เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน วันเสาร์ที่ ๑๐ ธันวาคม ๒๕๖๕

เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน วันเสาร์ที่ ๑๐ ธันวาคม ๒๕๖๕

​

 

วันนี้ตรงกับวันเสาร์ที่ ๑๐ ธันวาคม พุทธศักราช ๒๕๖๕ ตรงกับวันรัฐธรรมนูญ บ้านเรามีรัฐธรรมนูญมา ๒๐ ฉบับแล้ว พูดต่อไปอาจจะกระทบกระเทือนชาวบ้านเขา..!

เอาเป็นว่าวันนี้กระผม/อาตมภาพ ได้เดินทางไปยังมหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย ถนนพหลโยธิน หมู่ที่ ๑ ตำบลลำไทร อำเภอวังน้อย จังหวัดพระนครศรีอยุธยา เพื่อเข้ารับปริญญาดุษฎีบัณฑิตกิตติมศักดิ์ สาขาวิปัสสนาภาวนา จากพระหัตถ์ของสมเด็จพระอริยวงศาคตญาณ สมเด็จพระสังฆราช สกลมหาสังฆปริณายก (อมฺพรมหาเถร)

เมื่อไปถึงตั้งแต่ช่วงเช้าก็เดินไปดูโรงทานของตนเอง เนื่องจากว่าได้เปิดโรงทานเลี้ยงปานะและน้ำดื่มแก่พระภิกษุสามเณรและประชาชนทั่วไป ขณะที่เดินไปก็เห็นว่าบรรดาบุคลากร โดยเฉพาะครูบาอาจารย์ ซึ่งล้วนแล้วแต่อยู่ในระดับผู้ช่วยศาสตราจารย์ด็อกเตอร์บ้าง รองศาสตราจารย์ด็อกเตอร์บ้าง กลายเป็นจราจรโบกรถกันหมด..! โดยเฉพาะรศ.ดร.สุรพล สุยะพรหม รองอธิการบดีฝ่ายกิจการทั่วไป มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย ที่ลงไปอำนวยการด้วยตนเอง

บรรดาครูบาอาจารย์รุ่นเก่า ๆ ที่ได้พบเห็น อย่างเช่น รศ.ดร.เติมศักดิ์ ทองอินทร์ รศ.ดร.ยุทธนา ปราณีต รศ.ดร.เกียรติศักดิ์ สุขเหลือง หรือแม้กระทั่งท่านอาจารย์ ดร.สุรวัฒน์ ทองเกลี้ยง ซึ่งเคยสอนกระผม/อาตมภาพมาตั้งแต่เกือบ ๒๐ ปีที่แล้ว กลายเป็นเด็กโบกรถกันหมด..!

จะว่าไปแล้วก็เป็นเรื่องที่ดี เพราะว่าผู้บริหารระดับสูงลงมาทำงานด้วยตนเอง ระดับอื่น ๆ จะอ้างว่าตนเองไม่ว่าง หรือว่าไม่มีเวลาก็ไม่ได้ เนื่องเพราะว่าผู้ใหญ่กว่าย่อมมีภาระงานมากกว่า ในเมื่อผู้ที่มีภาระงานมากกว่า สามารถที่จะลงมาทำงานแบบนี้ได้ บุคคลอื่นที่ภาระงานน้อยกว่า ย่อมสามารถที่จะลงมาทำงานนี้ได้เช่นกัน

 

กระผม/อาตมภาพได้เดินทักทายและให้กำลังใจแก่บรรดาครูบาอาจารย์ ที่ล้วนแล้วแต่จดจำลูกศิษย์คนนี้ได้อย่างแม่นยำ เนื่องเพราะว่าตอนเวลาเรียนนั้น ลูกศิษย์คนนี้ก็มักจะไล่ต้อนครูบาอาจารย์อย่างชนิดที่ ถ้าปัญหาไม่ "กระจ่างแจ้งแจ่มภพจบสวรรค์" ก็จะไม่เลิกอย่างเด็ดขาด โดยมีเพื่อนทั้งห้องเป็นกองเชียร์ บอกว่า "เอาอีก..เอาอีก..จะได้หมดเวลาเร็ว ๆ..!" ดูท่าแล้วว่า ถ้านิสัยแบบนี้ คงจะเอาดีในการเรียนได้ยาก..!

