หลวงปู่แหวนมาโปรดในนิมิตร(ฝัน)

ของดีอย่างนี้ นักรบธรรมแห่งภูดานไห ไม่มีได้ไง ผมเตรียมไว้มอบให้ท่านพี่หนึ่งเส้นแล้วนะครับ เสาร์นี้อัญเชิญไปได้ครับ

 

เป็นเพียงศิษย์โง่เท่านั้นครับ ศิษย์ท่านอื่นหลายท่าน สุคโต เอาตัวรอดได้แล้ว ผมประเภทตกขบวน วิ่งตามขบวนสุดท้าย

 

ที่ประดิษฐานนี้ งดงามครับ ที่ไหนหนอ..

 

ความสมน้ำสมเนื้อนั้น คือ ความเป็นกัลยาณมิตร ไมตรีจิต ที่มีให้แก่กันและกัน ขอบพระคุณครับ

 

สวัสดียามดึกครับพี่ๆ(เวลานี้พี่ๆคงสวดมนต์ทำวัตรเย็นกันอยู่)
ผมออกเดินทางไปภูดานไหคืนที่ ๒๓ ครับ ถึงเช้าวันที่ ๒๔ น่าจะทัน
ถวายอาหารพ่อแม่ครูอาจารย์และขออนุญาติปฏิบัติธรรมที่วัด ๑ คืน
หลังจากถวายอาหารพ่อแม่ครูอาจารย์วันที่ ๒๕ ช่วงบ่ายก็เดินทางกลับครับ
น่าจะถึงระยองวันที่ ๒๖ ก็เริ่มทำงานวันที่ ๒๗ พอดี

มีนิทานเล่าพอขำๆ
ผมเริ่มเป็นหวัดตั้งแต่อังคารที่ผ่านมาจัดยาพาราถวายตัวเองไป ๔ วันไม่หายสักทีเริ่มไม่ไหวจนวันศุกร์
ไปหาหมอดีกว่าพอไปหาหมอ คุณหมอบอกว่าทอนซิลอักเสบต้องหลิบยา ๓ เข็มทางน้ำเกลือ เอ้าตกลงครับคุณหมอจัดมาเลย
ว่าแล้วก็เป็นหน้าที่ของคุณพยาบาลพาผมไปนอนที่เตียงจัดเข็มกับน้ำเกลือมา ๑ ถุงหันหน้ามามองผมยิ้มแล้วกล่าวว่า "เจ็บหน่อยนะคะ"แล้วก็เริ่มลงมือสอดเข็มผ่านผิวหนังเข้าหาเส้นเลือดหลังมือซ้ายตรงนิ้วนาง สอดเข้าไปจนสุด
เอะทำไมเลือดไม่วิ่งออกมาตามเข็ม(เจาะเข็มเปล่านำร่องก่อน)ผมก็มองดูคุณพยาบาลจะแก้สถานการณ์ยังไง
คุณพยาบาลก็เริ่มควานปลายเข็มแทงเข้าแทงออกหาเส้นเลือดพักใหญ่เลือดก็ยังนิ่งคุณพยาบาลตัดใจทิ้งเข็มชุดแรกไปเดินไปจัดเข็มมาอีกชุด
แล้วเปลี่ยนที่เจาะใหม่หลังมือซ้ายระหว่างนิ้วกลางกับนิ้วชี้ มองผมยิ้มแล้วกล่าวว่า "เจ็บนิดนะคะ"
แล้วเริ่มกระบวนการเดิมเหมือนเดิมกับเข็มเจาะชุดแรกคือไม่ประสบความสำเร็จในการเจาะเข็มเข้าหาเส้นเลือดหรือเจาะแล้วเลือดไม่ออกมาตามเข็ม
คุณพยาบาลเริ่มถอดใจแสดงความผิดหวังออกมา(ผมคิดในใจ "ไม่ต้องผิดหวังหรอกครับ ผมต่างหากที่ต้องผิดหวัง")
คุณพยาบาลทิ้งเข็มไปสองชุดแล้วไปตามเพื่อนมาช่วยในที่สุดก็ได้จุดเจาะใหม่เป็นบริเวณหลังแขนซ้าย สรุปแล้ววันแรกได้ไป ๓ รูที่แขนผ่านไปประมาณ ๑ช.ม.ก็กลับบ้านได้
ตกกลางคืนทุกขเวทนาเกิดมากนอนดิ้นไปมาน้ำหยดออกทางจมูกอย่างต่อเนื่องปานหยดน้ำเกลือเลย แต่ว่าผมทานยาไม่ได้เพราะทานมาหลายวันจนมึนยาแล้ว
จึงปล่อยให้ทุกขเวทนามันแสดงอาการไปขอดูหน่อยซิ ตี ๒ มันหยุดก็แค่นี้เอง
วันเสาร์พาไปเจาะอีกตามหมอนัด วันนี้คุณพยาบาลได้ประการณ์แล้วจึงจัดมาเลย ๓ ชุดแต่เจาะใกล้เคียงกับจุดเดิมจึงสำเร็จด้วยดีตั้งแต่ชุดแรก
และแสดงอาการโล่งใจ(ผมซิครับต้องโล่งใจ)
วันอาทิตย์พาไปเจาะอีกครั้งเป็นครั้งสุดท้ายตามนัด คุณพยาบาลเห็นว่าจุดเจาะใกล้เดิมเริ่มช้ำเจาะไม่ได้แล้วจึงเปลี่ยนจุดใหม่ ผลคือไม่สำเร็จเหมือนเดิมทิ้งไปอีกเข็มและได้ตัดสินใจอย่างชาญฉลาด
คือเปลี่ยนมาเจาะแขนขวาแทนซึ่งก็สำเร็จเรียบร้อยดีในเข็มที่ ๒
นิทานเรื่องนี้สอนให้ผมได้รู้ว่าทุกขเวทนานั้นมันก็เป็นแค่เรื่องของกายถ้าผมไม่เอาใจเข้าไปเกี่ยวข้องด้วย
ตอนนี้หายดีเรียบร้อยแล้วทำงานได้ตามปกติ ๕๕๕ จะไม่หายได้ไงใกล้จะเดินทางไปกราบพ่อแม่ครูอาจารย์อยู่แล้ว
ขอให้เจริญในธรรมครับพี่ๆทุกคน

