เรื่องเด่น เรื่องเล่า "นักขุดกรุ"มือขลัง ขมังเวทย์ที่สุดในแผ่นดิน

เห็นผมเป็นเอ็นไซโครปิเดียหลวงปู่ไปแล้ว ไม่เป็นไรสิ่งเหล่านี้ยังจำได้เสมอ...พระกริ่ง-พระชัยพุทโธ หลวงปู่เททองด้วยตนเองในวันที่ 15 กพ.2524 เมื่อช่างกำลังตกแต่งพระชุดนี้ หลวงปู่ก็ละสังขาร ลาจากไปในวันที่ 5 มีนาคมปีเดียวกัน

พระชุดนี้จึงเป็นชุดสุดท้ายที่หลวงปู่เททองด้วยมือที่บริสุทธิ์ปราศมลทินของท่าน เป็นรุ่นที่น่าเก็บไว้บ้างหากมีโอกาสและพบเจอในราคาที่พอต่อกรกับกระเป๋า

ส่วนประวัติอื่น หลังจากสร้างเสร็จ หลวงพ่อทองอยู่ วัดใหม่หนองพะอง เมตตาปลุกเสกเดี่ยวให้ และมีการนำเข้าพิธีใหญ่อีกหลายหน ครั้งที่สำคัญคือพระสมเด็จญาณสังวร สมเด็จพระสังฆราชฯ เป็นประธานในพิธีปลุกเสกเป็นทางการ ลพ.ทองอยู่ ก็ร่วมเสกซ้ำกับพระอริยเจ้าอีกหลายรูป จำนวนการสร้าง พระกริ่งระบุไว้แน่ชัดว่า 1,500องค์ หายากและมีน้อย ทุกองค์ตอกโค้ต"ต"ไว้ด้านหลัง

ส่วนพระชัยฯองค์เล็กกว่า จึงสร้างเกินมากหน่อยได้พระ 3,000องค์ ตอกโค้ตดอกจันถึง2ดอกไว้ใต้ฐาน และยังมีความพิเศษสุด อุดก้นด้วยเทียนชัย ผสมเส้นเกศาหลวงปู่ไว้ด้วยทุกองค์ ขอให้โชคดี หากพบเจอของแท้ พอสู้ราคาไหวก็อย่าปล่อยผ่านไป

 

ขอบพระคุณมากครับ คุณอา Wanwi และ คุณพัฒน์ ที่ช่วยเตือนใจเรื่องการใช้ภาษาไทยให้ถูกต้อง

 

อิ่มใจสุด ๆ กระทู้ร้อนแห่งปี คงความหลากหลายทั้งอาหารอร่อย บรรยากาศของ พี่ๆ น้องๆ ต่างให้อรรถรสของเรื่องเล่า. ใกล้นี้ พี่ wanwi. จะให้
ความรู้และภาพพระกรุ มาเป็นวิทยาทานอีกแล้ว. กระเถิบเสื่อ นั่งรอเหมือนเดิม ขอรับ

 

วัดบวรครับอาจารย์ ^^

 

สวัสดียามสายครับอาจารย์wanwiและFCนักขุดทุกท่าน#ผมมีเพื่อนคนหนึ่งแกเก็บแต่ของหลวงพ่อทองอยู่พักหนึ่งแต่หลังๆเริ่มเลอะเทอะเก็บไปทั่วของปลอมเต็มบ้านเลย

 

ถ้าผมผ่านผมจะจัด3ชุดเลย

 

กราบสวัสดีคุณน้า Wanwi และสวัสดีเพื่อนๆครับ วันนี้ หมอกลง แต่ไม่หนักอย่างที่ลุง X เจอ แต่เป็นหมอกบางๆ ไม่ได้ชักภาพมาให้ทัศนากัน ( ว่าเข้าไปนั่น )

เรียนคุณน้า Wanwi และคุณพัฒน์ (เอาฮานะครับ) คำว่าขับรถขับลา นี่เป็นคำพ้องเสียงที่ยนยุคเก่าๆ ใช้กันจนติดปาก ผมได้ฟังจากคุณตาคุณยายสมัยก่อนนี้จนชินเช่นกัน ตามคำ ตามการสันนิษฐาน สมัยก่อนมีการขับเกวียนที่เทียม ลา และเกวียนนั้น สมัยก่อนนั้นคงเรียกได้ว่าเป็นรถชนิดหนึ่ง ซึ่งคำว่ารถสมัยก่อนนั้น ไม่มีเครื่องยนต์ จึงเรียกว่ารถ แต่เมื่อมีการพัฒนาเรื่องของเทคโนโลยี จึงได้เครื่องยนต์มาเป็นกำลังแทนกำลังลากจูงของสิ่งมีชีวิตจึงเรียกเสียใหม่ว่า รถยนต์ ถือว่าเป็นบุญของคนคิดเลยนะเนี่ยที่พัฒนาเครื่องยนต์มาใช้งาน