แต่ว่านิสัยของกระผม/อาตมภาพนั้นก็คือ รู้อะไรต้องรู้จริง รู้จริงแล้วต้องบอกต่อได้ ต้องสอนคนอื่นต่อได้ ดังนั้น..ปัญหาข้อข้องใจทุกอย่างจึงซักถามจนกระทั่งบรรดาครูบาอาจารย์ออกอาการ "หัวจะปวด" ตามภาษาวัยรุ่นสมัยนี้

หลังจากที่ได้เดินดูกิจการงานทุกอย่างแล้ว เห็นว่าทางด้านซุ้มของวิทยาลัยสงฆ์กาญจนบุรีศรีไพบูลย์นั้นขาดผู้รับผิดชอบ จึงได้รีบติดต่อพระอุดมสิทธินายก (กำพล คุณงฺกโร) รศ.ดร. คณบดีคณะสังคมศาสตร์ ซึ่งถือว่าเป็นผู้บริหารระดับสูงที่มี "พาวเวอร์" พอสมควรว่า "ท่านเจ้าคุณสามารถที่จะเนรมิตให้ทุกอย่างเลิศหรูดูดีได้ภายในช่วงเช้านี้หรือไม่ หลังจากที่นิสิตของกระผมรับปริญญาแล้ว จะได้มีที่ถ่ายรูปให้อลังการหน่อย"

ท่านเจ้าคุณอุดมสิทธินายก, รศ.ดร. ทำการติดต่อประสานงานอยู่พักใหญ่ก็หน้าเหี่ยวกลับมา บอกว่า "หลวงพ่อครับ ถ้าเมื่อวานนี้ก็ยังทัน แต่หลวงพ่อเพิ่งจะมาขอให้สั่งงานวันนี้ ซึ่งเป็นไปไม่ได้ เพราะว่ารถที่จะเข้ามาดำเนินการจัดการก็ไม่มีที่จอด แล้วสมเด็จพระสังฆราชจะเสด็จ เขาไม่ยอมให้มีรถเกะกะอยู่แล้ว ต้องกราบขอโทษหลวงพ่อเป็นอย่างยิ่งเลยครับที่ไม่สามารถที่จะดำเนินการให้ได้ตามความต้องการ"

กระผม/อาตมภาพเห็นว่าตนเองนั้นไปขอร้องในสิ่งที่เป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว จึงได้แต่นั่งปลงอนิจจังว่า ให้บรรดานิสิตของวิทยาลัยสงฆ์กาญจนบุรีศรีไพบูลย์ไปหาป้ายถ่ายรูปทางด้านอื่น ๆ ที่พอจะดูได้ไปก่อนก็แล้วกัน ปีหน้าถ้าหากว่ามีอะไรในลักษณะอย่างนี้ แล้วกระผม/อาตมภาพมาเห็นแต่เนิ่น ๆ ก็น่าจะมีการดำเนินการให้ดูดีเหมือนอย่างกับวิทยาลัยสงฆ์หรือวิทยาเขตอื่น ๆ เขาบ้าง

 

หลังจากนั้นก็ได้รับเชิญจาก รศ.ดร.สมศักดิ์ บุญปู่ อดีตคณบดีคณะครุศาสตร์ ซึ่งปัจจุบันนี้ท่านเกษียณอายุแล้ว แต่ว่ายังเป็นอาจารย์หลักของทางคณะครุศาสตร์อยู่ ให้ขึ้นไปพักผ่อนที่ห้องของคณะครุศาสตร์ พร้อมกับปวารณาถวายภัตตาหารเพลด้วย

หลังจากที่คุยกันจนหายคิดถึงแล้ว กระผม/อาตมภาพก็อาศัยห้องของคณะครุศาสตร์ รับการถวายมุทิตาสักการะทั้งจากพระภิกษุ สามเณร แม่ชี ฆราวาสที่แห่แหนกันไป ข้าวของชิ้นเล็กชิ้นใหญ่ก็มีผู้ช่วยแบกหามแทน อะไรที่พอจะถวายบูชาพระได้ ก็ถวายบูชาเอาไว้ที่หิ้งพระของคณะครุศาสตร์ไปเลย ไม่เช่นนั้นแล้วก็คงไม่มีรถยนต์ที่จะขนกลับ..!