 

To K.เก๋..

แหมอ่านจบแล้วก็โล่งอกครับที่หายจากอาการป่วยหนัก คงจะทรมานหรือทุกข์มากเลย แต่ในที่สุดก็หาย สบาย สุขดีแล้วเนาะ

ป่วยทีไร ทำให้รู้สึกเบื่อหน่ายในกายสังขารทุกๆคราไป ไม่ค่อยอยากได้ อยากมีหรืออยากเป็นอะไรเลยทั้งสิ้นแล เข้าใจแจ้งถึง ความไม่มีโรค เป็นลาภอันประเสริฐ เข้าใจแจ้งว่าเหตุใดเหล่าเทพ เทวา ฝ่ายสัมมาทิฏฐิท่านจึงอยากกลับมาเกิดเป็นมนุษย์ ก็เพราะมนุษย์เรานี่มันสนามแห่งการบำเพ็ญบารมีดีๆนิเอง จะนั่ง จะนอน จะเดิน หากทรงอาการเดิมนานๆ ชักเริ่มทุกข์ เริ่มปวด เริ่มเจ็บแล้ว ดังนั้นกายมนุษย์มี 5 ขันธ์ มีกายหยาบ แต่เทวดามีน้อยกว่า (กายทิพย์) หากเราใช้เขา(กาย)ให้เป็น ใช้เขาให้รู้แจ้งในทุกข์ ใช้เขาในการบำเพ็ญเพียรเพื่อหลีกหนีให้พ้นจากทุกข์ ย่อมจักได้มหากุศลยิ่ง

ผมเองมองไม่เห็นหรอกนะครับว่าเวลาบำเพ็ญภาวนาทีไร จะมีเหล่าเทพเทวา พรหม ท่านมารอโมทนาบุญ คอยมารักษาเรา หรือเปล่า? นิขนาดพิมพ์อยู่...ยังรู้สึกขนลุกและน้ำตาไหลด้วยความปีติเลย แสดงว่าท่านอาจจะมาจริงก็เป็นได้ ผมรู้สึกสัมผัสได้เนืองๆ เวลาเดินจรงกรม หรือภาวนาขอให้นึกถึงเขาเถิด เป็นขนลุกเลยทีเดียว

ขอให้รักษาสุขภาพกายและใจให้ดี แล้วพบกัน ฟังธรรมร่วมกันครับนักรบธรรม...

