เป็นปัจจัย สิ่งนี้สิ่งนี้จึงเกิดขึ้น; ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย! ธรรมนี้เราเรียกว่า ปฏิจจสมุปบาท (คือธรรมอันเป็นธรรมชาติ อาศัยกันแล้วเกิดขึ้น).
(5) ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย! เพราะเวทนาเป็นปัจจัย ตัณหาย่อมมี.
ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย! เพราะเหตุที่พระตถาคตทั้งหลาย จะบังเกิดขึ้นก็ตาม, จะไม่บังเกิดขึ้นก็ ตาม, ธรรมธาตุนั้น ย่อมตั้งอยู่แล้วนั่นเทียว; คือความตั้งอยู่แห่งธรรมดา, คือความเป็นกฎตายตัวแห่งธรรมดา, คือความที่เมื่อมีสิ่งนี้สิ่งนี้เป็นปัจจัย สิ่งนี้สิ่งนี้จึงเกิดขึ้น.
ตถาคต ย่อมรู้พร้อมเฉพาะ ย่อมถึงพร้อมเฉพาะ ซึ่งธรรมธาตุนั้น; ครั้นรู้พร้อมเฉพาะแล้ว ถึง พร้อมเฉพาะแล้ว, ย่อมบอก ย่อมแสดง ย่อมบัญญัติ ย่อมตั้งขึ้นไว้ ย่อมเปิดเผย ย่อมจำแนกแจกแจง ย่อมทำ ให้เป็นเหมือนการหงายของที่คว่ำ; และได้กล่าวแล้วในบัดนี้ว่า "ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย! ท่านทั้งหลายจงมาดู: เพราะเวทนาเป็นปัจจัย ตัณหาย่อมมี" ดังนี้.
ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย! เพราะเหตุดังนี้แล : ธรรมธาตุใด ในกรณีนั้น อันเป็น ตถตา คือความเป็น อย่างนั้น, เป็น อวิตถตา คือความไม่ผิดไปจากความเป็นอย่างนั้น, เป็น อนัญญถตา คือความไม่เป็นไปโดย ประการอื่น, เป็น อิทัปปัจจยตา คือความที่เมื่อมีสิ่งนี้สิ่งนี้เป็นปัจจัย สิ่งนี้สิ่งนี้จึงเกิดขึ้น; ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย! ธรรมนี้เราเรียกว่า ปฏิจจสมุปบาท (คือธรรมอันเป็นธรรมชาติ อาศัยกันแล้วเกิดขึ้น).
(6) ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย! เพราะผัสสะเป็นปัจจัย เวทนาย่อมมี.
ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย! เพราะเหตุที่พระตถาคตทั้งหลาย จะบังเกิดขึ้นก็ตาม, จะไม่บังเกิดขึ้นก็ ตาม, ธรรมธาตุนั้น ย่อมตั้งอยู่แล้วนั่นเทียว; คือความตั้งอยู่แห่งธรรมดา, คือความเป็นกฎตายตัวแห่งธรรมดา, คือความที่เมื่อมีสิ่งนี้สิ่งนี้เป็นปัจจัย สิ่งนี้สิ่งนี้จึงเกิดขึ้น.
ตถาคต ย่อมรู้พร้อมเฉพาะ ย่อมถึงพร้อมเฉพาะ ซึ่งธรรมธาตุนั้น; ครั้นรู้พร้อมเฉพาะแล้ว ถึง พร้อมเฉพาะแล้ว, ย่อมบอก ย่อมแสดง ย่อมบัญญัติ ย่อมตั้งขึ้นไว้ ย่อมเปิดเผย ย่อมจำแนกแจกแจง ย่อมทำ ให้เป็นเหมือนการหงายของที่คว่ำ; และได้กล่าวแล้วในบัดนี้ว่า "ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย! ท่านทั้งหลายจงมาดู: เพราะผัสสะเป็นปัจจัย เวทนาย่อมมี" ดังนี้.
ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย! เพราะเหตุดังนี้แล : ธรรมธาตุใด ในกรณีนั้น อันเป็น ตถตา คือความเป็น อย่างนั้น, เป็น อวิตถตา คือความไม่ผิดไปจากความเป็นอย่างนั้น, เป็น อนัญญถตา คือความไม่เป็นไปโดย ประการอื่น, เป็น อิทัปปัจจยตา คือความที่เมื่อมีสิ่งนี้สิ่งนี้เป็นปัจจัย สิ่งนี้สิ่งนี้จึงเกิดขึ้น; ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย! ธรรมนี้เราเรียกว่า ปฏิจจสมุปบาท (คือธรรมอันเป็นธรรมชาติ อาศัยกันแล้วเกิดขึ้น).
(7) ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย! เพราะสฬายตนะเป็นปัจจัย ผัสสะย่อมมี.
ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย! เพราะเหตุที่พระตถาคตทั้งหลาย จะบังเกิดขึ้นก็ตาม, จะไม่บังเกิดขึ้นก็ ตาม, ธรรมธาตุนั้น ย่อมตั้งอยู่แล้วนั่นเทียว; คือความตั้งอยู่แห่งธรรมดา, คือความเป็นกฎตายตัวแห่งธรรมดา, คือความที่เมื่อมีสิ่งนี้สิ่งนี้เป็นปัจจัย สิ่งนี้สิ่งนี้จึงเกิดขึ้น.
ตถาคต ย่อมรู้พร้อมเฉพาะ ย่อมถึงพร้อมเฉพาะ ซึ่งธรรมธาตุนั้น; ครั้นรู้พร้อมเฉพาะแล้ว ถึง พร้อมเฉพาะแล้ว, ย่อมบอก ย่อมแสดง ย่อมบัญญัติ ย่อมตั้งขึ้นไว้ ย่อมเปิดเผย ย่อมจำแนกแจกแจง ย่อมทำ ให้เป็นเหมือนการหงายของที่คว่ำ; และได้กล่าวแล้วในบัดนี้ว่า "ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย! ท่านทั้งหลายจงมาดู: เพราะสฬายตนะเป็นปัจจัย ผัสสะย่อมมี" ดังนี้.
ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย! เพราะเหตุดังนี้แล : ธรรมธาตุใด ในกรณีนั้น อันเป็น ตถตา คือความเป็น อย่างนั้น, เป็น อวิตถตา คือความไม่ผิดไปจากความเป็นอย่างนั้น, เป็น อนัญญถตา คือความไม่เป็นไปโดย ประการอื่น, เป็น อิทัปปัจจยตา คือความที่เมื่อมีสิ่งนี้สิ่งนี้เป็นปัจจัย สิ่งนี้สิ่งนี้จึงเกิดขึ้น; ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย! ธรรมนี้เราเรียกว่า ปฏิจจสมุปบาท (คือธรรมอันเป็นธรรมชาติ อาศัยกันแล้วเกิดขึ้น).
(8) ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย! เพราะนามรูปเป็นปัจจัย สฬายตนะย่อมมี.
ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย! เพราะเหตุที่พระตถาคตทั้งหลาย จะบังเกิดขึ้นก็ตาม, จะไม่บังเกิดขึ้นก็ ตาม, ธรรมธาตุนั้น ย่อมตั้งอยู่แล้วนั่นเทียว; คือความตั้งอยู่แห่งธรรมดา, คือความเป็นกฎตายตัวแห่งธรรมดา, คือความที่เมื่อมีสิ่งนี้สิ่งนี้เป็นปัจจัย สิ่งนี้สิ่งนี้จึงเกิดขึ้น.
