เรื่องเด่น เพ่งพินิจ "..ความตาย.."(มรณานุสสติ)

ท่ามกลางคราบน้ำตา และความซึมเศร้าก็ยังเต็มเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้มและความสุุข ขอเพียงเรา "มองเห็นความสุข"
ขอให้ "เห็นความสุข" ความสุขในทุกช่วงชีวิต ทุกเหตุการณ์ ที่ยังคงอยู่ของชีวิต...ทุกท่าน




<iframe width="640" height="360" src="https://www.youtube-nocookie.com/embed/od2ntkNDiz0?rel=0" frameborder="0" allowfullscreen></iframe>

 

ตายทุกคน ไม่มีใครไม่ตาย



เรื่องโดยย่อมีอยู่ว่า...สมัยหนึ่งพระพุทธเจ้า ประทับอยู่ ณ เชตวัน กรุงสาวัตถี ครั้งนั้นแลบุตรของนางกีสาโคตรมี ซึ่งกำลังน่ารักน่าเอ็นดูได้ตายลง นางกีสาเสียใจแทบเป็นบ้า เพราะนางมีลูกคนเดียวนางได้อุ้มลูกน้อยผู้ไร้วิญญาณไปบ้านโน้นเรือนนี้ ขอให้ชาวบ้านช่วยรักษาลูกนางให้ฟื้นคืนมา
ชาวบ้านหลายคนก็มีความสงสารหัวอกของแม่ แต่ก็สุดที่ใครๆจะช่วยนางได้ จึงแนะให้นางไปหาพระพุทธเจ้า นางจึงอุ้มร่างของลูกน้อยผู้สิ้นลมไว้แนบอก แล้วรีบวิ่งไปยังสำนักพระเชตวัน ซึ่งขณะนั้นพระพุทธเจ้าทรงแสดงธรรมอยู่
นางกีสาผู้มีหน้านองด้วยน้ำตา ยื่นแขนทั้งสองที่รองรับร่างหนูน้อยไว้ไปทางพระพุทธเจ้า พลางพูดด้วยเสียงสั่นแกมสะอื้นว่า
"ท่านเจ้าขา...โปรดช่วยชุบชีวิตลูกน้อยของดิฉันให้ฟื้นคืนชีพขึ้นมาด้วยเถิดพระเจ้าข้า..."
"กีสาโคตรมี! เธอจงไปหาเมล็ดพันธุ์ผักกาดในบ้านที่ไม่มีคนเคยตายเลยมาสักหยิบมือ แล้วเราจะประกอบยาชุบชีวิตลูกของเธอให้"
นางได้อุ้มลูกไว้แนบอกรีบวิ่งเข้าไปในหมู่บ้านถามหาเมล็ดพันธุ์ผักกาด แทบทุกเรือนก็บอกว่าเมล็ดผักกาดมีแต่พอถามถึงว่า "ที่บ้านนี้เคยมีคนตายมาก่อนบ้างไหม?"
ทุกบ้านก็ตอบตรงกันว่า "เคย" ไม่พ่อ แม่ ปู่ ย่า ตา ยาย ก็เป็นผัว เมีย ลูกหลาน ฯลฯ
นางกีสาตระเวนหาตั้งแต่เช้าถึงเย็น จนลูกเหม็นเน่าก็ไม่ได้เมล็ดผักกาดแม้แต่เมล็ดเดียว จึงต้องกลับมาเฝ้าพระพุทธเจ้าด้วยความผิดหวัง พระพุทธเจ้าได้ทรงให้สตินางว่า
"กีสาเอ๋ย! อนิจจตาธรรมนี้ มิใช่ธรรมเฉพาะบ้าน มิใช่ธรรมเฉพาะนิคม มิใช่ธรรมเฉพาะสกุลเดียว แต่เป็นธรรมของโลกทั้งปวงพร้อมทั้งเทวโลกฯ"
หมายความว่า เรื่องความตายเป็นเรื่องสาราธารณะทั่วไป มิใช่ว่าบ้านนี้ตาย บ้านโน้นไม่ตาย ตระกูลนี้ตาย ตระกูลโน้นไม่ตาย ตระกูลโน้นไม่ตายก็หามิได้แต่ว่าตายหมดทุกบ้านทุกเมือง แม้แต่เทวดา อินทร์ พรหมก็มิได้มีข้อยกเว้น จะต่างกันอยู่บ้างก็แต่ว่าจะตายช้าหรือตายเร็วเท่านั้นแล
บางคนไม่ตายตอนเด็กๆ ก็ตายรุ่นหนุ่มรุ่นสาว ไม่ตายรุ่นหนุ่มสาวก็ตายเมื่อแก่ ไม่ตายดี ก็ตายร้าย ตายเหมือนกันหมด ไม่เว้นแม้แต่พระราชา, เศรษฐี, ยาจก จนถึงพระสงฆ์องค์เจ้าผู้เว้นจากบาปจากเวรก็ต้องตายเช่นเดียวกัน
นางกีสาโคตรมีได้ฟังธรรมจากพระพุทธเจ้าก็ได้สติปลงตกถึงกฎธรรมดาของโลกมีเกิดก็มีตาย ไม่มีใครหยุดยั้งได้ จึงเอาลูกชายไปทิ้งแล้วขอบรรพชาอุปสมบท ต่อมาไม่นานนางก็ได้บรรลุพระอรหันต์ เป็นสาวิกาสำคัญองค์หนึ่งของโลก