 

ผู้ที่เริ่มเข้าสู่กระแสมรรคแล้ว ย่อมเห็นทางสว่าง ความสุขล้น ความจ่อมจนในทุกขเวทนา จะปรากฏให้เห็นสลับกันไป ผู้รู้ทันมักจะวางเฉย... ความรู้ ความเห็น ความเป็น จะแตกต่างจากสามัญชนทั่วไป... ท่านกำลังดีดตัวออกมาจากความเป็นสามัญชนแล้ว... เร่ง เพียร อีกหน่อย ก็จะทะลุได้ครับ ขออนุโมทนา

 

แล้วจะพาไปกราบสักการะครับ
เป็นสถานที่ที่ท่านว่า...จะมีพระอรหันต์เกิดขึ้น...มากมาย
เป็นสถานที่ที่เหล่านักรบธรรม ต่างร่ำไห้ ไม่ใช่เสียใจ แต่เป็นอาการปีติร่วมอย่างสุดซึ้งยิ่งนัก
นึกถึงทีไรใจมันปีติทุกที

 

เพิ่มเติมจากท่านฤาษี...(อาจมีความเห็นส่วนตัวแทรก)

การปฏิบัติธรรมจักก้าวหน้าปานใดเปรียบดั่งการหยอดกระปุกออมสิน
พวกเราต่างมีกระปุกออมสินขนาดเท่ากัน บางคนหยอดวันละ 1 บาท บางคน 5 บาท
บางคนหยอดบ่อยๆ 10 บาท หรือ 1 บาทแล้วแต่ความขยันหามาได้...

ไม่ต้องอธิบายต่อก็คงเข้าใจกันว่า

ผู้ที่ท่านหยอดบ่อยๆ เยอะๆ ย่อมจักเต็มเร็วกว่า อย่าได้สงสัยเลย เพื่อนเอย...

 

​

​

​

พวกเรา(ผมกับพระฤาษี)ยังได้พูดคุยกันต่อในเรื่องความพากเพียรของพ่อแม่ครูอาจารย์ต่อศิษย์​

ทำไมท่านถึงต้องคัดสรรค์กล่องบรรจุพระพุทธปฐวีธาตุ ถึงกับต้องเดินทางไกลไปถึงหนองคายหลายครั้ง
นี่เพียงกล่องบรรจุนะครับ แล้วสิ่งที่จักบรรจุในกล่องจะปานใดและสิ่งที่จักถูกบรรจุของสิ่งที่จักบรรจุในกล่องเล่าเพื่อนเอ๋ย
ท่านจะเต็มที่กับสิ่งนี้ขนาดไหน เราลองคิดดูให้ดีว่าเราจะสำคัญขนาดไหนพ่อแม่ครูอาจารย์ท่านถึงต้องทุ่มเทให้เราขนาดนี้
เพราะวาระการสร้างกุฏิท่านยังมีเวลารับแขกนะ แต่การสร้างพระพุทธปฐวีธาตุเพื่อเหล่าศิษย์ ท่านมีเวลาให้แขกน้อยถึงไม่รับแขกเลย​

เราควรย้อนกลับมาพิจารณาดูตัวเองเนืองๆเถิดว่า...เราได้กระทำตนให้สมค่ากับสิ่งที่ท่านจักมอบให้นั้นหรือยัง?​

​

 

เป็นกำลังใจให้เช่นกันครับ...มานพ
ขอบคุณท่านนนต์ครับ

 

​

 