บรรดาสิ่งของอื่น ๆ ที่พอจะแยกย้ายจ่ายแจกให้เป็นประโยชน์แก่เจ้าของสถานที่ได้ก็มอบให้ไป จนกระทั่งได้เวลา ก็เดินทางไปยังหอประชุม มวก. ๔๘ พรรษา ซึ่งเป็นสถานที่รับประทานปริญญาบัตรในปีนี้ เข้าไปทำการลงทะเบียน

ตรงจุดนี้ต้องขอชื่นชมว่า หลังจากที่พบกันงานใหญ่ ๆ งานหนัก ๆ มาเป็นจำนวนมากแล้ว ไม่ว่าจะทางด้านการจราจร การต้อนรับแขก ตลอดจนกระทั่งการลงทะเบียนมีความคล่องตัวเป็นอย่างยิ่ง พูดง่าย ๆ ว่าตั้งแต่ก้าวแรกที่เดินเข้าไป ก็มีเสียงบอกต่อ ๆ กันว่า "หลวงพ่อเล็ก วัดท่าขนุนมาแล้ว" ทางด้านเจ้าหน้าที่ส่งเอกสารมาให้เซ็นลงทะเบียน หลังจากนั้นก็เป็นในส่วนของการถวายข้าวของ ซึ่งประกอบไปด้วยผ้าไตร ตาลปัตร ย่าม มีแม้กระทั่งชุดครุยปริญญาเอก..!

สิ่งทั้งหลายเหล่านี้ก็เป็นไปตามสิทธิของตน แต่กระผม/อาตมภาพฉลองศรัทธาด้วยการครองผ้าไตรให้ท่านเจ้าภาพอย่างเดียว เหตุที่เป็นเช่นนั้นก็เพราะว่าของอื่น ๆ ต้องรอโอกาสหน้า ถึงจะมีโอกาสได้ใช้ แต่ว่าผ้าไตรนั้น เจ้าภาพถวายมาดีเกินไป เพราะว่าเป็นผ้าไหมสังเคราะห์ ผู้ถวายก็คงจะเห็นว่าเป็นของดีของแพง แต่ไม่รู้ว่าสร้างความลำบากให้แก่ผู้ที่ครองเท่าไร เนื่องเพราะว่าผ้าลื่นมาก ห่มแล้วไม่เกาะตัวเลย

กระผม/อาตมภาพแก้ไขปัญหาด้วยการขอคลิปหนีบกระดาษมาจากทางด้านคณะครุศาสตร์ แล้วก็หนีบตรงโน้นบ้าง หนีบตรงนี้บ้าง ตลอดจนกระทั่งรัดอกแบบสามเณร ก็คือโดยปกติก็รัดอกชั้นเดียว แต่ว่าสามเณรทั้งหลายนั้นตัวเล็ก แล้วผ้ารัดอกนั้นยาว สามเณรก็จะรัดอกสองทบ ซึ่งช่วยให้แน่นขึ้น กระผม/อาตมภาพจึงต้องแปลงตัวเป็นสามเณรชั่วคราว

 

เมื่อแต่งองค์ทรงเครื่อง ตลอดจนกระทั่งรับการถ่ายรูปจากเจ้าหน้าที่ฝ่ายทะเบียนเสร็จสรรพเรียบร้อย ก็เข้าไปดูสถานที่นั่งของตนเอง แล้วกลับไปยังคณะครุศาสตร์ เพื่อที่รับถวายภัตตาหารเพล ที่ถูกทางด้านพิธีกรส่งเสียงตามสายขอร้องมาว่า "ให้ฉันเร็วหน่อยนะครับ..!"

