เรื่องเด่น เรื่องเล่า "นักขุดกรุ"มือขลัง ขมังเวทย์ที่สุดในแผ่นดิน

เหลือแหล่งพลังเดียวต้านอยู่ได้คือพลังนี้...
"พลังสามัคคี" อ่านไปแล้วจะรู้ ไม่มีพลังใด
ต้านอิทธิฤทธิ์เจ้าถ้ำไหว

 

ทุกมุมมองน้องมากิจัดสรรงามตา
จะละเลยไม่เขียนให้ได้อย่างไร...

จัดกาแฟ.........ข้าวแฝ่พร้อม
หนมปังหอม.....ขอยอมอ้วน
น้ำส้มสด..........รสชาชวน
มุมรัญจวน........ชวนชมหอ-"ไอเฟล"!

ชมหอก้องโลกจากตรงนี้ก็พอ
สำหรับคนกลัวความสูงบางคน

 

ปู่ดวงไม่ทราบชะตาชีวิตบั้นปลาย
ส่วนคนสุดท้ายที่เหลือแน่ วันนี้ท่าน
อายุจะครบ103 ปีในเดือนนี้วันที่20
แต่คงไม่ได้ไปเยี่ยมเพราะท่านป่วยอยู่
ในความดูแลแพทย์มาหลายเดือนแล้ว

 

กินอย่างนี้แต่เช้า
เชิญคนเดียวตามสบาย
ต้องขอบายไม่ร่วมวงด้วย

 

ขนาดเรื่องเล่าฯ ยังวกมาลง
เรื่องกินจนได้ เชื่อเขาล่ะ-ฮ่า

 

น้องเมษห่างหายไม่จัดภาพหลายวัน
ฟ้าดี-แดดสวย-น้ำใสพอมีอารมณ์...

ฟ้าแลใกล้......น้ำไกลตา
พสุธา............หาห่อนเห็น
ฟ้าครอบน้ำ......ภาพฉ่ำเย็น
บ้านดันเด่น.......เป็นฉากบัง!

 

ข่าวดี ไม่มีฝน พระพิรุณเริ่มรับคำอ้อนวอน
เดี๋ยวจะเขียนให้อ่านตอนยาวๆให้ท่านอ่าน
ด้วย ตอนบ่าย-ฮ่า

 

รายงานละเอียดยิบจากคุณพัฒน์ เกร็ดความรู้วิธีใช้รถ-ใช้เบรคตอนหน้าฝน หน้าน้ำให้กับท่านที่เป็นมือใหม่หัดขับ ต้องรู้ไว้เชียวนะเรื่องแบบนี้ มีโอกาสเจอทุกคน ขอบคุณผู้ถ่ายทอดไว้ด้วย ขอให้น้ำไหบเร็วรี่ลงทะเล แห้งไว ไม่ต้องขนของหนี บางอย่างมันขนยากลำบากจริงๆ ปี54ที่ท่วมใหญ่ บ้านผม ท่านน้องน้ำมาไม่ถึง แต่ก็ต้องเตรียมขนไว้ก่อน แทบตาตั้ง โดยเฉพาะห้องพระ

 

วันนี้มาทำงานที่ อ.ละแมกันอีก ระหว่างทางผ่าน อ.สวี อ.ทุ่งตะโก อ.หลังสวน ไม่มีฝนตกเลย มาถึง อ.ละแมก็ไม่มีฝน เห็นแดดแบบนี้แล้วค่อยอุ่นใจหน่อยครับ






เข้ามาละแมทั้งทีก็ต้องแวะมาร้านเดิมเจ้าประจำกันอีกครั้ง



อิ่มแล้วก็รอเข้าป่าตะนาวศรีช่วงบ่ายครับ

 

เห็นภาพถนนแห้งผาก ฟากฟ้าสีคราม
งามสดใสไร้ฝน ชื่นบานตามากกว่าทุก
ภาพที่คุณพัฒน์จัดส่ง

สบายตา สบายใจพอควรชวนกันท่อง
"ตะนาวศรี"ชมฉากดีๆที่ชั่วชีวิตนี้หาชม
(อ่าน)ยากส์ดีกว่า รอจิ้มแผล็บครับ

 

(ต่อ)...อาถรรพ์"เหล็กไหล"-ประจันหน้า"เจ้าถ้ำ"!!!
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ความเดิม...ใครมาเห็นภาพนี้ต้องนึกว่า หน้าถ้ำมียามชั้นดี เป็นยอดงูเห่า!
____________________

(บันทึกคุณเทพ-ต่อ)...ดวงทำตามใบสั่งทุกกระเบียด ยกน้ำ- ข้าวสารเป่าช้าๆ ผนึกปราณหนุ่มน้อย หนักแน่นและทรงพลัง...