"นิทานเรื่องนี้สอนให้ผมได้รู้ว่าทุกขเวทนานั้นมันก็เป็นแค่เรื่องของกายถ้าผมไม่เอาใจเข้าไปเกี่ยวข้องด้วย" (คุณมานพ)
อนุโมทนาครับ คุณมานพ ครูบาอาจารย์สายกรรมฐานพระอาจารย์มั่น ท่านมักสอนให้ศิษย์ได้พิจารณาทุกข์ ยามที่ทุกขเวทนาเกิดขึ้นจากการเจ็บป่วยอาพาธ เหมือนเป็นช่วงเวลาแห่งการเรียนรู้ทุกข์ได้แจ่มชัด เป็นช่วงนาทีทองก็ว่าได้ ท่านจะว่ากล่าวตักเตือนศิษย์หากไม่ยอมที่จะเผชิญกับทุกขเวทนา โดยการหลบหนีเข้าไปอยู่ในสมาธิบ้าง คร่ำครวญกับทุกขเวทนานั้นบ้าง ท่านให้กล้าเผชิญทุกข์ ดูทุกข์ เห็นทุกข์ ว่าทุกข์นั้นไม่ใช่เรา กายสังขารทุกข์ ก็เป็นส่วนของกาย จิตก็ส่วนจิต จิตไม่ทุกข์ด้วยหากไม่ไปยึดถือ จิตคลายความยึดมั่นถือมั่นในกาย ดีดตัวโดดเด่นออกมาจากกาย จิตเห็นเวทนาในเวทนาที่เกิดขึ้น ดำรงคงอยู่ และดับไป ด้วยเหตุปัจจัยทางกาย ดับไปด้วยจิตไม่ยึดถือในเวทนานั้นว่ามีในเรา เวทนานั้นมีในจิต จิตก็อยู่เหนือเวทนานั้น ได้ชื่อว่า จิตนั้นอยู่เหนือทุกข์ เป็นการก้าวย่างในมรรควิถี ซึ่งท่านกำลังก้าวเข้ามา ระยะทางนั้นไม่ไกลไปกว่าที่เราจะก้าวไปถึงจุดหมายครับ
ขอเจริญในธรรม

 

คุณภูเบศวร์ช่างสังเกตุในประโยคสั้นๆสะดุดตานี้จัง และเน้นให้ท่านอื่นๆมองเห็น
เมื่อเช้าผมอ่านผ่านๆตา คงง่วงๆ (เป็นข้อบกพร่อง) มาเห็นข้อความนี้อีกครั้ง (ทุกขเวทนานั้นมันก็เป็นแค่เรื่องของกายถ้าผมไม่เอาใจเข้าไปเกี่ยวข้องด้วย" (คุณมานพ)) ก็พึ่งจะตื่น!

ตื่นมาพร้อมกับคำอธิบายให้เข้าใจง่ายๆ นี่หล่ะหนอที่เขาเรียกันว่า นักปราชญ์ จะกี่ภพกี่ชาติก็เหมือนเดิม

 

ข้าพระพุทธเจ้า ขอน้อมสักการะ ซึ่งรอยพระพุทธบาท ที่ประทับอยู่ ณ สถานที่แห่งนี้ ด้วยจิตที่เปี่ยมล้นด้วยศรัทธา ในพระบารมีแห่งองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า กราบ กราบ กราบ
(ไม่เคยเห็นรอยพระพุทธบาท ที่ยังคงอยู่เป็นธรรมชาติเดิมแท้ ซึ่งน่าประทับใจเท่านี้มาก่อน)

 

ค้นหาคำว่า ปราชญ์ ก็เลยได้ของแถมมาจากบอร์ดแห่งหนึ่ง จึงนำมาฝากดังนี้ครับ

คำคม..ของปราชญ์ขงจื้อ(ยุคเดียวกับสมเด็จฯพระองค์ปัจจุบัน)สอนไว้ว่า...