กิสาโคตรมีเถริยาปทาน ๓๓/๒๕๕

 

"10 ปี 7 ครั้ง
...................
"ชีวิตคนเราจะมีสิบปีสัก
กี่ครั้งกัน"
ชอบประโยคนี้มาก
มันจริงอย่างยิ่ง
ถ้าคนเราอายุเฉลี่ย 70 ปี
เราก็มี 10 ปีแค่ 7 ครั้ง



1. สิบปีแรก..หมดไปกับ
ความไร้เดียงสา
2. สิบปีต่อมา..หมดไปกับ
การศึกษาเล่าเรียน
3. สิบปีต่อมา.หมดไปกับ
การทำงานและการใช้ชีวิต
4. สิบปีต่อมา..หมดไปกับ
การสร้างฐานะ สร้างครอบครัว
5. สิบปีต่อมา..หมดไปกับ
การลงหลักปักฐาน รักษาสิ่งที่หามา.
6.สิบปีต่อมา..หมดไปกับ
การดูแลรักษาสุขภาพ
กาย-ใจให้แข็งแรง
7. สิบปีสุดท้าย..หมดไปกับ
การปล่อยวางทุกสิ่ง รอคอยการกลับบ้าน
แต่ละสิบปีผ่านไป...
ไวเหมือนโกหก
อีกไม่นานปีนี้ก็จะผ่านไป
มีอะไรที่เราทำไปแล้วมาก
มาย และก็ยังมีอะไรอีก
มากมายที่เรายังไม่ได้ทำ
** เวลา คือ หน่วยเงิน
ในกำมือของเราที่เอาไป
แลกสิ่งอื่น
-เราเอาเวลาไปแลกงาน
-เราเอางานไปแลกเงิน
-แต่เราก็ไม่เคยเอาเงิน
ไปแลกเวลาคืนกลับมา
ได้สักที
ถ้า 'ธนาคารเวลา' มีจริง
เราก็ไม่เคยมีสมุดบัญชี
สักเล่มที่จะให้เราดูได้..ว่า
ตอนนี้เหลือเวลาอยู่เท่าไหร่?
** เรารู้ว่าเราใช้ "สิบปี"
ของเราไปกี่ครั้งแล้ว
แต่เราไม่อาจรู้ว่า...
เราจะใช้ "สิบปี" ที่เหลือ
ของเราได้ครบมั้ย?
แต่นั่นก็ไม่สำคัญเท่ากับ
เราใช้เวลาสิบปีของเราไป
คุ้มค่าหรือเปล่า?
เมื่อเราหันหลังกลับมา
ขอให้พูดได้เต็มปากว่า
เราใช้มันไปอย่างไม่น่า
เสียดาย
ชี วิ ต ค น เ ร า จ ะ มี
"สิ บ ปี"
สั ก กี่ ค รั้ ง กั น?