"โปรยข้าวสารออกไป โปรยอย่าซัด"...อาจารย์เป็นผู้กำกับชั้นยอด แต่เสียงเบาเครือเหมือนสายลมถูกิ่งไม้แห้ง

หนุ่มน้อยดาวรุ่งขยุ้มข้าวสารเสกสดๆ เต็มกำ โยนหว่านโปรยเหมือนหว่านข้าวเปลือกเลี้ยงไก่ ข้าวเสกกระจายกลางอากาศตัดกับแสงแดดสวยงาม ครอบลงบนตัวเจ้าอสรพิษ

มันตกใจขู่ฟ่อเสียงดัง เห็นน้ำพิษฟุ้งเป็นฝอยจากปากอ้าแดง เขี้ยวพิษขาววับ หางยาวที่ทอดอยู่ด้านหลัง พลันม้วนขดเข้าหาตัวแล้วคลาย ลดตัวเลื้อยออกจากหน้าถ้ำ ท่ามกลางสายตาสี่คู่ที่จ้องแทบถลน!

เจ้าอสรพิษแห่งป่าดิบตัวเขื่อง เหมือนโดนบางอย่างทำให้เกิดปวดแสบปวดร้อนผิวหนัง ตรงลานกว้างหน้าถ้ำ มันเลื้อยคว่ำคะมำหงาย พลิกตัวม้วนเกลือกเถือกไถลถูกับพื้นหินดินฝุ่นแดง บิดลำตัวหงายท้องขาวอล่องฉ่อง แล้วพลิกกลับเอาด้านบนสีน้ำตาลเข้มขึ้น มันทำเช่นนั้นกลับไป กลับมาหลายรอบ

ภาพที่เห็น ทำผมเชื่อสนิทใจ นี่มิใช่ภาพมายา มันคืองูจริง มีชีวิตเลือดเนื้อ แต่ถูกบางสิ่งควบคุม!!!

เจ้าถ้ำสำแดงประจักษ์คาตาอีกครั้ง คุมแมลงพิษร้ายเป็นฝูงได้ บงการกระทั่งสุดยอดอสรพิษสำเร็จ สัตว์เลือดเย็นร้ายกาจที่ไม่ต้องฉกหนสอง พิษของมันฉกทีเดียวก็เกินพอ...

นี่มันวิชามารมาจากพิภพไหนหนอ?...ยิ่งแสดงแต่ละอย่างล้วนสร้างความขนพองสยองเกล้า ขนหัวลุกครั้งแล้วครั้งเล่า แทบจะดึงหนังหัวหลุดไปด้วย

ผมเริ่มปักใจเชื่อ...พวกเราต้องพึ่งมากกว่าปาฏิหาริย์ หากจะเอาชนะเจ้าถ้ำ...ความจริงอันรู้แก่ใจ แต่ฝืนดื้อรั้นไม่อยากยอมรับ!

งูร้ายคลายขนดลำตัว เลื้อยอยู่กลางลาน ปราดไปมุมลานซ้าย-ขวา พล่านเป็นวงกว้างเหมือนงูสติไม่สมประกอบ แต่มันไม่ยอมเลื้อยหายไปจากสายตา

ผมคิดว่าข้าวสารเสกได้ผล แต่เป็นอีกหนที่คิดผิด...!

ยอดอสรพิษลายดอกจันทร์งาม เลื้อยพล่านจนพอใจ ก็กลับมาชูคอโชว์ดอกจันทร์หน้าถ้ำอีกหน เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่สิ่งที่ยืนยันว่า เกิดดังบรรยายคือ ร่างมันมอมแมมคลุกฝุ่นหน้าถ้ำทั่วตัว สีน้ำตาลเข้มเกือบดำงามสง่า เปลี่ยนเป็นกระดำกระด่างคลุกโคลน

"สาดน้ำมนต์ออกไป อย่าโดนตัวมัน"...อาจารย์ไม่ท้อ ดวงก็ทำตามทันทีไม่รอรี

น้ำมนต์ประจุอาคมพระชัยมงคลคาถา สาดโครมหมดกระป๋องเฉียดตัวงู ประกายสายน้ำแวบผ่านทำให้มันเอนตัวตาม แต่เมื่อเห็นไม่มีพิษภัยใดๆ มันก็ชูคอแลบลิ้นเข้าออก ใช้เรดาร์ทางลิ้นคอยจับความเคลื่อนไหวหน้าถ้ำไม่ลดละ...