@ เมื่อยากจนก็ยังชื่นชมในคุณธรรม เมื่อมั่งมี ก็ยังชื่นชมในมารยาทจริยธรรม
@ ไม่ต้องเป็นห่วงคนอื่นที่ไม่เข้าใจเรา แต่ต้องเป็นห่วงว่าเรา ไม่เข้าใจคนอื่น
@ การศึกษา ค้นคว้า ถ้าเอนเอียงไปสุดสายไม่ว่าข้างใดข้างหนึ่ง ก็มีแต่ผลเสียเท่านั้น
@ การที่ยอมรับว่าไม่รู้นั้น ก็คือความที่รู้แล้ว
@ บัณฑิตคิดถึงว่า ทำอย่างไรจะเพิ่มพูนคุณธรรมของตนได้
คนพาลคิดถึงว่า ทำอย่างไรจึงจะเห็นความเป็นอยู่ของตนสะดวกสบายขึ้น โดยไม่คำนึงถึงคุณธรรม
@ บัณฑิตรู้เฉพาะเรื่อง ที่ชอบด้วยคุณธรรม คนพาลรู้เฉพาะเรื่องที่ได้ผลกำไร โดยไม่คำนึงถึงคุณธรรม
@ ความผิดอันเนื่องมาจากการประหยัดนั้น มีน้อยเหลือเกิน
@ ผู้ที่คุณธรรมย่อมไม่ถูกทอดทิ้งโดยโดดเดี่ยว และจะต้องมีเพื่อนบ้านมาคบหา
@ บัณฑิตมีความอ่อนน้อมถ่อมตน รับใช้ราษฎรด้วยสติปัญญา มีความเอื้ออาทร ใช้ราษฎรโดยชอบด้วยเหตุผล
@ ไม่คิดถึงความชั่วของคนอื่นในอดีตกาล จึงมีคนโกรธท่านน้อย
@ จงเป็นนักศึกษาในแบบบัณฑิต อย่าเป็นนักศึกษาในแบบคนพาล
@ ตั้งใจมุ่งมั่นอยู่กับคุณธรรม ยึดมั่นในคุณธรรมไม่ละทิ้งความเมตตาธรรม ท่องเที่ยวไปในศิลปะวิชาการ
@ สุรุ่ยสุร่ายเกินไปก็จะอวดหยิ่ง ประหยัดเกินไปก็จะเป็นคนคับแคบ แต่เป็นคนอวดหยิ่งสู้เป็นคนคับแคบดีกว่า
@ บัณฑิตย่อมมีจิตใจกว้างขวางราบรื่น คนพาลย่อมมีความกลัดกลุ้มอึดอัดตลอดเวลา
@ อ่อนน้อมแต่ไม่มีจริยธรรม จะกลายเป็นเรื่องเหนื่อยเปล่า ระมัดระวังแต่ไม่มีจริยธรรม จะเป็นความขลาดกลัว
@ กล้าหาญแต่ไม่มีจริยธรรม จะกลายเป็นก่อการร้าย ซื่อตรงแต่ไม่มีจริยธรรม จะเป็นภัยแก่คนอื่น
@ ยังปรนนิบัติคนที่มีชีวิตไม่เป็น จะปรนนิบัติเซ่นไหว้เทพเจ้ากับผีได้อย่างไรเล่า
@ บัณฑิตมีความสามัคคีต่อกัน แต่ความคิดกับการกระทำไม่เหมือนกัน
คนพาลมีความคิดกับการกระทำเหมือนกัน แต่ไม่มีความสามัคคี
@ ปรนนิบัติบัณฑิตเป็นเรื่องง่าย แต่ทำให้บัณฑิตรักเป็นเรื่องยากลำบาก เพราะว่าถ้าไม่ชอบด้วยลักษณะธรรมบัณฑิตก็ไม่รัก
@ ต่างตักเตือนให้กำลังใจกันและกัน อยู่กันด้วยความสามัคคี เรียกว่าเป็นนักศึกษาได้
@ ในระหว่างเป็นเพื่อนกันต้อง ตักเตือนให้กำลังใจกันและกัน ในระหว่างพี่น้องต้องสามัคคีกัน
@ เมื่อรักเขาจะไม่ให้กำลังใจเขาได้หรือ เมื่อซื่อสัตย์ต่อเขาจะไม่ตักเตือนสั่งสอนเขาได้หรือ
@ บัณฑิตย่อมมีความอับอายที่พูดไปแล้วนั้น เกินกว่าที่ทำไป
@ ปราชญ์ย่อมหลีกเลี่ยงสังคมที่เลวร้าย สถานที่เลวร้าย มารยาทที่เลวร้าย และวาจาที่เลวร้าย
@ ผู้ที่ไม่มีการไตร่ตรองให้ยาว ในอนาคตไกลจะต้องมีภัยที่เกิดขึ้นอย่างกระทันหัน
@ ตำหนิตนเองให้มาก ตำหนิผู้อื่นให้น้อย ก็จะไม่มีใครโกรธแค้น
@ รวมอยู่กันเป็นหมู่ ตลอดวันไม่เคยพูดถึงธรรมที่ชอบ ทำตนเป็นคนฉลาดในเรื่องเล็กๆน้อย ต่อไปเห็นจะลำบาก
@ บัณฑิตขอร้องกับตนเอง ส่วนคนพาลนั้นจะขอร้องกับคนผู้อื่น
@ บัณฑิตทีความภาคภูมิใจในตนเอง โดยไม่แย่งชิงความภาคภูมิใจของคนอื่น บัณฑิตมีความสามัคคี แต่ไม่เล่นพวกกัน