ตถาคต ย่อมรู้พร้อมเฉพาะ ย่อมถึงพร้อมเฉพาะ ซึ่งธรรมธาตุนั้น; ครั้นรู้พร้อมเฉพาะแล้ว ถึง พร้อมเฉพาะแล้ว, ย่อมบอก ย่อมแสดง ย่อมบัญญัติ ย่อมตั้งขึ้นไว้ ย่อมเปิดเผย ย่อมจำแนกแจกแจง ย่อมทำ ให้เป็นเหมือนการหงายของที่คว่ำ; และได้กล่าวแล้วในบัดนี้ว่า "ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย! ท่านทั้งหลายจงมาดู: เพราะนามรูปเป็นปัจจัย สฬายตนะย่อมมี" ดังนี้.
ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย! เพราะเหตุดังนี้แล : ธรรมธาตุใด ในกรณีนั้น อันเป็น ตถตา คือความเป็น อย่างนั้น, เป็น อวิตถตา คือความไม่ผิดไปจากความเป็นอย่างนั้น, เป็น อนัญญถตา คือความไม่เป็นไปโดย ประการอื่น, เป็น อิทัปปัจจยตา คือความที่เมื่อมีสิ่งนี้สิ่งนี้เป็นปัจจัย สิ่งนี้สิ่งนี้จึงเกิดขึ้น; ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย! ธรรมนี้เราเรียกว่า ปฏิจจสมุปบาท (คือธรรมอันเป็นธรรมชาติ อาศัยกันแล้วเกิดขึ้น).
(9) ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย! เพราะวิญญาณเป็นปัจจัย นามรูปย่อมมี.
ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย! เพราะเหตุที่พระตถาคตทั้งหลาย จะบังเกิดขึ้นก็ตาม, จะไม่บังเกิดขึ้นก็ ตาม, ธรรมธาตุนั้น ย่อมตั้งอยู่แล้วนั่นเทียว; คือความตั้งอยู่แห่งธรรมดา, คือความเป็นกฎตายตัวแห่งธรรมดา, คือความที่เมื่อมีสิ่งนี้สิ่งนี้เป็นปัจจัย สิ่งนี้สิ่งนี้จึงเกิดขึ้น.
ตถาคต ย่อมรู้พร้อมเฉพาะ ย่อมถึงพร้อมเฉพาะ ซึ่งธรรมธาตุนั้น; ครั้นรู้พร้อมเฉพาะแล้ว ถึง พร้อมเฉพาะแล้ว, ย่อมบอก ย่อมแสดง ย่อมบัญญัติ ย่อมตั้งขึ้นไว้ ย่อมเปิดเผย ย่อมจำแนกแจกแจง ย่อมทำ ให้เป็นเหมือนการหงายของที่คว่ำ; และได้กล่าวแล้วในบัดนี้ว่า "ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย! ท่านทั้งหลายจงมาดู: เพราะวิญญาณเป็นปัจจัย นามรูปย่อมมี" ดังนี้.
ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย! เพราะเหตุดังนี้แล : ธรรมธาตุใด ในกรณีนั้น อันเป็น ตถตา คือความเป็น อย่างนั้น, เป็น อวิตถตา คือความไม่ผิดไปจากความเป็นอย่างนั้น, เป็น อนัญญถตา คือความไม่เป็นไปโดย ประการอื่น, เป็น อิทัปปัจจยตา คือความที่เมื่อมีสิ่งนี้สิ่งนี้เป็นปัจจัย สิ่งนี้สิ่งนี้จึงเกิดขึ้น; ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย! ธรรมนี้เราเรียกว่า ปฏิจจสมุปบาท (คือธรรมอันเป็นธรรมชาติ อาศัยกันแล้วเกิดขึ้น).
(10) ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย! เพราะสังขารเป็นปัจจัย วิญญาณย่อมมี.
ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย! เพราะเหตุที่พระตถาคตทั้งหลาย จะบังเกิดขึ้นก็ตาม, จะไม่บังเกิดขึ้นก็ ตาม, ธรรมธาตุนั้น ย่อมตั้งอยู่แล้วนั่นเทียว; คือความตั้งอยู่แห่งธรรมดา, คือความเป็นกฎตายตัวแห่งธรรมดา, คือความที่เมื่อมีสิ่งนี้สิ่งนี้เป็นปัจจัย สิ่งนี้สิ่งนี้จึงเกิดขึ้น.
