รู้อะไร ให้รู้ตรงๆ

เอ้า จะดิ้นไปไหน ลุง

เห้อ เอาเหอะ คนมัน อยาก จะเลียนแบบเขาให้เหมือนไปเรื่อยๆ

ก็เลย ออกมาพูด พอพูดแล้ว ก็ทำให้เหมือน หรือ ดีกว่าไม่ได้

ก็สาระวนอยู่กับ เรื่องอะไรก็ไม่รู้ ที่ง่ายๆเลยคือ เรื่อง อ่านภาษาไทยไม่ออก

กับ ไม่รู้ว่า ตัวเองพูดภาษาไทยออกมา

 

เป็นศิษย์ พระพุทธองค์ ก็ต้องเลียนแบบพระพุทธองค์ นั่นแหละถูกแล้ว จะไปอวดดีอวดเด่น เกินพระศาสดาอย่างไร

ไม่มีสาวกคนไหน ที่เอาแต่คำพูดพระศาสดามาพูด นั่นมันพูดด้วย สัญญา ท่องจำ
ธรรมต้องออกจากใจ นี่แหละถูกแล้ว ไม่ใช่ ท่องกันเป็นนกแก้วนกขุนทอง ไม่รู้ความหมาย เวลาไปทำจริงไม่รู้อะไรคืออะไร นี่เพราะว่า ไม่ได้ผ่านงานจริง

 

ทะเลาะกับ บัณฑิต ดีกว่าเป็น มิตรกับคนพาล
อนุโมทนาครับ ตัวรู้นี่ คือธาตุรู้ แต่ถ้าเจือด้วยสังขารคือการปรุง นั้นเพื้ยนจากการรู้ ไม่ใช่การรู้ที่ถูกต้อง เข้าใจถูกหรือปล่าวครับ .
ฝากนักปราชญ์ทั้งหลาย เมื่อกี้ไปอ่านกระทู้ห้องวืทยาสาสตร์-ลึกลับดู เรื่องคนที่เหลวไหลไร้สาระ จะนิพพานก่อนพระที่น่านับถือศรัทธา (ธรรมของพระโพธิสัตว์อาภา) อยากให้ลองเข้าไปอ่านดูครับ
เขาบอกเขาปรารถนาพุทธภูมิ .สาธุ ๆๆ ๆๆ<!-- google_ad_section_end -->

 

จะว่าสังขารคือไม่ตรงก็ไม่ถูกเสียทีเดียว มันก็มีทั้งตรง ทั้งไม่ตรงแหละ

แต่ หากว่า สังขารมันโยงใยด้วยความไม่รู้อันนั้นแหละ ไม่ตรง
มันผูกเรื่องราวไปต่างๆนาๆ
แต่ สังขารที่เป็นธรรม คือ ปรากฎขึ้นเพราะความรู้เป็นเหตุ อันนั้นก็ตรง

ให้รู้ ไปตรงๆ อย่าไปเข้าใจให้มันนอกเหนือ จากสิ่งที่เราเข้าไปเห็น ไปรู้มัน
เดิน ก็คือ เดิน กินก็คือกิน
นี่คือ ให้หมั่นรู้แบบนี้ จะค่อยๆ ถอนความหลงออกไปได้
เมื่อเข้าใจ ความเป็นจริงแล้ว จะปรุงแต่ง หรือ จะรู้เฉยๆ ก็จะเข้าใจทั้งสองทาง ไม่ติด ไม่ข้อง

 

ใครว่าหละ นี่กำลังทะเลาะกับคนพาลเลยทีเดียว เพราะไอ้เล่าปัง นี่แหละ คนพาล แบบไม่ลืมหูลืมตา
ไม่งั้นมันจะเป็นสาวกมารได้หรือ
มารเขาเอาไปกิน พร้อมกับตั้งให้เป็นมือขวา ผู้รู้มากในเรื่องของโลก แต่รู้น้อยในเรื่องของธรรม

 

..................... อย่าลืม ว่า ทุกข์สมุทัยคือกิเลสตัณหานะครับ....(กลัวลืม)..............