@ พูดไพเราะตลบแตลงทำให้สูญเสียคุณธรรม เรื่องเล็กไม่อดกลั้นไว้จะทำให้แผนเรื่องใหญ่เสีย
@ ทุกคนเกลียดก็ต้องพิจารณา ทุกคนรักก็ต้องพิจารณา
@ เพื่อนที่ซื่อตรง เพื่อนที่มีความชอบธรรม เพื่อนที่มีความรู้ ทั้ง 3 ประเภทนี้มีประโยชน์แก่เรา
@ เพื่อนที่ประจบสอพลอ เพื่อนที่ทำอ่อนน้อมเอาใจ เพื่อนที่ชอบเถียงโดยไม่มีความรู้ ทั้ง 3 ประการนี้เป็ยภัยแก่เรา
@ บัณฑิตมีความกลัวอยู่ 3 ประการ กลัวประกาศิตของสวรรค์ กลัวผู้มีอำนาจ กลัวคำพูดของอริยบุคคล
@ นิสัยคนมีความเหมือนกัน แต่การศึกษาทำให้แตกต่างกัน
@ เฉพาะคนที่มีปัญญาสูง กับคนที่โง่มากเท่านั้น ที่ไม่มีทางเปลี่ยนแปลงเขาได้
@ รักความเมตตาแต่ไม่มีการศึกษา เสียอยู่ที่ถูกหลอกลวงง่าย รักความรู้แต่ไม่มีการศึกษา เสียอยู่ที่ความรู้นั้นกระจัดกระจายไม่มีฐานที่ตั้ง
@ รักความซื่อสัตย์ แต่ไม่มีการศึกษา เสียอยู่ที่เป็นภัยแก่ตนโดยง่าย รักพูดตรงความจริง แต่ไม่มีการศึกษา เสียอยู่ที่การพูดจะเป็นการทำร้ายผู้อื่นได้โดยง่าย
@ รักความกล้าหาญ แต่ไม่มีการศึกษา เสียอยู่ที่ก่อความไม่สงบได้ง่าย รักความเข้มแข็ง แต่ไม่มีการศึกษา เสียอยู่ที่เป็นคนมุทะลุได้ง่าย
@ อ่านหนังสือโดยไม่ค้นคิด การอ่านจะไม่ได้อะไร ค้นคิดโดยไม่ได้อ่านหนังสือ การค้นคิดจะเปล่าประโยชน์
@ ทบทวนเรื่องเก่าและรู้เรื่องใหม่ขึ้นมาอีก ก็จะเป็นครูได้
@ นักศึกษาสมัยก่อน ศึกษาเพื่อให้ตนมีความสำเร็จในการศึกษา นักศึกษาในปัจจุบัน ศึกษาเพื่อให้คนอื่นรู้ว่าตนเองมีการศึกษา
@ ชอบเอาสองคนมาเทียบว่าใครดีกว่าใคร เธอเองเก่งพอแล้วหรือ สำหรับเราไม่มีเวลาว่างมาทำเช่นนั้น
@ แสร้งพูดไพเราะ แสดงความน่ารัก เพื่อให้ถูกใจคน คนประเภทนี้น้อยนักที่จะเป็นคนมีเมตตาธรรม
@ ผู้ที่มีเมตตาธรรมเท่านั้น จึงจะสามารถรักคนด้วยความจริงใจ และจึงสามารถเกลียดคนด้วยความจริงใจ
@ ผู้มีปัญญาชื่นชมน้ำ เป็นผู้ขยัน ผู้มีความสุข ผู้มีเมตตา ชื่นชมภูเขา เป็นผู้รักสงบ เป็นผู้มีอายุยืน
@ ผู้ที่มีเมตตาธรรมเท่านั้น เวลาพูด เขาพูดอย่างเชื่องช้า ไม่พูดเชื่องช้าได้หรือ เพราะเมื่อพูดไปแล้ว ต้องทำตามที่พูดด้วยความลำบาก
@ ผู้ที่มีความเข้มแข็ง กล้าหาญ ซื่อสัตย์ พูดช้าก็ใกล้กับความมีเมตตาธรรมแล้ว
@ ผู้มีคุณธรรมต้องมีคำพูดที่ดี แต่ผู้มีคำพูดที่ดี ไม่ต้องใช่เป็นคนที่มีคุณธรรมเสมอไป
@ ผู้มีเมตตาธรรมต้องเป็นผู้ที่กล้าหาญ แต่ผู้กล้าหาญ ไม่ใช่ต้องเป็นคนที่มีเมตตาธรรมเสมอไป
@ เลี้ยงดูพ่อแม่ให้มีชีวิตอยู่ได้เท่านั้นนะหรือ ถ้าเช่นนั้น หมากับม้าก็ได้รับการเลี้ยงดูให้มีชีวิตอยู่เช่นกัน
@ บัณฑิตให้ความเมตตากรุณาแก่ผู้อื่น
ใช้คนทำงานแต่คนไม่โกรธแค้น
ความต้องการของเขาไม่เป็นความโลภ
มีความสงบแต่ไม่มีความเย่อหยิ่ง
มีความสง่าแต่ไม่มีความโหดเหี้ยม
@ ลิขิตฟ้าหรือจะสู้มานะตน
@ จงเป็นผู้ให้มากกว่ารับ แล้วจะได้รับมากกว่าให้