ขอบฟ้าเบื้องหน้า พระอาทิตย์สาดแสงแรงกล้าแทงเข้าหาปากถ้ำน้อย มองสวนนอกถ้ำเท่ากับจ้องหน้าตรงตะวัน ร่างอสรพิษที่ยืดยาว เป็นเส้นดำแบบฉากย้อนแสง หากเป็นมุมการต่อสู้ พวกเราเสียเปรียบเห็นชัด...

ผมมองไม่ทันว่า เกิดสิ่งใดขึ้นข้างนอก ยินแต่เสียงขู่ฟ่อโกรธเกรี้ยว และเจ้าอสรพิษหันควับไปด้านหลัง...รวดเร็ว ฉับไว รุนแรง ดูแทบไม่ทัน

มะกับดวงวิ่งไปแอบมุมปากถ้ำยึดทำเลคนละฟาก ชะเง้อคอยาว ผมขยับตัวพยายามยืดคอเพื่อเห็นเหตุการณ์ถนัดเหมือนกีน มือยังถือปืนยาวท่าเพร้อมซัด ไม่ประมาท...อาจารย์เลิศนั่งลงเงียบๆ อย่างเหนื่อยอ่อน

เสียงขู่ฟ่อของงู ปนกับเสียงบางอย่างเบาๆคล้ายสายลมกรรโชก แล้วผมก็เห็นสัตว์ชนิดหนึ่งที่ทำให้ขนลุกกรูเกรียวทั้งร่าง...

ขนลุกด้วยความตื่นเต้น ยินดี ความกลัวปลิวหายเป็นปลิดทิ้ง...

"พังพอน"...!!!

คุณพระเทวะโปรด สัตว์ที่เป็นอริกับงูพิษ รู้ทางกันชั่วชาติ พังพอนตัวเขื่องขนาดหมาฝรั่งตัวใหญ่ที่เราเรียกติดปากสมัยนั้นว่า "หมาจู" มันวิ่งช้าๆ ตาจ้องเขม็งร่างงูเห่าแล้วหยั่งเชิงงับหางเบาๆ มี 2 ตัว คุมเชิงหน้า-หลัง

นี่เป็นฉาก "งูเห่า-พังพอน" ของแท้คาตาหนแรกของชีวิต ฉากที่ไม่มีวันคิดว่าจะได้ประสบพบเห็น ในชีวิตเคยแต่ดูพวกเล่นกลขายยาโฆษณาว่าจะให้ชมพังพอนสู้งูเห่าแถวท้องสนามหลวงนับสิบครั้ง

สุดท้ายปาหี่จบด้วยขายยา เก็บงูเห่าเข้ากล่องเข้าลังไม้ ไม่เคยเห็น "พังพอน" สักตัว!

ฉากของจริงตรงหน้ายิ่งกว่านิยายมหัศจรรย์ ผมคิดว่าพังพอนคงว่องไว กระโจนงับงูเห่าเหมือนเคยอ่านในหนังสืออ่านเล่น ที่ไหนได้นั่นเป็นเพียงจินตนาการนักเขียนที่ไม่เคยเห็น ได้แต่นึกภาพเอาเอง...

ของแท้...พังพอนปะทะงูเห่าต้องเป็นแบบนี้!!!

งูเห่าไม่ม้วนขนดหาง มันปล่อยหางลากยาว หมุนเพียงลำตัวท่อนบนหันตามพังพอนเป็นครึ่งวงกลม จากนั้นก็บิดลำตัวกลับหมุนไปอีกด้านครึ่งวงกลม แล้วฉก!