 

โอยย ลุง ผลิกไปนู้น แต่ ไม่ได้ดูบริบทตัวเองเลย

ถ้า จะบอกว่าตนเลียนแบบพระพุทธองค์ ลุง ต้อง ยกพุทธวัจนะ แบบ patrix

พักหลังเขาแจ่มนะ สามารถยกได้ถูกประเด็น แบบ หงายของคว่ำ แจ่มแจ้ง
พระเจ้าข้า ได้เลย

ไม่ใช่ทำแบบลุง คือ เห็นพุทธวัจนะ แทนที่จะเห็นว่า ใช้สอนได้ ลุงกลับไป
กล่าวคำของตนกลบ คำของตถาคต หมดสิ้น

ธรรมะ เวลาออกจากใจ ออกจากจิตผู้สิ้นกิเลส หรือ กิเลสน้อย เนี่ยะ จะ
ออกมาเป็น พุทธวัจนะทุกกระเบียดนะลุงนะ ไม่ใช่ ยกคำตนกลบคำ
ของศาสดาแบบที่ลุงทำ

 

ถ้าถามว่า เข้าใจถูกไหม ก็ต้องถูก

แต่ หากจะเอาไปปฏิบัติ มันจะทำไม่ได้ จะรู้ ที่ตัวรู้ รู้ที่ธาตุรู้ไม่ได้

พระท่านเลย ให้มันออกนิดหน่อย ให้ ออกจากตัวรู้ เป็น สังขาร ขึ้น
มาก่อน โดยให้สังขารตัวนั้นเป็นทางกุศลไว้ เช่น พุทโธ สัมมาอารหัง
หรือแม้แต่ รู้ออกมาเป็นสังขารเช่นลมเข้าออก แล้วอย่าให้เกินกอง
กุศลเหล่านี้ แล้วค่อยๆ พิจารณาจาก สังขารที่ข้องอยู่ว่า เป็นทุกขสัจจ
ที่จะมีกระบวนการละ(เมื่อแจ้งทุกขตามความเป็นจริง) มันถึงจะย้อน
กลับไปที่ ฐาน รู้ที่ฐาน ได้ ซึ่งจะไปได้ไม่กี่ขณะจิต ดังนั้น ก็ให้รู้
เรื่อยๆ รู้ให้มากๆ จนกว่า การแจ้งทุกข์จะปรากฏการดับให้เห็น มันก็จะ
พ้นการเป็นสังขารแบบหมดจรด ก็จะมั่นใจได้ว่า ฐานจิต หรือ ธาตุรู้
คืออะไร รู้ที่จิต ดูจิต รู้ที่ฐานคืออะไร เมื่อนั้น ไม่ต้องฟังใครอีกเลย

ผู้ภาวนาจะฟังธรรมได้จากภายใน

พอฟังธรรมจากภายในได้นะ ก็พ้นสภาพการฟังเอาจากข้างนอก ฟังตาม
จากคนอื่น เรียกว่า พ้นสภาพการเป็นหนอนแทะตำรา ก็ตอน ไปเห็นจิต
หรือ ดูจิต เป็นเนี่ยะแหละ

 

ส่วนผม ถือคติว่า

"ร้อยความรู้ ไม่สู้ลงมือทำ"

ร้อยลงมือทำ ไม่สู้ หนึ่งผลสำเร็จ" ครับ

ขอให้เจริญในธรรม

 

พูดกัน คนละ รู้ แล้วคุณ

เขาพูดกันถึง ธาตุรู้

ถ้า คุณยังพูดถึง ธาตุรู้ ไม่ได้ ไม่รู้ว่าเขาพูดเรื่องอะไรนั่นแหละ

ไปลงมือทำให้มากๆ เพราะ ป่านนี้แล้ว ยังไม่รู้อะไรเลย

* * *

ทีนี้ อาจจะงงว่า เอ คนอื่น เขาฟังเอาที่เรื่อง เขารู้ถึง ธาตุรู้ ได้ด้วยเหรอ

อันนั้น ปัญญาอินทรีย์เขาพอมีไง เขาก็ ระลึกได้ แต่ยังไม่แจ้ง เพียง
แต่ระลึกได้ว่า ต้องไปเห็นอะไร แต่จะเข้าไปเห็นยังไง เขาก็จะปรารภ
ความเพียรกันไป

ดังนั้น อย่าไป งง ว่า เอ ทำไมคนบางกลุ่ม มันอ่านหนังสือแล้วมันเข้าใจ
ว่าต้องปฏิบัติอย่างไร ทำไมไม่มาหัวหกก้นควิดอย่างเราก่อน

 

ผมยอมรับว่า ไม่ใช่คนเก่ง แต่ถือคติว่า "ผู้ใด เสวยธรรม ผู้นั้นสำคัญผิด" ซึ่งเป็นคำสอนของหลวงปู่มั่น ในสิ่งที่ตนเองนั้นทำไม่ได้ ก็จะไม่ศึกษาล่วงหน้านั้น เช่น พระนิพพาน รู้แค่ว่าต้องผ่านโครตภูญานนะครับ ปฏิบัติไป เรียนรู้ไป ไม่ชอบกระโดดข้ามขั้น เพราะไม่รู้ว่า ตกวิปัสสนูกิเลสหรือเปล่า สำหรับคนที่ชอบกระโดดข้ามขั้น

ขอให้ใช้สติในการเจริญธรรมครับ

 