ดังนั้นจากเหตุการณ์ดังกล่าวจึงอาจเป็นที่มาของคำว่าขับรถ ขับลาครับ

ขอน้อมรับคำสั่งสอนครับ แต่ปัจจุบันนี้มีหนังสือพระที่มีการนำภาพที่่ไม่ใช่พระที่ออกจากวัดนั้นๆ มาลง การซื้อหาเครื่องมือที่เรียกว่ราหนังสือเพื่อศึกษาจึงต้องมีความระมัดระวังอย่างมาก
ผมใช้หนังสือลานโพธิ์เล่ม ๓๔ และหนังสือ Spirit , หนังสือของไทยพระ และหนังสือของสมาคม(ยอมรับว่าราคาแพงมากๆ แต่ภาพค่อนข้างสวยเชื่อถือได้ แต่สู้ภาพของ Spirit ไม่ได้เรื่องของความคมชัดของรูป)ครับ
ต้องใช้คำว่าFocus ลงไปกับการศึกษาแล้วครับ เพราะอย่างที่คุณน้ากล่าวมา "แต่บังเอิญความรู้มันมีมากเกินไป บางทีคนมาทีหลังเรียนไม่ทัน โดยเฉพาะสิ่งที่รู้จาก"ประสบการณ์ตรง"!" เพราะหากสะเปะสะปะ จะเข้าป่าใหญ่หาทางออกยาก

ขอขอบคุณจากใจจริงครับ

 

รอบนี้เป็นของเจ้าภาพใหญ่พี่วัน และท่าน sepultura ที่ได้ร่วมเติมเต็มมาเพื่อให้ได้ครบ 20 กระสอบ แต่เนื่องจากรอบนี้ เจอกับลูกชายเจ้าของโรงสี เขาจึงลดราคาให้ ดังนั้นในรอบนี้ยังมีเงินเหลืออีก 200 บาท
เอาไว้ผมผ่านไปจะเอาเงินไปมอบให้เพื่อเป็นค่ายาหรือกับข้าวให้น้องหมานะครับ

 

กงล้อแห่งบุญ-ทานหมุนครบวงจร ต่อไปก็เป็นหน้าที่ของกระแสทานดำเนินไปโดยกลุ่มผู้ใจบุญที่แบกภาระหนักอึ้งเกือบ300ชีวิต เราก็ช่วยเท่าที่ช่วยได้ ไม่ต้องมีข้อแม้ ไม่ต้องถามไถ่ ไร้เงื่อนไขทุกกรณี ขอบคุณสะพานบุญ คือคุณพัฒน์

เหลือโพสท์อีกหลาย แต่ต้องค้างตอบไว้ก่อน เพราะลืมชาร์จแบตฯเครื่องไอแพด ต้องรีบพาทุกท่านเข้าป่า ตะลุย"ตะนาวฯ"ก่อนแบตฯหมด น่าจะได้สักท่อนยาวๆ โปรดรอจิ้มสักพักครับ

 

สวัสดีคุณอาและเพื่อสมาชิกทุกท่าน ขออนุโมทนากับคุณอาและคุณ Pattana ด้วยครับ สาธุ

 

(ต่อ)...อาถรรพ์"เหล็กไหล"-ประจันหน้า"เจ้าถ้ำ"!!!
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ความเดิม..."เปล่าตอบครับนาย ผมตื่นก่อนเพราะนายปลุกกินข้าว"...เจ้าหนุ่มอิสานว่าด้วยหน้าตาซื่อแสนซื่อ ไร้มายาสาไถยแม้กระผีก!
____________________

คำตอบกับหน้าตาดวงดาว ทำผมสะอึกก้อนตื้นตันพุ่งขึ้นจุกลิ้นปี่ เกือบสำลักข้าว...!

ผมมองใบหน้าซื่อ เปิ่น ของมอญหนุ่ม กับหนุ่มน้อยไทยภาคตะวันออกเฉียงเหนือ ใจสะท้อนไหวว่า เรามีสิทธิ์ใดหนอ? ที่นำชีวิตเด็กหนุ่มไม่รู้อิโหน่อิเหน่แสนดีคู่นี้เข้ามาตกอยู่ในอันตราย ถึงตกกะไดพลอยโจนร่วมกัน ก็ไม่สมควร...

ความคิดส่งผมแทบคลุ้มคลั่ง พาลพาโลตั้งใจแน่วแน่ จะต้องไม่ให้ใครต้องมีอันเป็นไปถึงแก่ชีวิต ลูกฮึดบ้าบิ่น ความต้องการเอาชนะสิ่งท้าทายที่มีติดตัวมาตั้งแต่เด็ก ผมชอบไปในสถานที่อันตราย แม้จะเป็นลูกผู้มีอันจะกินพอควร แต่ชีวิตโลดโผนเย้ายวน กลิ่นไอนักผจญภัยในโลกกว้างเป็นสิ่งที่ผมกระหายต่อกรกับมันนัก!