ตถาคต ย่อมรู้พร้อมเฉพาะ ย่อมถึงพร้อมเฉพาะ ซึ่งธรรมธาตุนั้น; ครั้นรู้พร้อมเฉพาะแล้ว ถึง พร้อมเฉพาะแล้ว, ย่อมบอก ย่อมแสดง ย่อมบัญญัติ ย่อมตั้งขึ้นไว้ ย่อมเปิดเผย ย่อมจำแนกแจกแจง ย่อมทำ ให้เป็นเหมือนการหงายของที่คว่ำ; และได้กล่าวแล้วในบัดนี้ว่า "ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย! ท่านทั้งหลายจงมาดู: เพราะสังขารเป็นปัจจัย วิญญาณย่อมมี" ดังนี้.
ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย! เพราะเหตุดังนี้แล : ธรรมธาตุใด ในกรณีนั้น อันเป็น ตถตา คือความเป็น อย่างนั้น, เป็น อวิตถตา คือความไม่ผิดไปจากความเป็นอย่างนั้น, เป็น อนัญญถตา คือความไม่เป็นไปโดย ประการอื่น, เป็น อิทัปปัจจยตา คือความที่เมื่อมีสิ่งนี้สิ่งนี้เป็นปัจจัย สิ่งนี้สิ่งนี้จึงเกิดขึ้น; ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย! ธรรมนี้เราเรียกว่า ปฏิจจสมุปบาท (คือธรรมอันเป็นธรรมชาติ อาศัยกันแล้วเกิดขึ้น).
(11) ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย! เพราะอวิชชาเป็นปัจจัย สังขารทั้งหลายย่อมมี.
ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย! เพราะเหตุที่พระตถาคตทั้งหลาย จะบังเกิดขึ้นก็ตาม, จะไม่บังเกิดขึ้นก็ ตาม, ธรรมธาตุนั้น ย่อมตั้งอยู่แล้วนั่นเทียว; คือความตั้งอยู่แห่งธรรมดา, คือความเป็นกฎตายตัวแห่งธรรมดา, คือความที่เมื่อมีสิ่งนี้สิ่งนี้เป็นปัจจัย สิ่งนี้สิ่งนี้จึงเกิดขึ้น.
ตถาคต ย่อมรู้พร้อมเฉพาะ ย่อมถึงพร้อมเฉพาะ ซึ่งธรรมธาตุนั้น; ครั้นรู้พร้อมเฉพาะแล้ว ถึง พร้อมเฉพาะแล้ว, ย่อมบอก ย่อมแสดง ย่อมบัญญัติ ย่อมตั้งขึ้นไว้ ย่อมเปิดเผย ย่อมจำแนกแจกแจง ย่อมทำ ให้เป็นเหมือนการหงายของที่คว่ำ; และได้กล่าวแล้วในบัดนี้ว่า "ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย! ท่านทั้งหลายจงมาดู: เพราะอวิชชาเป็นปัจจัย สังขารทั้งหลายย่อมมี" ดังนี้.
ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย! เพราะเหตุดังนี้แล : ธรรมธาตุใด ในกรณีนั้น อันเป็น ตถตา คือความเป็น อย่างนั้น, เป็น อวิตถตา คือความไม่ผิดไปจากความเป็นอย่างนั้น, เป็น อนัญญถตา คือความไม่เป็นไปโดย ประการอื่น, เป็น อิทัปปัจจยตา คือความที่เมื่อมีสิ่งนี้สิ่งนี้เป็นปัจจัย สิ่งนี้สิ่งนี้จึงเกิดขึ้น; ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย! ธรรมนี้เราเรียกว่า ปฏิจจสมุปบาท (คือธรรมอันเป็นธรรมชาติ อาศัยกันแล้วเกิดขึ้น).