การสำคัญ มันคือ การยึด ใช่ไหม

คนที่สำคัญ ก็จะเห็นว่า สิ่งที่ยึดนั่นเที่ยง ด้วยใช่ไหม

ถ้าคุณ คุรุวโร ไปจับความรู้อะไรสักอย่างหนึ่ง แต่ เห็นอยู่ว่า มันแปรปรวน
ไม่เที่ยง มีลืม มีจำได้ แบบนี้ ให้เบาใจได้เลยว่า ความรู้ที่รู้อยู่ตัวนั้น
คุณไม่ได้ สำคัญ ให้น้ำหนักกับมัน ไม่เป็นเห็นมันว่าเที่ยง ความรู้นั้นสมาทานได้

ทานได้ นั่นแหละ

แต่ไม่ใช่ ความรู้เลิศๆ ที่เกินภูมิ ไม่รับไว้เลย เนี่ยะ ไม่ฉลาดนะ นิพพาน อยู่ข้าง
หน้ามันจะไม่โน้มไปหานะ เพราะ นิพพานเนี่ยะ ยังไงก็อยู่ข้างหน้า และ เกินภูมิเสมอ

ฝึกแทบตาย กลับฝึกเพื่อ ย่ำอยู่กับที่ ไม่ใช่การฝึกเพื่อมี โยนิโสมนสิการ แบบนั้น

ลงมือปฏิบัติเป็นแสน ก็ไม่อาจเข้าถึง หนึ่งรู้

 

การดู วิปัสสนู เขาจะดูกัน อธิโมกข์ การปักใจเชื่อ

อาการปักใจเชื่อ มันจะมีอาการ ฟัดเหวี่ยง ร่วมเสมอ มันไม่ได้ออกมาจาก จิตสงบ

อันนี้ ก็ดูได้ ไม่ยาก ดังนั้น ของมันมีวิธีวิจัย ธรรมวิจัยะ มันต้องวิจัยไปข้างหน้า

ไม่ใช่ไปปฏิเสธการสดับ จนกลายเป็นพวก ขาดสดับ เข้า

 

อีกนิดนึง การเห็นจิตเกิดดับ อันนี้ ภูมิโสดาบันนะ ไม่ใช่ภูมิอรหันต์

เคยได้ยินไหม ผู้ใดเห็นการเกิดดับของอยาตนะ ( จิตเกิดดับ ) และรู้
อุบายนำออก ตรงนี้ถือว่าเป็น โสดาบัน

ก็จะเห็นว่า โสดาบันนี่ มารู้จิต ดูจิต เห็นจิตได้ เห็นจิตเกิดดับได้ โดย
เห็นมันเกิดดับทางทวารทั้ง6 แล้ว แจ้งอุบายนำออกด้วย

ดังนั้น อย่ารีบร้อนสรุปว่า เห็นจิตเป็นเรื่องอรหันต์ เกินภูมิ เสียถ่ายเดียว

จิตเกิดดับ เห็นแล้วก็อย่ารีบแสลง อย่ารีบร้อนเอาไปปนการเห็น ปฏิสนธิจิต
(จิตเกิดกับแบบก่อภพก่อชาติ --ภูมิอรหันต์)

สรุปอีกที

มาดูจิตเกิดดับ ทางทวารกัน ไม่เกินภูมิแน่นอน

 

บอกตรงๆก็ได้ครับ ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยรู้หรอกว่า "ทุกข์" นั้นเป็นอย่างไร เพราะตนเองนั้นจะมีคนคอยอุปถัมภ์ค้ำชูอยู่เสมอครับ บางทีสิ่งทีเป็นไปไม่ได้ ก็เป็นไปได้สำหรับผมนะครับ ถ้าดูจากรูปภายนอกก็เหมือนคนอื่นทั่วๆไป แต่เวลาอธิษฐานด้วยใจที่สงบ สิ่งนั้นมักจะได้มา(ไม่ว่าจะเป็น อภิญญาต่างๆ) น้อยครั้งมากที่จะไม่ได้มาครับ เรื่องพระธรรมบอกตรงๆก็ได้ครับ เหล่าเทพเทวดา มาเล่าเรื่องธรรมให้ผมฟังจน..
ไม่รู้ว่าจะกล่าวไงงัยครับ สรุปง่ายๆก็คือ ให้ใช้โพชฌงค์ทั้งเจ็ดเป็นทางเดินก็พอครับ

 

เวรกรรม

นั่นยังต้องอาศัย ฟังตามๆกันไปอยู่นะนั่น มันถึงไม่รู้ว่า ธรรมหนึ่งคืออะไรไง

เลยทำให้ไม่รู้ว่า ฟังธรรม เป็นเขาหมายถึงอะไรไง

ไอ้การไปฟังคนอื่นเขาเล่ามาอีกที ไม่ว่า คนที่เล่าจะเป็นสัตว์ประเภทไหน
เขาเรียกว่า อาศัยเชื่อ !!!