ใช้สิบปี เจ็ดครั้งของเรา
ใ ห้ คุ้ ม ค่า ่


กับสิบปีปัจจุบันของท่าน
Suksri เขียนดีมาก อ่านให้จบ คุณอาจจะหันมารักตัวเอง...


สรุป: ชีวิตที่เรียบง่าย ให้สนุกกับการใช้ชีวิต 30% ที่เป็นของคุณ

- ไม่เจ็บปวดแต่ก็ต้อง บำรุง
- ไม่กระหายแต่ก็ต้อง ดื่มน้ำ
- ว้าวุ่นแค่ไหนก็ต้อง ปล่อยวาง
- มีเหตุมีผลแต่ก็ต้อง ยอมคน
- มีอำนาจแต่ก็ต้องรู้จัก ถ่อมตน
- ไม่เหนื่อยแต่ก็ต้อง พักผ่อน
- ไม่รวยแต่ก็ต้อง รู้จักพอเพียง
- ธุระยุ่งแค่ไหนก็ต้องรู้จัก พักผ่อน

หมั่นเตือนตน: ชีวิตนี้สั้นนัก
หากเวลาของคุณยังมีเหลือเฟือ ส่งต่อข้อความเหล่านี้ต่อให้เพื่อนของคุณ ให้เพื่อนได้อ่านบ้าง เพื่อจะได้ใส่ใจตัวเองบ้าง
ดังนั้น
- อยากกิน...กิน
- อยากเที่ยว....เที่ยว
- เรื่องกลุ้มอย่าเก็บไว้
- สุขสบายทุกเพลา
- เวลาที่ยังจับมือไหว
ให้เชิญเพื่อนมาสังสรรค์
- เวลาที่ยังกอดไหว
ให้โอบกอดให้ชื่นใจ
- ทำหน้าที่พ่อ แม่ ลูก สามี ภรรยา พี่ น้อง เพื่อนที่ดีต่อไป
- เวลาที่อยู่ด้วยกันอย่าได้โกรธกันง่ายๆ

 

“สิ่งที่ฉันไม่เคยต้องเสียใจเลย
คือความรักที่อบอวลและอบอุ่นตลอดเวลา”
เธอเลือกยุติการทุ่มเททรัพย์สินเพื่อรักษาตัวเอง
ด้วยความห่วงคนที่อยู่ข้างหลังมากกว่าตนเอง
ท่ามกลางความคิดที่ว่า
“คนที่ยังอยู่เขาทรมานกว่าคนที่ไป
คนที่อยู่อย่าให้เขาต้องสิ้นหมดทุกอย่าง
เมื่อเขาต้องเศร้าโศกเสียใจที่คนรักจากไปแล้ว
ขอให้เขาได้เหลืออะไรไว้ดำรงชีวิตต่อไปอย่างปกติบ้างดีกว่า”
ผู้หญิงคนนี้เป็นเหมือนเมล็ดพันธุ์ของความรัก
ที่พร้อมอดทนอยู่ท่ามกลางความหนาวเหน็บตามลำพัง
ก่อนจะเบ่งบานเป็นดอกไม้งดงาม
ในยามที่แสงอาทิตย์อบอุ่นกลับมา
ติดตามอ่านเรื่องราวฉบับเต็มได้ที่นี่

กันย์: ยิ้มกว้างบนทางสายป่วย | โครงการเผชิญความตายอย่างสงบ

 