 

ข้อความอันสองอันล่าสุดนั้น สอนคนอื่นแล้วอย่าลืมสอนตัวเองนะ

ส่องกระจกซะบ้าง ไม่ผิดศีลหรอก บทความที่เขียนหน่ะ ย้อนกลับมาสอนตัวเองซะนะ

เรื่องนี้เค้ารู้กันมานานโข จนในที่สุดเค้ารู้ว่าต้องปฏิบัติ เพื่อพิสูจน์
ไม่ใช่เชื่อฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง

เค้าเห็นว่าคุณยังหลงอยู่ ก็อยากช่วย
ดันโดนคำด่า สาดทอ เสียดสี ออกจากปากพระเลยนะเนี่ย

ขอย้ำ

 

คุณยายทองหมายถึงการปฏิบัติอย่างที่คุณยายทองขมักเขม้นนำมาโพสให้ผู้อ่านในเว็บบอร์ดนี้ได้อ่านอยู่บ่อยๆ อย่างด้านล่างนี้หรือเปล่า
ผมสงสัยจริงๆ ว่าไอ้ที่คุณยายทองบอกว่าตัวเองรู้มานานโขแล้วนั้น คุณยายทองรู้อะไรมาบ้าง ลองแถลงความรู้ด้านธรรมะของพระพุทธเจ้าที่คุณยายทองได้เรียนรู้มาให้ผู้ที่โง่เขลาในที่นี้ได้รับทราบบ้างจะเป็นบุญกุศลเป็นอย่างยิ่ง

========================
ถึงผู้ที่จะเรียนไสยศาสตร์
http://palungjit.org/showthread.php?t=27128
--------------------------------------------------------------------------------
1. ควรรักษาศีลให้ครบ เป็นปกติ
2. ควรสวดมนต์สรรเสริญพระพุทธคุณ พระธรรมคุณ พระสังฆคุณ เป็นประจำ
3. ต้องสวดมนต์บทกันภัย ตามหลักพระพุทธศาสนา เช่น ยอดพระกันไตรปิฎกมงคลจักรวาล ชินบัญชร พระปริตร ฯ เป็นประจำ
4. ควรปฎิบัติตัวอยู่ในหลักธรรมอันดี หลักสำคัญคือ พรหมวิหาร 4, มงคลสูตร 32
5. สมาธิต้องดี ต้องได้อุปาจารสมาธิเป็นอย่างต่ำ ญาณ 4 นี่วิเศษเลย
6. เพื่อกันภัย ควรมีน้ำพระพุทธมนต์ 7 วัด 9 วัด ติดไว้ประจำไม่ขาด และต้องมีปริมาณมากเพียงพอ
7. เรียนผูก อย่าลืม เรียนแก้ ไว้ด้วย
8. ต้องถือข้อห้ามในบางวิชา ให้แม่นมั่น มิฉะนั้นจะเสียใจ สักยันต์เต็มหลัง อาจกลายเป็นลวดลาย ไว้ข่มขวัญเฉยๆ แค่ความอยู่คงอาจหายไป
9. ต้องเข้าพิธีครอบครู เป็นประจำ (ปกติปีละครั้ง เป็นอย่างน้อย)
10. อย่าได้พร่ำบ่น สวดบทมนต์เป็นประจำเป็นอันขาด เพราะของจะแรง และร้อนมากเกินไป ควรว่าเฉพาะกาลเช่น วันพระ 2 ครั้ง/เดือน อย่างมาก 4 ครั้งต่อเดือน แต่บทพระพุทธมนต์ บทสรรเสริญของพุทธศาสน์ สวดได้ทุกวันยิ่งดี
*สำเร็จวิชาแล้วต้องสงเคราะห์คนอื่น แต่วิชาปล่อยของอัปมงคลทั้งหลาย เรียนแล้วอย่าไปสงเคราะห์ใครเข้าล่ะ
ขอให้ทุกท่านอย่าประมาท พึงสังวรว่าให้อะไรไป จะได้รับสิ่งนั้น เป็นกฎธรรมดา ถ้าคิดจะส่งของไปทำร้ายใคร ของนั้นจะกลับเข้าตัว ไม่ช้าก็เร็ว เป็นไปตามกฎแห่งกรรม ครับ
สาธุ สาธุ สาธุ