คำว่าฉันเร็วหน่อยในที่นี้ก็คือ ปกติแล้วกระผม/อาตมภาพและพระวัดท่าขนุนจะฉันเพลตอน ๑๑ โมงครึ่ง คำว่าฉันเร็วหน่อยในที่นี้คือให้ฉันตั้งแต่ ๑๑ โมง เพื่อที่จะได้ไปพร้อมในห้องประชุมตั้งแต่เวลา ๑๑ โมงครึ่ง กระผม/อาตมภาพจึงต้องทำตามที่ทางพิธีกรเขาขอร้องมา

เมื่อพร้อมแล้วก็เข้าไปรออยู่ในห้องประชุม ซึ่งช่วงเช้าที่เดินเข้าไปเพื่อซ้อมการรับปริญญานั้น รู้สึกว่าหนาวมาก เพราะว่าเปิดไว้ที่ ๑๘ องศาเซลเซียส แต่พอมาถึงตอนนี้ ผู้คนแออัดยัดเยียดเข้าไป ก็รู้สึกว่าพอที่จะทนได้ ทักทายกันในระหว่างครูบาอาจารย์และลูกศิษย์ ตลอดจนกระทั่งเพื่อนฝูงที่มารับปริญญาต่าง ๆ กัน ไม่ว่าจะเป็นปริญญาตรี ปริญญาโท ปริญญาเอก ตลอดจนกระทั่งเพื่อนฝูงที่รับดุษฎีบัณฑิตกิตติมศักดิ์ด้วยกัน ในส่วนนี้ก็ต้องบอกว่า ยิ่งอยู่นานไปก็ยิ่งเป็นที่รู้จักของคนเป็นจำนวนมาก จึงทำให้ต้องทั้งกราบไหว้และรับไหว้ผู้คน จนกระทั่งแทบจะไม่เป็นอันนั่งแล้ว

เมื่อได้เวลา สมเด็จพระอริยวงศาคตญาณ สมเด็จพระสังฆราช สกลมหาสังฆปริณายกเสด็จมาถึง ได้นำบูชาพระรัตนตรัย แล้วพระเดชพระคุณพระพรหมวชิราธิบดี (พีร์ สุชาโต) หรือว่าหลวงปู่พีร์ของกระผม/อาตมภาพ อธิบดีสงฆ์วัดมหาธาตุยุวราชรังสฤษฎิ์ องค์นายกสภามหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย ก็เข้าถวายสักการะองค์สมเด็จพระสังฆราช ต่อด้วยพระเดชพระคุณท่านเจ้าคุณพระธรรมวชิราภรณ์ (โสภณ โสภณจิตฺโต ป.ธ.๙, ดร.) เจ้าคณะภาค ๑๓ เป็นตัวแทนนิสิตในการเข้าถวายสักการะ

แล้วทางด้านพระเดชพระคุณพระธรรมวัชรบัณฑิต (สมจินต์ สมฺมาปญฺโญ, ป.ธ. ๙, ศ.ดร.) องค์อธิการบดีมหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัยเป็นผู้ถวายรายงาน ต่อด้วยท่านอาจารย์พระมหาสมบูรณ์ วุฑฺฒิกโร, รศ.ดร. รองอธิการบดีมหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัยฝ่ายวิชาการ ทำการขานนามผู้เข้ารับประทานปริญญาดุษฎีบัณฑิตกิตติมศักดิ์และปริญญาดุษฎีบัณฑิตตามลำดับ

 

กระผม/อาตมภาพขึ้นไปทำการตามขั้นตอนที่ได้รับการซักซ้อมเอาไว้ รับประทานปริญญาบัตรลงมาแล้ว ปรากฏว่ามีความผิดพลาด ปริญญาบัตรที่ได้รับมานั้นไม่ตรงกับของตนเอง เหตุเพราะว่ามีผู้เข้ารับ ๒ รายที่ไม่ได้มา