พังพอนนั้นเล่า ไม่ได้กระโจนพรวดพราดว่องไวดั่งนิยายเขียน มันเพียงวิ่งช้าๆ เป็นวงรีรอบตัวงู ตาจ้องเขม็งดูกล้ามเนื้องูว่าบิดทางไหน มันหลบโดยกะระยะที่กล้ามเนื้องูบิดเพื่อฉก มันไม่แหงนมองดูหน้า ดูหัว ดูเขี้ยวงูด้วยซ้ำ ตามองระดับต่ำที่ลำตัวกะเก็งการทำงานของกล้ามเนื้อเท่านั้น

ด้วยวิธีนี้ พังพอนจึงไม่กระโจนโครมครามให้เหนื่อย ถ้าตัวเดียวมันคงวิ่งรอบตัวงูมากเที่ยวออกแรงหนักหน่วง ซึ่งไม่แน่ว่าจะล้มงูได้หรือไม่?...โอกาสแพ้-ชนะน่าจะห้าสิบ-ห้าสิบ

นี่มัน 2 ตัวผลัดกันหลอกล่อ ปล่อยอริไร้ขาเลื้อยออกแรงมากเกินปกติเป็นสองเท่า ผลแพ้-ชนะก็ปรากฏในเวลาไม่นาน..

ยอดอสรพิษเจอะรายการ 2 รุม 1 พักเดียวก็ขู่ฟ่อฟ่อดไม่ออก บางจังหวะพังพอนเพียงปรี่เข้างับหางดื้อๆ งับแล้วปล่อยฝากบาดแผลทีละน้อย...พังพอนใช้วิธีแย็ปถอยอย่างมวยเชิงสูง สร้างความเจ็บปวดมากกว่าขย้ำคำเดียว

งูเห่าพบชะตากรรมลำบากเห็นชัด มันฉกลงดิน ฉกอากาศเฉียดร่างพังพอนที่เพียงหมุนตัวหลบไปข้างหลัง งูหมุนกลับ อีกตัวก็งับปลายหาง บางทีก็ลากงูถอยหลัง พองูสบัดหลุดม้วนฉก มันก็ฉากแวบหายยังกับสัตว์ล่องหน ช้าๆ แต่ชัวร์

ทั้งเจ็บและเหนื่อย สุดท้ายงูเห่าก็ยอมทิ้งตัวม้วนขนดหางเข้าขดเป็นวงหยุดการฉกและดิ้นรน พังพอนที่รอท่าด้านหลัง เพียงปรี่เข้างับก้านคอตรงจุดอ่อนที่สุด ร่างงูใหญ่ก็พับคาเขี้ยว แม้แต่จะคลายขนดขึ้นรัดศัตรูก็ไร้พลัง...หางปล่อยกวาดยาวไปกับพื้นแบบเชื่องช้า อ่อนโรยแรง!

ชั่วพริบตา พังพอนอีกตัวก็ปราดเข้ากัดแล้วลากอสรพิษสิ้นลาย หายลับไปจากสายตาพวกเรา!!!

อัศจรรย์พันลึกยิ่งกว่าหนังหรือนิยาย...มหิทธานุภาพแห่งพระชัยมงคลคาถา หรือความบังเอิญ บังเกิดช่วยเราไว้ก็เหลือเดา?!

 

เป็นอีกฉากที่ควรจดจำ ระทึกขวัญจริงๆ ขอบคุณพี่ wanwi มากครับ

 

...กลางพงไพรในถ้ำมีอำนาจ
พยาบาทครอบคลุมสุมไสล
ผ่านค่ำคืนฝืนสู้อยู่รำไร
รุ่งอรุณแจ่มใสใจเบิกบาน
...ได้ยลแสงสีทองใจผ่องผุด
เหมือนจะหยุดอำนาจศาสตร์สถาน
พ้นคืนอันโหดร้ายทรมาน
หลุดพ้นการควบคุมขุมไพรี
...มนต์เจ้าถ้ำล้ำลึกนึกว่าหมด
ไม่ยอมปลดแค่เปลี่ยนเวียวิถี
ทุกเวลาขุ่นข้องจ้องราวี
ไม่ให้มีโอกาสการตั้งตัว
..จะต้านได้แค่ไหนยังไหวหวั่น
หนทางตันคิดไปใจสลัว
ยิ่งนานวันยิ่งเพิ่มความน่ากลัว
หลงพันพัวเกี่ยวข้องต้องทำใจ
..............
ช้างน้อย
​

 

อีกท่อนครับอาจารย์

 

อีกท่อนครับอาจารย์

 

วันนี้นับว่าเป็นเกียรติของกระทู้นี้เลยครับ ที่คุณ WebSnow ได้เข้ามาเยี่ยมชม

 