==================
อานุภาพคาถาเงินล้าน
http://palungjit.org/showthread.php?t=14541
--------------------------------------------------------------------------------
เรื่องนี้ได้รับถ่ายทอดมา ฟังเพื่อเป็นกำลังใจในการปฏิบัติ สาเหตุมาจากการอ่านเจอวิชาตักน้ำของหลวงพ่อสุ่น ที่น้ำเต็มโอ่งอยู่ตลอดเวลาแม้ไม่ต้องไปตักน้ำก็เต็ม จึงคิดหยอกๆถามอาจารย์ว่ามีคาถาตักเงินมั้ยครับ อาจารย์จึงเมตตาเล่าว่ามีสิ.............
รายแรก "ขายของโดยจดรายการสินค้าและราคา -เงินทอน(เงินต้น) หลังจากนั้นภาวนาคาถาเงินล้าน จนเป็นสมาธิ แล้วอธิฐาน แล้วภาวนาไป ขายไป ว่างๆก็ภาวนาจนเป็นสมาธิ สลับไปเรื่อยๆ จนปิดร้าน เชื่อหรือไม่ว่า เงินที่ได้รับ มากกว่าเงินที่จดไว้ในรายการ + เงินทอน โดยมีเงินเกินมามากกว่า 1000 บาท ถือว่าเป็นจำนวนไม่น้อยนะครับ"
รายที่ 2 "สั่งซื้อสินค้า 1 โหล ได้มา เกินถึง 1/2 โหล บางทีของ 12 ชิ้น ขายแล้วน่าจะได้กำไร 200-300 แต่ปรากฎว่าขายได้กำไรถึง 500-600 บาท
ที่เห็นกันจะๆที่สุดคือ ไปเบิกเงินธนาคารมา 10,000 บาท ยอดเยินในบัญชีก็แจ้งว่าถอน 10,000 บาท แต่ไม่ต้องนับ นำมาใส่กล่องหรือห่อไว้ หลังจากนั้นสวดมนต์ไหว้พระ สวดคาถาเงินล้านจนเกิดสมาธิ ถอนจากสมาธิแล้วอธิฐาน หลังจากนั้นก็ภาวนาคาถาจนหลับไป ตื่นเช้าสวดมนต์ไหว้พระและว่าคาถาอีกจนเป็นสมาธิแล้วอธิฐานซ้ำ จากนั้นมาเปิดห่อเงินปรากฎว่านับได้ 12,000 บาท เกินมาถึง 2,000 บาท"
.... ท่านใดมีประสบการณ์อย่างไรโปรดเล่าสู่กันฟังบ้าง ....

 

ข้อความผมโพสไว้มีมากมายครับ
อาจเป็นประโยชน์สำหรับคนอื่นๆ
เว้นไว้ที่เห็นๆ ก็มี dhammadasa กับ เตชปัญโญ นี่แหละ
อ่านข้อความอื่นๆ บ้างนะครับ เผื่อหูตาจะได้สว่างขึ้น
ให้คลิกที่ชื่อ และเลือกค้นหาโพสเพิิ่มเติมของ ยายทองประสา

และอย่าลืมไปทำฌาน 4 ให้เกิดล่ะ
แล้วจะหมดสงสัย หมดปรามาสพระรัตนไตร-พระไตรปิฎก

ทำฌาน 4 น่ะรู้มั้ย dhammadasa
ถ้าไม่รู้ ก็เข้าไปดูที่บล็อคยายทองประสาบ้าบ้าบอบอได้
คลิกลิ้งค์ข้างล่างนี้นะครับ

 