คิดลึกลงไป ยิ่งโมโหเจ้าถ้ำ เธอมีสิทธิ์อันใดทำพวกเราตกอยู่ในอันตราย ห้วงมหันตภัย สิ่งที่เบียนต่อกันก็จัดการมอบคืนหมดสิ้นแล้ว ไม่เคยล่วงล้ำก้ำเกิน ศึกนี้ ถอยหลังไม่ได้ พวกเราเหมือนตกเป็นตัวประกัน คืนของไปก็ใช่จะปลอดภัย แบบพวกจับคนมีเงินเรียกค่าไถ่ พอจ่ายเงินมันก็เชือดตัวประกันทิ้ง กลัวจำหน้าได้

ผีหรือคน ลองเป็นอันธพาล วิสัยย่อมไม่ต่างกัน...!

สีหน้าครุ่นคิด หยุดเคี้ยวข้าวของผม ต้องสะดุ้งอีกรอบเมื่อ อาจารย์ทักขึ้น ทำลายตวามเงียบอันชวนอึดอัด...

"เดี๋ยว เดี๋ยว ดวงว่าเห็นอีกคนเหมือนนอนเจ็บ?"

ดวงพยักหน้า ข้าวเต็มปาก พูดไม่ทัน อาจารย์ดวงตาเป็นประกาย ดึงมีดหมอเหน็บพุงขึ้นมาชู พึมพัมกับตัวเอง แต่ได้ยินรอบวง...

"ที่แท้ พวกแกก็ไม่แน่สักเท่าไหร่ เจอะมีดหมอเล่นงานนอนซมลมปราณแตกซ่านเหมือนกัน"!!!

จากนั้นอาจารย์ก็เล่าย่อๆ นาทีที่ถูกเหยียบอกถึงกระอักเลือดเจียนเอาชีวิตสังเวยคาถ้ำ...ก่อนขาดใจดับดิ้น ได้ดึงมีดหมอตวัดฟันเฮือกสุดท้าย ยื้อวินาทีมรณะกลับมาสำเร็จ นั่นคือภาพที่ผมเจออาจารย์กำมีดจนข้อนิ้วห้อขาวคืนแรก!

"เจ้าถ้ำก็มีจุดอ่อน...คิดดีๆเทพ ช่วยกันคิดหาให้พบ มีดหมอสู้พวกมันได้ แต่ต้องประชิดตัว เราคงคุ้มครองพร้อมกัน 4 ชีวิตไม่ไหว"!!!

ผมส่ายหัว บอกอาจารย์ตามตรงคิดไม่ออก ต่อให้มีเวลามากขนาดไหนก็จนปัญญาตีโจทย์แตก ผมไม่ใช่จอมขมังเวทย์ ไม่เคยคลุกคลีตีโมงกับอาถรรพ์เวทย์ ผีสางนางโกง เจ้าถ้ำ เทพเทวามาก่อน ถ้าระดับอาจารย์คิดไม่ออก ใครหนอจะคิดได้?

อาจารย์เลิศหัวเราะเบาๆเมื่อผมสาธยายข้อคิดเห็นที่ว่าให้ฟัง โบกมือที่ถือมีดหมอช้าๆ...

"เอาเถอะ...อาจารย์ขอทบทวนความรู้ก่อน กินข้าวไป คิดไปดีกว่า อาจได้เรื่องหลังท้องอิ่ม"

คติชาวจีนครอบครัวผมบอกว่า อย่าคุยธุระยามท้องกิ่ว...พวกเราตั้งหน้าตั้งตาเขมือบข้าวสวยกับอาหารกระป๋องกันตาย ลิ้นไร้รสชาติราวกับจระเข้ เป็นโมงยามที่กินอะไรลงคอก็หารู้สึกรู้สา ยัดเข้าปาก เคี้ยวกลืนซดน้ำตาม ทำแบบเครื่องจักร กินเพื่ออยู่ ไม่อยู่เพื่อกิน!

มะเก็บกวาดสัมภารก ทำที่ว่างรอบกองไฟดังเดิม ผมจัดยาแก้ปวดให้ดวงอีกชุด สั่งสองหนุ่มน้อยนอนพักตามแผน ไว้ตื่นก่อนสายัณห์ตะวันรอน เป็นการนอนกลางวันที่แปลกประหลาด ส่วนผมแม้เหนื่อยเพลียก็ยังเอนหลังไม่ได้ อาจารย์เลิศพยักเพยิดบอก...