 

นิวรณ์จอมปรุงแต่ง คิดเองเออเอง ใส่ร้ายตามใจตน ใครเห็นดีเห็นงามตรงกันก็ชื่นชม ชอบทำตัวประหนึ่งว่าเป็นพระพุทธองค์มาพยากรณ์ (เจอมากับตัว)

พุทธวิสัยก็ทำเป็นรู้ดี หลงเอานิสัยตนไปคิดแทนพระพุทธองค์
เป็นคนทำอะไรเพราะเห็นแก่หน้าคน ก็คิดว่าพระพุทธองค์ก็เหมือนตน

แต่เมื่อไรความเห็นแตกต่าง เมื่อนั้นก็ราวีไม่ลืมหูลืมตา
อยากปรักปรำว่าอย่างไรก็คงต้องให้ทำไป เพราะรู้นิสัยดีอยู่แล้ว

ป่วยการจะไปแก้ตัวเสวนาด้วย เพราะเป็นจอมแตกประเด็น
ทำเรื่องน้อยให้มากจนไม่อยากจะสนใจ ใครไม่รู้จักดูๆไปไม่นานก็รู้จัก

หรือไม่ก็ไว้ว่างๆอารมณ์ดีๆเมื่อไร จะรวมเด็ดเอกกวีปล่อยไก่ให้สมาชิกใหม่ได้อ่านกัน

 

เล่าปัง อย่าไปเอาเรื่อง พุทธพจน์มาบังหน้าเลย
ไปเอา ถิรสัญญา บูบู้ มาบังหน้ายังจะดีซะกว่ามั้ง

เรื่องพุทธพจน์นี่ สมัยพุทธกาล ไม่ว่าจะเป็นเอตทัคคะทั้งหลาย ก็ไม่ปรากฎว่าจะยกคำพระศาสดามาแทนคำตนเอง
ไม่ว่าจะเป็นยุคปัจจุบัน พ่อแม่ครูอาารย์ทั้งหลาย พระมหาเถระทั้งหลาย ต่างก็ใช้ธรรมที่เกิดกับใจท่านมาสอนสั่งทั้งสิ้น เรียกว่าธรรมออกจากใจ

แต่เวลาบัญญัตินั่นแหละท่านจึงนำเอา พุทธพจน์ หรือ พระมหาเถระวาทะ มาจดเอาไว้ ไม่ให้เคลื่อน
แต่หากจะมาสอนกัน ถกกัน ท่านเอาคำเหล่านั้นเอาไว้อ้างอิง มากกว่าจะยกมาสอนกันทั้งดุ้น เพราะสภาพสังคม วัฒนธรรมความเป็นอยู่ของคนย่อมเปลี่ยนไป การใช้ภาษาของตนนั่นแหละจะทำให้เข้าถึงธรรมได้ง่าย

การสุดโต่งสองทาง คือ 1 ยึดแต่พุทธพจน์ตลอดเวลา 2 ไม่เอาพุทธพจน์
ทางสายกลางมีอยู่ ใคร่ครวญเอาเองแล้วกัน

 

ลายพร้อยเลย ก็นะ รู้ๆกันอยู่ว่า จะต้องสรุปแบบนี้

สาธุชนก็พิจารณาเอาแล้วกัน

มันไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร พระพุทธองค์ตรัสไว้ชัดแจ้งว่า

สัทธรรมของพระพุทธองค์จะเสื่อมลงได้เพราะบริษัท4

ไม่ได้เสื่อมเพราะคนนอกศาสนา

ที่นี้ เดชะบุญอันใดไม่ทราบ ลุงให้ผมเป็นมือขวาพยามาร
ซึ่งก็คงหมายให้เป็น คนนอกบริษัท4 ก็เลยรอดไป ไม่ใช่เหตุ
ของความเสื่อมของสัทธรรม

 

ก็บอกไปแล้วว่า ต้อง หงายหมา พอมาถึงไคลแม็กซ์เรื่อง วิญญาณ

อยู่ดีๆไปต่อว่า พระ แล้วอยู่ดีๆ ก็บอกว่า ปฏิจสมุปบาทรู้ได้ไม่ง่าย

แต่ตัวเอง วิ่งไปอมคำพระมา นู้นไปนู้น ไปหยิบเอาปฏิสนธิวิญญาณมา
ทำปฏิภาณว่ารู้เรื่อง แหม ถ้ารู้ได้ขนาดน้ัน ก็อรหันต์ไปแล้วหละ

พุทโธยังไงว้า สัญญาเต็มกบาลเหมือนเดิม