กระผม/อาตมภาพคำนวณเสร็จแล้วก็เดินเข้าไปหาท่านพระครูสุวรรณสรานุกิจ (นรินทร์ นรินฺโท ป.ธ.๔) เจ้าคณะอำเภอเมืองร้อยเอ็ด เจ้าอาวาสวัดสระทอง กราบเรียนว่า "รบกวนหลวงพ่อดูหน่อยครับ ผมมั่นใจว่าปริญญาบัตรของผมอยู่กับหลวงพ่ออย่างแน่นอน" หลวงพ่อพระครูสุวรรณสรานุกิจ ท่านพลิกขึ้นมาดูแล้วก็ร้องว่า "อ้าว..แล้วของผมล่ะ ?" กระผม/อาตมภาพจึงต้องรีบนำหลวงพ่อท่านกลับไปสู่ที่นั่ง กราบเรียนว่า "ใจเย็นครับหลวงพ่อ เดี๋ยวผมจะบอกเจ้าหน้าที่เขามาเปลี่ยนให้ แต่ว่าหลวงพ่อเอาของผมมาก่อนก็แล้วกันครับ"

หลังจากนั้นก็ได้แจ้งให้ทางเจ้าหน้าที่ทราบ ทำให้เกิดความวุ่นวายเล็ก ๆ ขึ้น เพราะว่าเจ้าหน้าที่ต้องรับปริญญาบัตรไปทั้งหมด แล้วก็เลือกใบที่ตรงกับรายชื่อมาถวายให้ทีละรูป ส่วนเกินของท่านที่ไม่ได้มาก็เก็บกลับไป ทำให้ทุกอย่างลงตัว

กระผม/อาตมภาพลาทุกท่านขอออกมาก่อน เพื่อที่จะเดินทางกลับยังที่พัก หลังจากที่รอจนกระทั่งคนขับรถมาถึง ปรากฏว่าพระเดชพระคุณท่านเจ้าพระคุณสมเด็จพระอริยวงศาคตญาณ สมเด็จพระสังฆราช สกลมหาสังฆปริณายกก็เสด็จกลับเช่นกัน ได้ยินว่ามอบหมายให้สมเด็จพระมหาวีรวงศ์ (สุชิน อคฺคชิโน) กรรมการมหาเถรสมาคม เลขานุการในองค์สมเด็จพระสังฆราชเป็นผู้มอบปริญญาบัตรต่อ

กระผม/อาตมภาพเมื่อเดินทางกลับถึงที่พัก ก็ได้ทำการลงนามในข้าวของต่าง ๆ ที่รับมาทุกชิ้น แล้วก็ส่งให้ไอ้ตัวเล็ก บอกว่า "เอาไปช่วยขายแพง ๆ ให้หลวงพ่อที..!"

เหตุที่เป็นเช่นนั้นก็เพราะว่าการที่จะได้รับสิ่งของทั้งหลายเหล่านี้ ร้อยวันพันปีถึงจะมีสักครั้งหนึ่ง โดยเฉพาะชุดผ้าไหมสังเคราะห์นั้น กระผม/อาตมภาพทำการ "พินทุ" ทุกชิ้นก่อนที่จะนุ่งห่ม ลายพินทุประจำตัวของกระผม/อาตมภาพก็คือลายนะโมตาบอด หรือว่านะปฐมกัปนั่นเอง ดังนั้น..ท่านใดที่ต้องการข้าวของชิ้นไหน ก็ไปดูเอาในเว็บไซต์วัดท่าขนุน ว่าไอ้ตัวเล็กจะเอาไปลงให้ในกระทู้ใดบ้าง

สำหรับวันนี้ก็ขอเรียนถวายพระภิกษุสามเณรของเรา และบอกกล่าวแก่ญาติโยมแต่เพียงเท่านี้

พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน
วันเสาร์ที่ ๑๐ ธันวาคม พุทธศักราช ๒๕๖๕
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย เผือกน้อย)