"พยุงไปนั่งรับลมหน้าถ้ำที"...

ผมสอดแขนโอบหลังให้อาจารย์เอามือพาดบ่าพาเดินออกรับแสงแดดเปรี้ยงยามเที่ยง แต่ร่มเงาแมกไม้รอบด้านและสายลมโชยกระชากความร้อนรุ่มผ่อนคลาย

ด้วยไหล่ซ้ายคล้องปืนไรเฟิ้ล แขนขวาพาอาจารย์เดินช้าๆ เราโขยกไปจากหน้าถ้ำไกลพอดู เกือบถึงริมขอบเนินซึ่งด้านล่างเป็นหุบเหวแห่งมวลไม้เขียวขจี แถบนั้นมีก้อนหินเล็กๆพอให้วางก้น ยอดภูอยู่เหนือหัวค่อนข้างไกล เจ้าถ้ำกลิ้งหินใส่ไม่ถึง

ถ้าเธอประสงค์ทุ่มหินใส่หัวเราแบะ...ต้องใช้พลังยกก้อนหินปาน จอมพลังโกไลแอธ หรือเฮอร์คิวลิส ทุ่มไกลใส่เรา ระยะขนาดนั้นต่อให้เป็นนักทุ่มลูกเหล็กเหรียญทองโอลิมปิคยังเบ้หน้า ยากทำได้!?

 

บ่เป็นหยังน้องไทยฯ เรื่องจิ้บ จิ้บ

 

ขออนุโทนาในบุญทั้งหมดทั้งมวลกับคุณวันวิ คุณพัฒน์ คุณsepultura และทุกๆท่านดัวยครับ
สาธุ สาธุ สาธุ

 

ได้อ่าน-ได้ชมแน่คุณศรีฯ ผมตั้งใจแล้ว
ช่วงนี้พระเก่า พระกรุกำลังกลับมาเล่น
หากันคึกคัก สวนทางกับพระใหม่ไร้แรง
เชียร์(เพราะปั่นเท่าไหร่ก็ไม่ขึ้น) คนรู้ทัน
หนังสือขายพระ เขียนแต่นิยายหมดแล้ว

อ่านกันเพลินๆ เผื่อไปสะดุดเอาของดี-
ราคาถูก ตามแผงพระที่ขายไม่ค่อยออก
ซึ่งมีเกลื่อนเมืองทุกหัวระแหง ทุกจังหวัด

 

แหม...อยู่ใกล้ตัว-ใกล้ตาแค่นี้เอง
ต้องหาเวลาไปกราบท่านมั่งแล้ว

 

วิสัยคนเล่นพระคล้ายกัน พออิ่มตัวตรงนี้ก็แสวงหาของอาจารย์อื่นเก็บ ถ้าเจอคนนำทางดีก็ดีไป เจอะ"คนเก๊-พระเก๊"ก็ถูกมันหลอกขายให้เต็มบ้าน ยิ่งเล่านิทานเก่ง แต่งนิยายฟุ้ง คนซื้อตายหยังเขียดสถานเดียว

"พระเก๊"ยังไม่น่ากลัวเท่า"คนเก๊"จำไว้
พวกปีศาจคาบคัมภีร์ ยิ่งน่ากลัวที่สุด

 

เฮ้อ-แล้วอย่ามาบ่น
เงินเดือนไม่เคยพอใช้

 

เขาเรียก สำนวนพาไป เหมือนนักกลอนพาไป
พูด"ขับรถ-ขับลา"ก็ว่าตามโบราณ พอไหวอยู่
แต่จริงๆพูด"ขับรถ-ขี่ลา"จะดีกว่า ไม่ผิดแน่นอน

ส่วนเรื่องเล่นพระ เก็บพระ ศึกษาไปเรื่อยๆ
ไม่มีอะไรสายเกินเรียนรู้ ถ้าตั้งใจริง แพล็บ
เดียวก็เก่ง...หนังสือพระก็เช่นกัน ปัจจุบันมี
พระเก๊ลงทั้งเล่มก็มี โปรโมทขายหน้าด้านๆ
ต้องเลือกเฟ้นอย่างระวัง ดีหน่อยที่ยุคใหม่นี้
หนังสือเจ๊งหมดแล้ว มันไปกระจุกอยู่ในเว็ป
เลือกหาเว็ปที่มีมาตรฐาน ก็ยังพอศึกษาได้

 

ขอบคุณบุญโมทนาน้องปัญญา
รับกระแสทานดีๆนั้นไว้ด้วยกัน

 

บุญโมทนาด้วยหัวใจแน่วแน่ข้ามขอบฟ้า
กระแสแรงกล้า รัศมีแห่งบุญย่อมไม่พลาด
ที่จะลัดฟ้ากลับไปหาผู้โมทนา