 

เพียงแค่ได้ทราบถึงความเมตตาที่ท่านมีต่อนักรบธรรม ชี้ทางสว่างให้ดำเนิน มิพักต้องรวมไปถึงความพากเพียรในการสรรสร้างมงคลวัตถุให้กับศิษย์ ก็ซาบซึ้ง ไปถึงไขกระดูกในกาย ไปถึงศูนย์กลางของจิต ในเมตตาของท่านพ่อแม่ครูอาจารย์ กราบ กราบ กราบ กราบ กราบ

 

เรียนท่านน้องสมบัติ ทราบ
เรื่องงานบุญวัดภูดานไห ผมโอนเงินไปให้แล้วนะครับ
รวม 5,290 บาทถ้วน

 

กราบขอบพระคุณและโมทนาสาธุทุกประการครับ

ขอพระพุทธานุภาพน้อมพรทุกประการที่ว่าเลิศ ประเสริฐด้วยธรรม ส่งถึงท่านพี่มูริญโญ่และคณะพนักงานในบริษัท จงประสบแต่ความเจริญทั้งทางโลก และก้าวหน้าในทางธรรม จงทุกท่านเทอญฯ

 

เมื่อสักครู่...ผมได้โอนเงินทำบุญที่นักรบธรรมทุกๆท่าน ร่วมทำบุญผ่านมาทางบัญชีส่วนตัวผมกับน้องใน Office
รวมเป็นยอดเงินทำบุญ 18,001 บาท ผมได้ขออนุญาตกระจายเงินบุญไปดังนี้

1. ร่วมสร้างศาลาปฏิบัติธรรมหลวงปู่ศรีสุทโธ,หอฉันและที่พักญาติธรรม ณ. ภูดานไห 7,500 บาท


2. ถวายพ่อแม่ครูอาจารย์ พ.สุรเตโช เพื่อใช้ในกิจต่างๆตามอัธยาศัย 5,501 บาท


3. ร่วมทำบุญกับทุนนิธิสงเคราะห์สงฆ์อาพาธ อ.ประถม อาจสาคร 5,000 บาท


รวม 18,001 บาท ขอได้โปรดโมทนาสาธุร่วมกันครับ<!-- google_ad_section_end --><!-- google_ad_section_end -->