ตายแล้วสูญเรื่องเล็กๆ สัตว์เดียรฉานบรรลุอรหันต์นี่สิเรื่องใหญ่ มีพุทธทาสผู้เดียวเท่านั้นที่สอนได้ แม้พระพุทธเจ้าก็ยังบารมีน้อยกว่าพุทธทาสเยอะ เพราะไม่สามารถสอนสัตว์เดรัชฉานให้บรรลุนิพพานได้

แต่พุทธทาสทำได้ๆๆๆๆ​

_________________________________________________________

พุทธทาส:-สำหรับสัตว์เดียรฉาน ก็คือสัตว์เดียรฉานที่ไม่มีความร้อน ความร้อนของสัตว์เดียรฉานก็คือความร้ายกาจที่เป็นอันตรายแก่มนุษย์ นี่เรียกว่าความร้อน ถ้าสัตว์เดียรฉานนั้นได้รับการฝึกดี จนเป็นสัตว์ที่ดีไม่มีอันตรายอีกต่อไป หมดพยศร้ายแล้ว เช่น ช้างป่า วัวป่า ที่เอามาฝึกจนหมดพยศร้ายแล้ว ก็เรียกว่ามัน นิพพาน

นิพพานในชีวิตประจำวัน

พุทธทาส:-สัตว์ป่าจับมาจากในป่า เช่นควายป่า ช้างป่า อะไรป่านี่ มันดุร้ายเหลือประมาณ อันตรายเหลือประมาณ; เขาเอามาเข้าคอกเข้าที่ บังคับฝึกหัดไปจนสัตว์เหล่านั้นเชื่องเหมือนกับแมว จนช้างป่านั้นเชื่องเหมือนกับแมว ทำอะไรก็ได้; อย่างนี้ก็เรียกว่า มันนิพพาน

นิพพานสำหรับทุกคน

 

[๑๗๔] พระผู้มีพระภาคได้ตรัสว่า ดูกรภัททาลิ เปรียบเหมือนนายสารถีฝึกม้าคนขยัน
ได้ม้าอาชาไนยตัวงามมาแล้ว ครั้งแรกทีเดียว ฝึกให้รู้เหตุในการใส่บังเหียน. เมื่อนายสารถีฝึก
ให้มันรู้เหตุในการใส่บังเหียน ความประพฤติเป็นข้าศึก การพยศ การดิ้นรนบางอย่างบางประการ
ยังมีอยู่ทีเดียว เหมือนของม้าที่นายสารถีฝึกให้รู้เหตุที่ยังไม่เคยฝึกฉะนั้น. มันจะสงบลงได้ในการ
พยศนั้น เพราะนายสารถีฝึกให้รู้เนืองๆ เพราะนายสารถีฝึกให้รู้โดยลำดับ ในการที่ม้าอาชาไนย
ตัวงามสงบลงได้ในการพยศนั้น เพราะนายสารถีฝึกให้รู้เนืองๆ เพราะนายสารถีฝึกให้รู้โดย
ลำดับ. นายสารถีฝึกม้า จึงฝึกให้มันรู้เหตุยิ่งขึ้นไป ในการเทียมแอก เมื่อนายสารถีฝึกให้มันรู้
เหตุในการเทียมแอก ความประพฤติเป็นข้าศึก การพยศ การดิ้นรนบางอย่างบางประการ ยังมีอยู่
ทีเดียว เหมือนของม้าที่นายสารถีฝึกให้รู้เหตุที่ยังไม่เคยฝึกฉะนั้น. มันจะสงบลงได้ ในการ
พยศนั้น เพราะนายสารถีฝึกให้รู้เนืองๆ เพราะนายสารถีฝึกให้รู้โดยลำดับ ในการที่ม้าอาชาไนย
ตัวงามสงบลงได้ ในการพยศนั้น เพราะนายสารถีฝึกให้รู้เนืองๆ เพราะนายสารถีฝึกให้รู้โดย
ลำดับ. ......ฯ