วันนี้โอนเงินร่วมทำบุญ 2 งานบุญ
1) ทำบุญ ค่าน้ำ-ค่าไฟ เดือนพฤศจิกายน 2560 วัดใหม่หนองหอย และพิพิธภัณฑ์หลวงปู่ครูบาอิน 700 บาท (พี่พัฒนาร่วมทำบุญ 100 บาท)
2) ร่วมบุญสร้างอุโบสถจตุรมุข กับหลวงพ่อบุญส่ง ฐิตสาโร วัดสันติวนาราม 300 บาท (พี่พัฒนาร่วมทำบุญ 100 บาท)

อนุโมทนาบุญร่วมกันครับ สาธุ สาธุ สาธุ

บุญกุศลที่พึ่งเกิดขึ้นนี้ ข้าพเจ้าและมารดา ขอตั้งจิตน้อมถวายแด่พระรัตนตรัย อันมี พระพุทธ พระธรรม และพระสงฆ์ ทั้งในอดีต ปัจจุบัน และในอนาคต ถวายแด่องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าทุกๆพระองค์ พระปัจเจกพุทธเจ้าทุกๆพระองค์ พระธรรม พระอรหันต์ พระอริยสงฆ์ทั้งหลาย และครูบาอาจารย์ทั้งหลายสืบๆกันมา อันมี หลวงปู่ทวด-ดู่ หลวงปู่โต พรหมรังสี สมเด็จพระสังฆราช สกลมหาสังฆปรินายก สมเด็จพระสังฆราชเจ้าทุกๆพระองค์ ลพ.ปาน ลพ.ฤาษีลิงดำ ลพ.เกษม เขมโก พ่อท่านคล้ายวัดสวนขัน ลป.ชื้นวัดญาณเสน สมเด็จฟื้นวัดสามพระยา ครูบาอาจารย์สืบสายลป.มั่น ภูริทัตโต ครูบาอาจารย์สืบสายเขาอ้อ ครูบาอาจารย์สืบสายสำเร็จลุน ครูบาอาจารย์สืบสายครูบาศรีวิชัย ลพ.กวย ชุตินธโร ลป.ครูบาอิน อินโท ลป.หมุนวัดบ้านจาน ลป.ครูบาชัยยะวงศาพัฒนา ลป.คำพันธ์ โฆษะปัญโญ ลพ.จรัญวัดอัมพวัน หลวงพ่อสดวัดปากน้ำ หลวงตามหาบัว ลป.พิศดู ธรรมจารี ครูบากฤษดา สุเมโธ พ่อท่านผอม ถาวโร พระครูนุ่ม วัดโพธิ์ท่าเตียน พระอาจารย์สมบูรณ์ ลป.สี ฉันทสิริ และลป.บุดดา ถาวโร เป็นที่สุด

ขอถวายบุญนี้เป็นพระราชกุศลแด่ สมเด็จพระบูรพมหากษัตริยาธิราชทุกๆพระองค์ และในหลวงรัชกาลที่ ๙

ขอน้อมนำคุณพระรัตนตรัยนี้ ทรงปกปักรักษาแม่หลวงของแผ่นดิน, พระเจ้าอยู่หัวรัชกาลที่ 10, พระเทพฯ, พระบรมวงศานุวงศ์ ขอทุกพระองค์ทรงพระเจริญ และมีพลานามัยที่แข็งแรงตลอดไปด้วยเทอญ

ขอบุญนี้ส่งผลให้ บิดา มารดา ผู้มีพระคุณ และญาติทั้งหลายของข้าพเจ้าและของผู้ที่ร่วมบุญทั้งหลายกับข้าพเจ้า รวมถึงท่านทั้งหลายที่คิดดีทำดี มีสุขภาพพลานามัยแข็งแรง เจริญด้วย อายุ วรรณะ สุขะ พละ ด้วยเทอญ

 

ขอบคุณมากๆครับคุณอา
หนึ่งท่อน
รู้สึก อิ่มใจ
ซุกซ่อน
ในความระทึก
และเหมือน
ได้สัมผัส
ความอ่อนโยน
ในฉากอันดุดัน
เป็นหนึ่งท่อนที่
ซาบซ่านหฤหรรษ์
ที่ใจดีแท้ๆครับ

 

สวัสดียามเช้าครับพี่วันและทุกๆท่าน