ทำอะไรอยู่ก็ตาม พอระลึกถึงความตาย จิตใจจะเหี่ยวแห้งยุบยอบไปทันที ไม่อยากคิดถึงเรื่องความเป็นความตายเลย เอาความเพลิดความเพลินมาคิดกลบกัน เพื่อระงับความคิดในเรื่องตายนี้เสีย อย่างนี้มีมากต่อมาก แต่เอามาคิดเท่าไรก็ไม่เกิดผลเกิดประโยชน์ ถ้าไม่คิดถูกทางด้านอรรถด้านธรรม
เมื่อเราคิดถึงความเป็นความตาย ไปตามแนวของธรรมแล้ว คิดถึงความตายเท่าไร เราก็ยิ่งนึกบริกรรมของเราให้มาก แน่นหนามั่นคงยิ่งขึ้น จิตใจก็มีฐานที่ตั้งแห่งความมั่นคง อยู่ก็สบาย ตายไปก็เป็นสุขอยู่กับหัวใจนี้ เลยไม่ดีดไม่ดิ้น ไม่กลัว คำว่าจะเป็นจะตายก็ไม่กลัว เพราะจิตนี้ทั้งที่ไม่ตายด้วย ทั้งมีบุญมีกุศลหล่อเลี้ยงจิตใจของตนอยู่ตลอดเวลาด้วย จึงเป็นจิตที่ไม่หวั่นไหวต่อความเป็นความตาย


หลวงตามหาบัว ญาณสมฺปนฺโน

 

"ตอนที่ฉันตายแล้ว"


อย่ากอดฉัน เพราะฉันไม่รู้สึก
อย่าเอาสิ่งที่ฉันอยากได้มาให้ เพราะฉันไม่ได้ใช้แล้ว
อย่าตอบคำถามที่ฉันเคยอยากรู้ เพราะฉันไม่ได้ยิน
อย่าพูดคำว่าขอโทษ เพราะฉันตื่นขึ้นมาให้อภัยคุณไม่ได้..


ไพริน อุบลน้อย

 

สมบัติในโลก ไม่ว่ามีชีวิต หรือ ไม่มีชีวิต ล้วนเป็น สมบัติน้ำแข็ง ละลายกลายสภาพทุกขณะ สุดท้ายไม่อาจถือมั่นอะไรได้เลย

 

“หมอครับ ผมอยากตาย หมอช่วยผมหน่อยได้มั้ย?”






“หมอครับ ผมอยากตาย หมอช่วยผมหน่อยได้มั้ย?”
เป็นคำพูดของคนไข้คนหนึ่งที่ผมเจอหน้าเป็นครั้งแรก แกมาหาผมด้วยอาการเจ็บป่วยทั่วๆไป ผมวินิจฉัย อธิบายเกี่ยวกับตัวโรค และสั่งยาเรียบร้อยแล้ว พอคุณณรงค์ (นามสมมติ) เดินไปถึงประตู ก็ตัดสินใจหันหลังกลับและเอ่ยถึงประเด็นนี้ซึ่งดูจะเป็นสิ่งที่สำคัญสำหรับเขามากกว่า

(อาการเช่นนี้ที่ผู้ป่วยมืออยู่ตรงลูกบิดประตูแล้วถึงค่อยแย้มความในใจออกมาทางการแพทย์จะเรียกว่า door knob syndrome ครับ ซึ่งส่วนมากแล้ว สิ่งสุดท้ายนี้จะเป็นสิ่งที่ทำให้คนไข้วิตกกังวลมากที่สุด)



อ่านต่อได้ที่: https://www.gotoknow.org/posts/592056
.........
จากเพจ Pal2Know

 

เครดิตภาพจาก https://www.facebook.com/peacefulde...0414464970307/630320166979733/?type=1&fref=nf


<iframe width="1" height="1" src="https://www.youtube-nocookie.com/embed/iwbmEGYBKkE?&autoplay=&rel=0" frameborder="0" allowfullscreen></iframe>

 

...ร่างกายหมดปัจจัยที่ต้องอยู่ต่อในโลก ก็ต้องไป


....เวลาในโลก คือ สิ่งที่มีค่ามาก แต่"คน"...ไม่เคยตระหนัก จนใกล้เวลาตาย

 

<iframe width="853" height="480" src="https://www.youtube-nocookie.com/embed/QTNmviLafzg?&autoplay=&rel=0" frameborder="0" allowfullscreen></iframe>